7 years ago
by Rhyleb
Η Electric Indigo, κατά κόσμον Susanne Kirchmayr, είναι DJ, μουσικός και συνθέτης, που εμφανίζεται σε clubs και festivals ανά τον κόσμο για πάνω από 25 χρόνια. Το όνομά της αντιπροσωπεύει την ευφυή και διακεκριμένη ερμηνεία της techno και της ηλεκτρονικής μουσικής.
Η Kirchmayr ξεκίνησε την καριέρα της ως DJ το 1989 στη Βιέννη, ενώ εργάστηκε και για 4 χρόνια στο θρυλικό κατάστημα βινυλίων του Βερολίνου “Hard Wax”. Το 1998, ίδρυσε την female:pressure, μια διεθνή βάση δεδομένων για τις γυναίκες καλλιτέχνες στους τομείς της ηλεκτρονικής μουσικής και των ψηφιακών τεχνών.
Δημιουργεί μουσική για συναυλιακούς χώρους, clubs, ηχητικές εγκαταστάσεις και σπανιότερα για θεατρικές παραστάσεις και ταινίες μικρού μήκους, ενώ έχει πολλάκις βραβευτεί για την δουλειά της.
Την Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου έχετε την ευκαιρία να την απολαύσετε στο Ρομάντσο στην Αθήνα, μαζί με τον Monolake, εδώ.
Ακολουθεί η πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησε, πρώτα σε english version και έπειτα μεταφρασμένη.
Going back to 1989, when you made your first steps into the dance scene, which were your main influences and which artists played an important role in shaping the sound of Electric Indigo?
I was a huge hip hop fan during the eighties and I loved funk and jazz music. So I was very much influenced by the beats and grooves in early hip hop and all kinds of funk. Techno was – and still is – the essence of what I’ve always liked in dance music: breaking the rules, establishing new standards, both mental and bodily stimulation. The techno artists who really got me dive into this genre were Underground Resistance and DJ Rush (his early stuff on Saber Records and Trax). A bit later I got to know the Hard Wax store in Berlin and this actually was my most important influence regarding my taste in music.
After more than ten solo EPs but also numerous collaborations, what more is there to expect from Susanne? Are you by any chance planning a full length album in the near future?
That is a notorious question I keep asking me myself too. I have a lot of unreleased material but not quite ready to be put together on one release. It is so overdue. But first, there will be a new EP on HET Records from Berlin.
Around 1998 and almost fifteen years ago you founded female:pressure, an international network of female artists in the fields of electronic music. What led you towards that decision and how do you see its future?
I was just too often confronted with ignorance about women in electronic music and club culture and I decided to create a knowledge resource that can be accessed at any time and wherever you can go online. Still, too many people suppose that this is a field where women are an exotic exception. I don’t. In the far future, when we will have achieved an equitable, just society, female:pressure will be obsolete and maybe still continue as a loose network of like-minded people. But until then its potential of empowerment, action and support will be very useful.
We have seen lately a lot of young women presenting great works in a rather male dominated world for which they also receive remarkable feedback. Apart from the natural talent, what else do you think has contributed to this?
I think one important factor is the change of the media landscape through blogs, online magazines and social media. It has become easier to access information and to share enthusiasm. In Europe, or in Western, industrialized countries, I also notice a kind of hype or raised awareness about diversity. It has become really poor and also publicly shamed to only feature white males, preferably heterosexual. But things have not only changed on the perception of music or artists or art in general. The means of production, skills and knowledge are easier available as well. So more people can realize their ideas, can participate and I think this is just great.
If we would ask you to name some women of the scene that you really think they stand out, who would they be?
AGF, Cio D’Or, Holly Herndon, Kirsten Reese, Midori Hidano aka MimiCof, Kyoka, Paula Temple, Sky Deep, Dasha Rush, Adriana Lopez, Miss Sunshine, of course Nina Kraviz, Solaris., Silva Rymd, and above all: Missy Elliott !!! But these are just improvised examples. There are so many incredibly talented and compelling female identifying artists around.
You come from Wien and left your hometown only for a couple of years for the sake of Berlin. How is the music scene in Wien, and Austria in general, and what is keeping you there?
