9 years ago
by Mary
Το πιο chilly Σαββατόβραδο του Γενάρη και συγκεκριμένα στις 31 του μήνα, μας βρήκε στο Block33, σε ένα live με γερές δόσεις μελωδικής μελαγχολίας. Η Θεσσαλονίκη είχε την χαρά να υποδεχτεί για πρώτη φορά, τον Fink, στα πλαίσια της ευρωπαϊκής του περιοδείας, σε ένα μοναδικό μουσικό δίωρο που άξιζε μέχρι και την τελευταία νότα που ακούστηκε!
Την βραδιά άνοιξε ο 22χρονος Βρετανός πιανίστας Douglas Dare, μία νέα ενδιαφέρουσα προσθήκη της Erased Tapes Records. Η κυκλοφορία του πρώτου του LP καταφέρει να αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές από τον μουσικό Τύπο, ως μια από τις καλύτερες νέες κυκλοφορίες του 2014.
Εκπληκτικός ερμηνευτής με ικανότητα να επικοινωνεί με το κοινό, μέσα από τις υπέροχες εγκάρδιες μινιμαλιστικές μπαλάντες του που κέρδισαν τον σεβασμό όσων ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή.
Τον Dare συνόδευσε στην σκηνή η Farao, επίσης Βρετανίδα, πρωτοεμφανιζόμενη καλλιτέχνης, ολοκληρώνοντας με τα χαρακτηριστικά drumskills της μια εικόνα που παρέπεμπε πολύ σε αγγλο-pub, με άψογους performers, νοσταλγική διάθεση και, όπως φυσικά αρμόζει, χαμηλό φωτισμό.
Λίγα λεπτά πριν το ρολόι δείξει 11, καθώς ο χώρος άρχισε να ψιλογεμίζει, ο κόσμος έδειχνε να συγκεντρώνεται όλο και πιο κοντά στην σκηνή. Ο Fin Greenall aka Fink και η μπάντα του, δηλαδή ένας ακόμη κιθαρίστας, ένας μπασίστας κι ένας ντράμερ, τυπικοί σαν Άγγλοι στην ώρα τους, υποδέχτηκαν το κοινό της Θεσσαλονίκης μέσα σε ένα απόλυτα ζεστό και φιλόξενο κλίμα όπου έπαιξαν κομμάτια κυρίως από τις δυο τελευταίες κυκλοφορίες τους (Perfect Darkness και Hard Believer) καθώς και μια-δύο παλιότερες αγαπημένες επιτυχίες.
Ο μίστερ Fink ήταν απόλυτα συγκροτημένος στην επαφή του με το κοινό, όπως συνηθίζει, έχοντας όλη την προσοχή του στραμμένη στις κιθάρες του, τις οποίες άλλαζε διαρκώς την μία με την άλλη – δεν καταλήξαμε τελικά στον αριθμό τους, άρχισε να ζεσταίνει το κοινό που όπως φάνηκε ήταν καλά προετοιμασμένο, καθώς δεν σταμάτησε καθ’ όλη την διάρκεια του live να ψιθυρίζει τους στίχους, ίσως να τους γνώριζε και καλύτερα απ’ τον ίδιο, ο οποίος φάνηκε να τους έχασε μια-δυο φορές.
Με συντονισμένα χαμηλά φώτα και μέσα σε γαλήνια ατμόσφαιρα, ο Greenall παρέσυρε τον κόσμο με το Pilgrin, ως το κομμάτι-intro που έδωσε το σύνθημα και μας έβαλε όλους στο mood της βραδιάς, ενώ καθώς ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το Warm Shadow κλείσαμε τα μάτια και αφήσαμε την μουσική να κατευθύνει τις κινήσεις μας.
Ακολούθησαν αγαπημένα κομμάτια όπως το καταπληκτικό Looking Too Closely, ενώ υπό ένα κλίμα ανατριχίλας έφτασε η στιγμή που περιμέναμε όλοι, για να ακουστούν τα Yesterday Was Hard On All Of Us και Perfect Darkness που δυνάμωσαν την ένταση του ήχου, προσδίδοντας ένα έντονα χαλκώδες ηχόχρωμα στον αέρα.
Ηard Believer και Shakespeare ήταν τα πιο απρόσμενα midtempo κομμάτια της βραδιάς, στα οποία όμως ο κόσμος δεν έπαψε να σφυρίζει από ευχαρίστηση και να χειροκροτεί! Οι επιλογές ήταν όλες μία και μία, χωρίς να αφήνουν το περιθώριο να ξεχωρίσουμε κάποια τραγούδια ως highlights.
Aν πρέπει να εξαιρέσουμε την εικόνα που θα μας μείνει αξέχαστη, αυτή θα ήταν κατά την διάρκεια του Short Of Revolution όπου ο Fink άφησε την κιθάρα του κάτω και άρχισε να παίζει τα πετάλια με τα χέρια του, παράγοντας διάφορα ηχητικά εφέ.
Για το τέλος κράτησε το This Is The Thing προκαλώντας μια ξεκάθαρη συναισθηματική σύνδεση με το κοινό του, μέσα από τους στίχους, αυτό που λέω εγώ ότι:
Ο Fink δεν είναι μόνο μουσική, είναι εμπειρία!
Λίγο πριν το κλείσιμο και αφού άφησε από τα χέρια του την μπύρα και το τσιγάρο του, κάλεσε τα υπόλοιπα 3 μέλη της μπάντας σε μια θερμή προς το κοινό υπόκλιση (παύλα) επιστροφή στην πραγματικότητα!
Οπτικά το σύνολο ήταν εκπληκτικό και η ατμόσφαιρα πολύ γαλήνια – σχεδόν υπνωτική, ο ήχος εξαιρετικός, τα φώτα όσο χαμηλά έπρεπε, ενώ η γενικότερη εντύπωση που έμεινε ήταν ότι όλοι όσοι βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στον χώρο του Block33, το θέλαμε πάρα πολύ!
Ακόμα και αν υπήρχαν κάποιοι, που δεν γνώριζαν ποιος είναι ο Fink και τι μουσική κάνει, νομίζω ότι έφυγαν με την απορία λυμένη και περιμένοντας την επόμενη συνάντηση μαζί του.
