8 years ago
by Andromachi
Υπάρχει ένα σημείο στο Stalker του Αndrei Tarkovsky όπου ο καλλιτέχνης (συγγραφέας) λέει στον επιστήμονα:
“Πρέπει να είναι βαρετό να ψάχνεις για την αλήθεια…ψάχνεις σε ένα μέρος-εύρηκα! Ενώ όταν εγώ ψάχνω για την αλήθεια, πολλά συμβαίνουν σε αυτό“, θέλοντας έτσι να δείξει τις διαφορετικές διαστάσεις της τέχνης και της επιστήμης.
Όλα αυτά αναθεωρήθηκαν καθώς η επιστήμη συναντήθηκε με την τέχνη και συγκεκριμένα με τον ήχο στην διοργάνωση του 2ου Athens Science Festival που έγινε από τις 17 έως τις 22 Μαρτίου 2015 στον χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων.
Εκεί ξεχώρισαν οι performance του πειραματικού ήχου που πέρασαν τα όρια της ακαδημαϊκής κοινότητας και έφεραν την φρεσκάδα τους στο ευρύτερο κοινό.
Παρασκευή βράδυ πραγματοποιήθηκαν στην σειρά δυο συναυλίες των Στέλιου Γιαννουλάκη και Μαρίνου Κουτσομιχάλη. Η αίθουσα Νέοι Φούρνοι ίσως δεν ήταν η κατάλληλη για την διεξαγωγή των συναυλιών αυτών, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τον ήχο να φτιάξει μια δημιουργική ενέργεια και να μας οδηγήσει σε ένα ελεύθερο συνειρμό σκέψεων.
Σχεδόν από μισή ώρα κράτησαν οι συναυλίες και λίγο μετά τις 21.30 ξεκίνησε η συναυλία του Στέλιου Γιαννουλάκη που βασίστηκε σε όργανα του ηχητικού αυτοσχεδιασμού. Έχοντας μπροστά του ένα σύνολο από πετάλια και άλλα όργανα μας έδειξε ότι η μουσική μπορεί να διευρύνει την αισθητική της πλευρά ώστε ο πειραματικός ήχος και ο θόρυβος να αποτελέσει το αντικείμενο της.
Στην συνέχεια βιώσαμε μια ιδιαίτερη ηχητική εμπειρία που μας προσέφερε ο Μαρίνος Κουτσομιχάλης συνδυάζοντας την γοητεία του ήχου με τον κόσμο τον μαθηματικών.
Συγκεκριμένα το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν προϊόν μιας σειράς αυτό-διαμορφούμενων μεταβλητών πινάκων κυμματομορφών και συναρτήσεων Walsh. Επί της ουσίας πρόκειται για μια σειρά δύο διαφορετικών ειδών από πολύπλοκες γεννήτριες που και οι δύο βασίζονται σε μαθηματικά μοντέλα.
Η performance στηρίχθηκε στην εξερεύνηση των τρόπων με των οποίων αυτά τα σήματα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, αλλά και με τον χώρο, δημιουργώντας έτσι διαφόρων ειδών ακουστικά και ψυχο-ακούστικά φαινόμενα. Με συτόν τον τρόπο οδηγούν το κοινό στο να αποβάλλει μηχανικούς – παθητικούς τρόπους ακρόασης, συνδράμοντας έτσι σε μια ουσιαστικότερη και επί της ουσίας ψυχαγωγική -με την κυριολεκτική σημασία της λέξης- ηχητική εμπειρία.
“Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι το έργο μου σε εξπρεσιονιστικούς ή φορμαλιστικούς όρους, αλλά σε όρους υλικού: Εξερευνώ το υλικό μου (σήματα, χώρος, PA, κλπ) και τους τρόπους με τους οποίους αλληλεπιδρά και προσπαθώ στην συνέχεια να δώσω περισσότερο χώρο σε ποιότητες που είναι ήδη εκεί να αναπτυχθούν περαιτέρω”, μας ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μαρίνος Κουτσομιχάλης.
Η ποσότητα του κόσμου δεν ήταν όσο άξιζε για την ποιότητα των συναυλιών αυτών, αλλά σίγουρα η πραγματοποίησή τους σε ένα φεστιβάλ που απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό αναδεικνύει μια παράλληλη καλλιτεχνική πραγματικότητα που συμβαίνει στην χώρα μας.