Vienna is an ideal basis for my activities: I live in a rental flat where my grandparents already used to live, so it is extremely cheap and that gives me a lot of freedom – apart from the fact that I just love this place and it keeps me grounded. Vienna is a very likeable city with high standards of infrastructure and cultural life. But what really does it for me is that I am able to regularly leave and visit other countries and cities and that Berlin is still my second home and a huge inspiration. Luckily, I go back and forth between Vienna and Berlin. From my personal point of view, Vienna is great for formal / art music as well as avant-garde and experimental music. There is a relatively strong and pretty diverse scene for these “genres” in Vienna. For club music or experimental electronics that are beat oriented, I’d always choose Berlin over Vienna, though.
Your name in Berlin has been connected to Hard Wax, how was it working for the legendary record store? And also, as you belong to the old school, how do you see the rise of the vinyl in a “digital” era?
It was absolutely formative as I pointed out above. I love this store! It has always been a source for nerds and crazy music lovers, so I don’t find it surprising that these committed customers have been sticking to vinyl in spite of CDs or mp3s subsequently. Personally, I don’t mind so much if I got music as a file or on vinyl – especially when it comes to DJing. But it is so much more pleasant to unpack a shipping of vinyl from Hard Wax and to put the records on for the first time than to unzip a compressed folder :-) Vinyl also makes it easier for me to memorize tracks. Nevertheless, I play mostly with CDs nowadays. I burn the files on an audio CD which also is a process of “learning” the tracks. It makes so much sense to make digital promotion – there is so much music being published and it would be such a waste of resources to send records out to zillions of DJs.
For a long time now you have been musically framing exhibitions and installations. Knowing that you are particularly interested in arts, we would like you to tell us a few words concerning this experience.
It is great because two main strands of my life come together in such projects. I have a background in fine arts – during the 80ies most of my friends were art students and I went to the “Angewandte” (now University of Applied Arts, Vienna) myself for a short time. I was always interested in architecture, film, design, graphic design, painting, drawing, sculpture etc. On the other hand, my musical work is a lot about finding and developing sounds and I indulge in listening to subtle tonal changes, detached from function, uncoupled from dance floor needs.
You perform/present your music in three different ways, in multi-channels music concerts, live sets and of course in dj sets. Which of the three is your favourite and why?
I equally like experimental concerts and DJ sets. They are two different aspects of my love for music and sound and the two experiences are quite different but both very close to my heart. Playing live sets in clubs is the biggest challenge for me, because when I make music I tend to break the rules which makes my music a bit hard to access on the dance floor. I’m getting there, though. I think I will be able to play very unusual sounds and textures in an unusual way and still make people dance to it in a near future ;) This is actually what I try to achieve in an ideal DJ set, too. But when I DJ for a maybe more conservative, less open audience under maybe relatively poor PA conditions, I can easily turn to quite functional tunes which is not possible when I play live…
The past couple of years you have been leaning towards software instead of hardware, at least for your live sets. Is this a matter of convenience? However, being well aware that a large number of synthesizers has passed from your studio, which one is your favourite?
I got really into granular synthesis and a conceptual approach to compositions. I am very curious about contemporary tools and it is a lot more affordable to work with software than with modular systems, for example. But the main reason is that I’ve been combining my musical work with another long existing major interest of mine: language, grammar and linguistics. I started to make music from recordings of spoken languages and found digital processing most suitable for this. My favorite old hardware synthesizer is my Multimoog, to answer your question. Currently, my favorite synthesizer is Robert Henke’s Granulator :-)
Being an active member of the music scene with hundreds of gigs around the world, what do you think that has changed in the music industry, in a positive or negative way, throughout these twenty to twenty-five years?
Speaking of electronic music: The scene got so much bigger and well established, including well established festivals, clubs and media. The economic gap between very popular and less known artists has become a lot bigger and despite of the exceptional diversification in sub genres, scenes and media, the structure is surprisingly conservative.
On Friday the 19th of February we are going to see you performing along with Monolake, what should the audience of Athens expect from Susanne and what are your personal expectations from the night?
