Interview with Kid Moxie

Πως είναι η ζωή ενός καλλιτέχνη στο L.A.; Είναι σκληρός ο ανταγωνισμός ή η κατάσταση βοηθά στο να ανελιχθεί κανείς;

Είναι σκληρός, όπως είναι σκληρός και παντού όταν είσαι καλλιτέχνης. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, παρόλο που ο ανταγωνισμός είναι πολύ μικρότερος, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις την τέχνη σου καριέρα, ενώ στην Αμερική αν παλεύεις για αυτό, έχεις την δυνατότητα να βιοποριστείς και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Στην Ελλάδα δυστυχώς νιώθω πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες πρέπει να κάνουν και κάτι άλλο ταυτόχρονα για να βιοπορίζονται, γιατί δεν υπάρχουν οι πόροι που μπορούν να τους στηρίξουν.

Στο L.A. είναι πολύ σκληρή η κατάσταση, ακούς πολλά “όχι”, άλλα όταν ακούσεις το “ναι” υπάρχει η πιθανότητα να σε ανεβάσει κάπου πολύ ψηλά, καθώς εκεί είναι το κέντρο δράσης, όχι μόνο του κινηματογράφου, αλλά και της μουσικής πλέον. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορούν να σε αποτρέψουν οπότε κινούμαι περισσότερο ενστικτωδώς παρά με την λογική.

Πως προέκυψε η γνωριμία σου με τον Gaslamp Killer;

Ήταν από τους πρώτους μου φίλους στο L.A. Γνώρισα πρώτα τον Flying Lotus πριν από 7 χρόνια, όταν μόλις είχαν αρχίσει το Low End Theory. Έτσι γνώρισα και τον φίλο του τον William (Gaslamp Killer) και κολλήσαμε πολύ σαν παρέα. Εκείνος δεν είχε κάνει ακόμα το πρώτο του album, εγώ είχα κάνει ένα EP και αρχίσαμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Και ο Gaslamp Killer και ο Flying Lotus είναι της νοοτροπίας του “όταν ενώνονται πολλοί καλλιτέχνες μαζί, μπορούν να κάνουν κάτι πολύ καλύτερο ο ένας για τον άλλον, από το να προσπαθεί ο καθένας μόνος του”.

Στον καινούριο δίσκο του Gaslamp έχουμε κάνει το πρώτο κομμάτι που λέγεται Pathetic Dreams μαζί. Στον καινούριο μου δίσκο Perfect Shadow έχουμε πάλι ένα κομμάτι μαζί και στον προηγούμενο, 1888, είχαμε κάνει δύο.

Περνάμε πολύ ωραία όταν συνεργαζόμαστε γιατί κάνουμε καλή παρέα. Επίσης βρισκόμαστε στο Hollywood Forever, ένα νεκροταφείο όπου γίνονται πολλές συναυλίες και είναι πόλος έλξης πολλών καλλιτεχνών. Ο Gaslamp Killer κάνει συχνά dj sets εκεί και γίνεται χαμός.

Ποιες άλλες επαφές έχεις με την εναλλακτική σκηνή του L.A.;

Στο καινούριο μου album Perfect Shadow υπάρχει ένα remix της Astronautica για το κομμάτι μου Under This New Light. Επίσης είχα γνωρίσει τον Thundercat και τον Ras G σε ένα πάρτυ γενεθλίων του Flying Lotus, τον Adrian Younge, τον Daedelus και πολλούς ακόμη.

Παίζεις την μουσική σου live;

Κάποτε έπαιζα πολύ συχνά και ως Kid Moxie αλλά και με διάφορες μπάντες. Άρχισα να αισθάνομαι πως αν δεν βγάζω χρήματα και κουράζομαι τόσο πολύ δεν έχει πολύ νόημα να το συνεχίσω. Πιστεύω ότι η μουσική μου μπορεί να αποδώσει καλύτερα συνοδευόμενη από κάτι κινηματογραφικό ή visual, παρά από να την ερμηνεύω live. Επίσης σκέφτηκα ότι για να κάνω βιώσιμο αυτό που κάνω θα ήταν πιο εύκολο μέσω licensing, δηλαδή να δίνω κομμάτια σε ταινίες, trailer, τηλεοπτικά σποτάκια και γιατί, εκτός από το χρηματικό κομμάτι, με αυτόν τον τρόπο περισσότερος κόσμος θα άκουγε τα κομμάτια μου.

Τελικά έκλεισα ένα συμβόλαιο με την Warner Brothers όπου διαχειρίζονται το ρεπερτόριό μου για τηλεόραση, trailer και κινηματογράφο. Από αυτό ακούγονται κομμάτια μου σε διάφορες ταινίες, όπως στις καινούριες των Kevin Smith και Johnny Depp. Πρόσφατα έμαθα ότι ένα από τα καινούρια μου κομμάτια μπήκε στην καινούρια καμπάνια της Victoria Secret.

Πως γνώρισες και συνεργάστηκες με τον Angelo Badalamenti;

Η γνωριμία έγινε πριν από περίπου έξι χρόνια, όταν μπήκα στο David Lynch Foundation. Κάποια στιγμή λοιπόν γνώρισα τον David Lynch, όπου και δημοσίευσα μια συζήτηση που είχα κάνει μαζί του σε ένα ημερολόγιο που έγραφα στην Καθημερινή. Του είπα πως θα ήθελα να γνωρίσω τον Angelo Badalamenti και μου έδωσε το mail του.

