7 years ago
by Sergio
Δευτέρα 30 Μαΐου και στην πρώτη μεγάλη και σε μια μάλλον από τις μεγαλύτερες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού για την Θεσσαλονίκη, πήγαμε στο Fix Factory of Sound – Open Air για να δούμε Polkar, Irene Skylakaki, Daughter και φυσικά το μεγάλο πολυ-αναμενόμενο όνομα της βραδιάς, τους Beirut.
Έφτασα στον χώρο γύρω στις 21.00 -έχοντας χάσει ήδη τα πρώτα δύο ονόματα λόγω εργασίας- όπου ξεκινούσαν οι Daughter, μένοντας πιστοί στο χρονοδιάγραμμα των διοργανωτών.
Καταρχήν τον συγκεκριμένο χώρο προσωπικά δεν τον είχα επισκεφθεί ξανά και μπορώ να πω πως είναι πολύ ωραίος και ευρύχωρος. Πρόκειται πιθανότατα για το μεγαλύτερο open stage της πόλης μας, με εξαίρεση βέβαια τα μεγάλα θέατρα και γήπεδα που μετατρέπονται σε συναυλιακούς χώρους.
Ακόμη, η ατμόσφαιρα που συνάντησα μπαίνοντας στο Fix ήταν πολύ θερμή και θετική, με τις εκατοντάδες κόσμου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μπροστά στην σκηνή να έχουν έντονες αντιδράσεις και πολύ ενέργεια.
Έχοντας χάσει προηγουμένως την εμφάνιση των Irene Skylakaki και Polkar, δεν γνωρίζω πως ήταν πριν το κλίμα στην συναυλία, τις ώρες δηλαδή πριν νυχτώσει, με ήλιο (ναι, ήταν απ’ τις πρώτες πολύ ζεστές μέρες του καλοκαιριού) και με τον κόσμο που βρέθηκε εκεί από νωρίς.
Μια τέτοια συναυλία περισσότερο έμοιαζε με μονοήμερο φεστιβάλ, αν αναλογιστούμε την ανοιχτή σκηνή, την συνολική διάρκεια, την τιμή του εισιτηρίου, αλλά και τον αριθμό των καλλιτεχνών, και σίγουρα αυτοί που πήγαν από νωρίς θα είχαν την ευκαιρία για ένα πιο ζεστό ξεκίνημα και, τελικά, μια συνολική live εμπειρία.
Οι Daughter, ερμηνεύοντας κομμάτια κυρίως από τον τελευταίο τους δίσκο, αλλά και από παλιότερες δουλειές, με ιδιαίτερο indie μελωδικό τρόπο, αποτέλεσαν εξαιρετικό καλωσόρισμα για την πλειοψηφία του κόσμου.
Για πάνω από μία ώρα η Βρεττανίδα Elena Tonra με την υπόλοιπη μπάντα, παρόλο τους τους αργούς – downtempo ρυθμούς και το ύφος της μπάντας, φάνηκαν να κρατάνε εύκολα το ενδιαφέρον των περισσοτέρων. Με δυνατά drums, κιθάρες και μελωδικά φωνητικά, το αποτέλεσμα των Daughter ήταν αρτιότατο, ενώ η σκηνική τους παρουσία, αν και λιτή, ικανοποιητική.
Το μεγάλο όνομα της βραδιάς, που δεν ήταν άλλοι απ’ τους Beirut εμφανίστηκαν περίπου στις 22.30, αν θυμάμαι καλά – όχι ότι έχει και μεγάλη σημασία, και το κοινό ήταν ενθουσιασμένο, κάτι που έδειξε γρήγορα με τους ευφημισμούς.
Αρκετοί δυστυχώς ήταν και σε αυτό το live όσοι προτίμησαν να βγάζουν βίντεο και σέλφιζ, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι Beirut έδωσαν μια πολύ όμορφη συναυλία ερμηνεύοντας τα γνωστότερα κομμάτια τους από την ως τώρα πορεία τους, και άλλα λιγότερα γνωστά, όπως αυτά από τον τελευταίο τους δίσκο.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος, η ατμοσφαιρικότητά των τραγουδιών τους, που στο ραδιόφωνο την αντιλαμβανόμαστε από την φωνή του χαρισματικού Zach Condon, στο live παίρνει ακόμη μεγαλύτερο μέγεθος με τα πνευστά και το γιουκαλίλι που συμμετέχει σε διάφορα τραγούδια και δίνουν έναν υπέροχο όγκο.
σ
Τους απόλαυσαμε λίγο παραπάνω από μία ώρα και στην συνέχεια μας χάρισαν κι ένα όμορφο encore μέχρι τις 12 περίπου όταν η βραδιά έλαβε τέλος.