It really depends on the atmosphere and the mood. What I’d love to do is to play very fresh, very new, very adventurous music and make people dance. It is a constant feedback system, though, and it depends on the people’s reactions if I can pull it off the way I’d like to. If I can get more experimental, it’s going to be deep, dark, harsh at times, broken and reassembled again :) If that turns out to not work well, it’ll be straighter forward. Pure contemporary techno either way and I’m much looking forward to this gig! It is always great to travel with Robert and the combination of Monolake live and me DJing has proven to work really well!
*Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη μεταφρασμένη στα ελληνικά.
Πηγαίνοντας πίσω στο 1989 όπου και ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την dance σκηνή, ποιες ήταν οι βασικές σου επιρροές και ποιοι καλλιτέχνες έπαιξαν ρόλο στην διαμόρφωση του ήχου της Electric Indigo;
Κατά την διάρκεια του ’80 ήμουν μεγάλη λάτρης του hip hop και μου άρεσε πολύ η funk και η jazz μουσική. Οπότε ήμουν αρκετά επηρεασμένη από τα beats και τα grooves της πρόωρης hip hop αλλά και όλων των ειδών της funk. H Techno ήταν -και συνεχίζει να είναι- η ουσία του τι μου άρεσε ανέκαθεν στην dance μουσική: Το να σπας τους κανόνες θέτοντας νέα standards που διεγείρουν ταυτόχρονα σώμα και νου. Οι καλλιτέχνες που με έκαναν να εντρυφήσω στο μουσικό αυτό είδος δεν ήταν άλλοι από τους Underground Resistance και DJ Rush (κυρίως οι πρώτες του δουλειές στην Saber Records και Trax). Λίγο αργότερα γνώρισα και το δισκάδικο Hard Wax στο Βερολίνο το οποίο και αποτέλεσε την σημαντικότερη επιρροή στα μουσικά μου γούστα.
Μετά από περισσότερα από 10 solo EP’s αλλά και αρκετές συνεργασίες, τι έχουμε να περιμένουμε από την Susanne; Είναι στα πλάνα σου κάποιο full length album;
Αυτή είναι μια περιβόητη ερώτηση που θέτω διαρκώς κι εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Έχω αρκετό ακυκλοφόρητο υλικό, ωστόσο τίποτε αρκετά έτοιμο ώστε να συγκεντωθεί και να κυκλοφορήσει υπό την μορφή άλμπουμ. Το έχω καθυστερήσει πολύ για να πω την άλήθεια, αλλά πρώτα θα υπάρξει ένα νέο EP στην HET Records από το Βερολίνο.
Το μακρινό -πλέον- 1998, ίδρυσες την Female: Pressure αποκλειστικά για γυναίκες καλλιτέχνες, τι σε έκανε να πάρεις αυτή την απόφαση και ποιο νομίζεις ότι είναι το μέλλον της κολεκτίβας;
Επειδή αρκετές φορές αγνοούσα την ύπαρξη πολλών καταξιωμένων γυναικών στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, αποφάσισα να δημιουργήσω μια διαδικτυακή database στην οποία θα μπορούσε να έχει πρόσβαση οποιοσδήποτε, οπουδήποτε. Ακόμη υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν πως οι γυναίκες στον χώρο αποτελούν κάποιο είδος εξωτικής εξαίρεσης, εγώ όμως όχι. Στο μακρινό μέλλον, όταν έχουμε πλέον καταφέρει να ζούμε σε μία δίκαιη και ισότιμη κοινωνία, η Female: Pressure πιθανότατα να έχει καταργηθεί ή και να συνεχίζει να τρέχει ακόμα σαν ένα χαλαρό network ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες ιδέες. Μέχρι την στιγμή εκείνη όμως, το αίσθημα δυναμικής ενέργειας και στήριξης στις γυναίκες του χώρου που προσφέρει θα συνεχίσει να είναι σημαντικό.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πολλές νέες γυναίκες να παρουσιάζουν εξαιρετικές δουλειές και να λαμβάνουν διθυραμβικά σχόλια για αυτές σε έναν σχετικά ανδροκρατούμενο μέχρι πρόσφατα χώρο. Πέρα από το απαραίτητο φυσικά ταλέντο τι νομίζεις ότι συνετέλεσε σε αυτό;
Θεωρώ πως σημαντικό παράγοντα αποτέλεσε και η διαμόρφωση του διαδικτυακού τοπίου μέσω των διαφόρων blogs, online περιοδικών αλλά και κοινωνικών δικτύων. Πλέον έχει γίνει πολύ πιο εύκολη τόσο η πρόσβαση σε πληροφορίες, όσο και το μοίρασμα του ενθουσιασμού μεταξύ ανθρώπων από κάθε γωνιά της γης. Έχω επίσης παρατηρήσει ένα είδος μόδας, ή και αυξημένης συνειδητοποίησης αν θες, ως προς την διαφορετικότητα. Το να προβάλλεις δηλαδή αποκλειστικά και μόνο λευκούς και κατά προτίμηση heterosexual άνδρες θεωρείται πια πολύ “φτωχό” αλλά είναι και κοινωνικά επικριτέο. Ωστόσο οι εποχές δεν έχουν αλλάξει μόνο ως προς τo πως ο κόσμος αντιλαμβάνεται την μουσική, τους καλλιτέχνες ή τις τέχνες γενικότερα. Τα μέσα παραγωγής, οι ικανότητες αλλά και η γνώση είναι επίσης πιο εύκολα προσβάσιμα ώστε να μπορούν περισσότεροι άνθρωποι να πραγματοποιούν τις ιδέες τους, να συμμετέχουν σε αυτά και αυτό το βρίσκω πραγματικά υπέροχο!
Άμα σου ζητούσαμε να ξεχωρίσεις κάποιες γυναίκες της σκηνής, ποιες θα ήταν αυτές και γιατί?
AGF, Cio D’Or, Holly Herndon, Kirsten Reese, Midori Hidano aka MimiCof, Kyoka, Paula Temple, Sky Deep, Dasha Rush, Adriana Lopez, Miss Sunshine, of course Nina Kraviz, Solaris, Silva Rymd και πάνω όλα: Missy Elliott!!! Αλλά αυτά είναι μόνο κάποια πρόχειρα παραδείγματα. Υπάρχουν τόσες πολλές απίστευτα ταλαντούχες και ενδιαφέρουσες γυναίκες καλλιτέχνιδες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Κατάγεσαι από την Βιέννη και απ’ όσο γνωρίζω την εγκατέλειψες για λίγα μόνο χρόνια για χάρη του Βερολίνου. Πως είναι η σκηνή της πόλης και γενικότερα της Αυστρίας και τι είναι αυτό που σε κρατάει εκεί;
Η Βιέννη είναι η καταλληλότερη βάση για τις ασχολίες μου. Ζω σε ένα ενοικιαζόμενο διαμέρισμα όπου ζούσαν οι παππούδες μου πριν από μένα, οπότε είναι απίστευτα οικονομικά και αυτό μου δίνει τεράστια ελευθερία – εκτός από το γεγονός ότι αγαπάω αυτό το μέρος και με κρατάει προσγειωμένη. Η Βιέννη είναι μια αξιαγάπητη πόλη με υψηλά επίπεδα υποδομών και πολιτισμικής ζωής. Αυτό όμως που πραγματικά μετράει για μένα είναι πως μπορώ να φεύγω ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να επισκέπτομαι άλλες χώρες και πόλεις, όπως το Βερολίνο που αποτελεί ακόμη δεύτερο σπίτι μου και χώρο τεράστιας έμπνευσης. Ευτυχώς μετακινούμαι συχνά μεταξύ Βιέννης και Βερολίνου. Προσωπικά θεωρώ την Βιέννη ιδανική τόσο για επίσημα καλλιτεχνική μουσική, όσο και για avant- garde και πειραματική μουσική. Υπάρχει μία υπολογίσιμη και αρκετά ποικιλόμορφη σκηνή για αυτά τα είδη στην Βιέννη. Ωστόσο, για Club μουσική και πιο πειραματικά electronics που στηρίζονται όμως πάνω στο beat, πάντα θα επέλεγα το Βερολίνο.
Στο Βερολίνο το όνομα σου έχει συνδυαστεί με το Hard Wax. Πες μας δυο λόγια για την εμπειρία του να δουλεύεις στο θρυλικό αυτό δισκάδικο. Επίσης μιας και είσαι της παλιάς σχολής, πως βλέπεις σήμερα την άνοδο του βινυλίου σε μια “digital” εποχή;
Ήταν απίστευτα διαπλαστικό, όπως σημείωσα και παραπάνω. Το αγαπώ αυτό το μαγαζί! Πάντοτε υπήρξε πόλος έλξης για nerds και τρελούς λάτρεις της μουσικής, οπότε δεν το βρίσκω καθόλου περίεργο ότι αυτοί οι αφοσιωμένοι πελάτες συνεχίζουν να είναι πιστοί στο βινύλιο αντί για CD και mp3 αντίστοιχα. Προσωπικά δεν με απασχολεί ιδιαίτερα αν έχω την μουσική μου σε αρχείο ή σε βινύλιο, ειδικά όταν αυτό έχει να κάνει με το DJing. Απλώς είναι πολύ πιο ευχάριστο να ξεπακετάρεις ένα δέμα από το Hard Wax και να παίζεις τους δίσκους για πρώτη φορά παρά να κάνεις unzip έναν συμπιεσμένο φάκελο :) Το βινύλιο επίσης με βοηθάει να θυμάμαι τα κομμάτια. Παρόλα αυτά, σήμερα παίζω περισσότερο με CD. Γράφω τα αρχεία σε ένα CD ήχου, το οποίο επίσης αποτελεί τρόπο “εκμάθησης” των κομματιών. Άλλωστε η ψηφιακή προώθηση βγάζει τόσο νόημα μιας και ο όγκος της μουσικής που δημοσιεύεται είναι τόσο μεγάλος που η αποστολή βινυλίων σε τρισεκατομμύρια djs θα αποτελούσε τρελή σπατάλη πόρων.
Γνωρίζοντας ότι σε ενδιαφέρουν γενικότερα οι τέχνες, σε είδαμε να πλαισιώνεις μουσικά installations και εκθέσεις. Πως πήρες την απόφαση να το κάνεις; Πες μας δύο λόγια για την συγκεκριμένη εμπειρία.
Είναι υπέροχο γιατί δυο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου ενώνονται σε τέτοιου είδους projects. Έχω άλλωστε ένα καλλιτεχνικό υπόβαθρο, καθώς κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’80 όχι μόνο οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν στην Καλών Τεχνών, αλλά φοίτησα κι εγώ η ίδια για μικρό χρονικό διάστημα στην “Angewandte” (σήμερα Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών στη Βιέννη). Από πάντα με ενδιέφεραν η αρχιτεκτονική, ο κινηματογράφος, ο σχεδιασμός, το graphic design, η ζωγραφική, η γλυπτική κτλ. Από την άλλη βέβαια η μουσική μου δουλειά έχει να κάνει κατά πολύ με την εύρεση και την ανάπτυξη ήχων και αρέσκομαι στο να ακούω διακριτικούς τόνους που δεν έχουν ιδιαίτερη λειτουργικότητα στο dancefloor.
Παρουσιάζεις την μουσική σου με τρεις τρόπους, multi-channels music concerts, live sets και φυσικά dj sets. Τι από τα τρία προτιμάς και γιατί;
Μου αρέσουν το ίδιο τα πειραματικά κονσέρτα και τα DJ sets. Αποτελούν δυο διαφορετικές πτυχές της αγάπης μου για την μουσική και τον ήχο και οι δυο εμπειρίες, αν και διαφορετικές, είναι εξίσου δίπλα στην καρδιά μου. Το να παίζω live set σε club είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα μιας και όταν κάνω μουσική συνηθίζω να εναντιώνομαι σε κανόνες, γεγονός το οποίο κάνει την μουσική μου λίγο δύσκολη για το dancefloor. Το παλεύω όμως. Νομίζω ότι στο κοντινό μέλλον θα είμαι σε θέση να παίζω αρκετά ιδιαίτερους ήχους με ασυνήθιστες υφές και να συνεχίζω να κάνω τον κόσμο να χορεύει ;) Αυτό επίσης προσπαθώ να επιτύχω και σε ένα ιδανικό set. Όμως όταν παίζω για ένα πιο συντηρητικό, λιγότερο ανοιχτό κοινό και κάτω από ίσως σχετικά χαμηλές ΡΑ συνθήκες, τότε μπορώ πιο εύκολα να στραφώ σε πιο λειτουργικά κομμάτια, κάτι που δεν μπορώ να κάνω όταν παίζω ζωντανά…
Αυτήν την περίοδο δείχνεις μια προτίμηση στο software απέναντι στο hardware, τουλάχιστον για τα live sets σου, είναι θέμα ευκολίας; Ωστόσο γνωρίζοντας ότι έχουν περάσει αρκετά synthesizers από το studio σου, ποιο δεν θα άλλαζες ποτέ;
Με ενδιαφέρει πολύ η κοκκώδης σύνθεση (granular synthesis) καθώς και η εννοιολογική προσέγγιση στις συνθέσεις. Είμαι αρκετά περίεργη όσον αφορά τα σύγχρονα εργαλεία και πιστεύω πως είναι πολύ πιο οικονομικό να δουλεύει κανείς με προγράμματα αντί για modular συστήματα για παράδειγμα. Ο κυριότερος όμως λόγος για τον οποίο επιλέγω τα softwares είναι γιατί συνδυάζω την δουλειά μου με ένα άλλο μεγάλο μου ενδιαφέρον χρόνια τώρα: την γλώσσα, την γραμματική και την γλωσσολογία. Ξεκίνησα να κάνω μουσική από ηχογραφήσεις της καθομιλουμένης και η ψηφιακή επεξεργασία μου φαίνεται άκρως κατάλληλη για αυτόν το σκοπό. Τώρα για να απαντήσω και στην ερώτηση σου, το αγαπημένο μου παλιό hardware synthesizer είναι το Multimoog, ενώ αυτό το διάστημα ιδιαίτερα αγαπημένο μου αποτελεί το Granulator του Robert Henke.
Μετά από 25-26 χρόνια ενεργά στην μουσική βιομηχανία και έπειτα από πολλά gigs ανά τον κόσμο, τι νομίζεις ότι έχει αλλάξει θετικά και τι αρνητικά στην σκηνή; Τι θα συμβούλευες κάποιον νέο καλλιτέχνη που κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο;
Μιλώντας για την ηλεκτρονική μουσική, η σκηνή έχει επεκταθεί σε τεράστιο βαθμό ενώ ταυτόχρονα κατέχει περίοπτη θέση συμπεριλαμβάνοντας καθιερωμένα φεστιβάλ, clubs και media. Το οικονομικό χάσμα ανάμεσα σε διάσημους και λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες έχει γίνει ακόμα μεγαλύτερο και, ανεξάρτητα από την αξιοσημείωτη ποικιλομορφία των ειδών, σκηνών και media, η δομή παραμένει εκπληκτικά συντηρητική.
Την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου εμφανίζεσαι στην Ελλάδα μαζί με τον Monolake, τι έχει να περιμένει το κοινό της Αθήνας από την Susanne και ποιες είναι οι δικές σου προσδοκίες για την βραδιά;
Πραγματικά εξαρτάται από την ατμόσφαιρα και την διάθεση. Αυτό που θα μου άρεσε πολύ να κάνω θα ήταν το να παίξω πολύ φρέσκια, καινούρια, περιπετειώδη μουσική και να κάνω το κοινό να χορέψει. Είναι ένας φαύλος κύκλος feedback όμως και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αντίδραση του κόσμου το αν θα καταφέρω να το τραβήξω έτσι όπως θέλω. Αν καταφέρω να το πάω πιο πειραματικά, το set θα είναι deep, σκοτεινό και σκληρό κατά καιρούς, broken και ανακατασκευασμένο :) Αν αυτό δεν πετύχει, τότε θα είναι πιο ευθύ και συγκεκριμένο. Όπως και να έχει, τον πυρήνα θα αποτελεί καθαρή σύγχρονη techno και περιμένω πως και πως αυτό το event. Είναι πάντοτε μεγάλη ευχαρίστηση το να ταξιδεύω με τον Robert και ο συνδιασμός με τον Monolake ζωντανά και εμένα στα decks έχει αποδειχτεί χρυσός.