Έτσι λοιπόν του έγραψα ένα mail όπου του έλεγα πως είμαι μια Ελληνίδα μουσικός και θαυμάστριά του και ότι θα ήθελα να του στείλω μερικά κομμάτια να μου πει την γνώμη του. Μου απάντησε κατευθείαν θετικά. Του τα έστειλα και μου απάντησε με ένα τεράστιο e-mail, σχόλια και παρατηρήσεις και ότι γενικά του άρεσε πάρα πολύ. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα βρεθήκαμε στην Νέα Υόρκη και με υποδέχτηκε πολύ θερμά. Έβαλε να ακούσουμε μαζί μουσικές και μου έβαλε το κομμάτι του και πρώτη του συνεργασία με τον David Lynch, το Mysteries of Love από την ταινία Blue Velvet, ξανα-ηχογραφημένο με 67 βιολιά και μου είπε πως ήθελε εμένα να το ερμηνεύσω. Εννοείται πως απάντησα αμέσως θετικά και όταν γύρισα στο L.A. έκανα 88 takes και του το έστειλα όταν πίστεψα πως έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Μου απάντησε ότι του άρεσε πάρα πολύ και ότι το ακούει με την γυναίκα του στο repeat.

Παρότι δεν περίμενα να έχω θετική απάντηση, του ζήτησα να βάλω το κομμάτι στον προηγούμενο δίσκο μου 1888, καθώς θα ήταν μεγάλη τιμή να έχω ένα κομμάτι των Badalamenti και Lynch και εκείνος με χαρά μου επέτρεψε να το κάνω. Στο video που κάναμε για το κομμάτι μου έστειλε αποκλειστικό υλικό για να προσθέσουμε. Ο David Lynch αφού είδε το video και του άρεσε πολύ, το έκανε screening στο downtown L.A. πέρυσι.

Πως θα χαρακτήριζες τον ήχο σου;

Μου αρέσει να αποκαλώ τον ήχο μου “Cinematic Pop”. Αν και δεν συμπαθώ τον όρο Pop, γιατί χαρακτηρίζει έναν πιο προσβάσιμο ήχο, ενώ εγώ προσπαθώ να δώσω μια ατμόσφαιρα και μια δομή στον ήχο μου που σίγουρα δεν έχει σχέση με το κλασικό Pop. Φυσικά η μουσική μου ανήκει στο ευρύτερο φάσμα της ηλεκτρονικής μουσικής. Στο Perdect Shadow, εκτός απ;o το κομμάτι που έκανα με τον Gaslamp Killer και άλλο ένα όπου χρησιμοποιήσαμε φυσικά όργανα, όλα τα υπόλοιπα έγιναν ηλεκτρονικά.

Γράφω τα περισσότερα στο home studio μου και στου Gaslamp. Γενικά μου αρέσει να βάζω πολλά layers στην μουσική μου, το οποίο τώρα τελευταία πάντως προσπαθώ να το αποβάλλω γιατί μου φαίνεται πολύ πιο δυνατή σαν συνταγή να βάζεις όσο λιγότερα στοιχεία μπορείς.

Βέβαια δεν με ενδιαφέρει να κάνω ένα είδος μουσικής και θέλω σε ένα album να μην υπάρχει μόνο ένα στιλ, αλλά να είναι κάπως σαν mixtape, δηλαδή να σε πηγαίνει σε διάφορα μέρη και συναισθήματα και να μην αισθάνεσαι ότι όλα τα κομμάτια είναι ίδια. Να υπάρχει ρυθμός, αυξομοιώσεις στο συναίσθημα και να μην είναι flat. Επίσης καλό είναι να δοκιμάζεις και να ξεφεύγεις από έναν τρόπο παραγωγής όπου αισθάνεσαι ασφαλής, να βγαίνεις από τα καλούπια σου.

Από ποιους μουσικούς επηρεάζεσαι άμεσα;

Άμεση επιρροή φυσικά είναι ο Badalamenti, καθώς η μουσική του έχει μια ατμόσφαιρα και μελαγχολία που την βρίσκω πολύ ελκυστική. Επίσης είμαι πολύ fan της Grunge. Για στίχους εμπνέομαι πολύ από τον Ian Curtis των Joy Division. Ακόμη, θαυμάζω πολύ την Bjork από άποψη παραγωγής και ατμόσφαιρας, τους Moderat και την βόρεια ευρωπαϊκή ηλεκτρονική σκηνή γενικότερα. Κάποτε μου άρεσε και η New Disco και προσπαθούσα να κατευθύνω τον ήχο μου προς τα εκεί.

Μεγάλη επιρροή και ταυτόχρονα καλός φίλος είναι ο Clint Mansell, βασικός συνθέτης των ταινιών του Aronofsky, ο οποίος με είχε βοηθήσει με την παραγωγή του προηγούμενου μου δίσκου και μου έμαθε να αφαιρώ στοιχεία από τα κομμάτια μου όταν δεν τα χρειάζονται. Φυσικά μου αρέσει ο Ennio Morricone και γενικότερα η μουσική των Spaghetti Western, και να σφυρίζω στα κομμάτια μου. Από Έλληνες σίγουρα ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης. Γενικά με εμπνέει ό,τι με κάνει να αισθανθώ κάτι δυνατό και δεν με ενδιαφέρει τόσο το μήνυμα που θέλει να περάσει ένα κομμάτι.

Τι σε κρατά δραστήρια στην παραγωγή καινούριων κομματιών;

Η ατμόσφαιρα που θέλω να έχει το κομμάτι. Πάντα δίνω πιο πολύ βάση στην μουσική, παρά στους στίχους. Αρχίζω πάντα με το τι συναίσθημα θέλω να βγάλω προς τα έξω. Έτσι σιγά σιγά χτίζω το κομμάτι πάνω σε αυτό. Επίσης, κινούμαι ενστικτωδώς, δηλαδή ακολουθώ την πρώτη εντύπωση. Όταν αρχίζω και αμφιβάλω χάνω πολύ χρόνο. Υπάρχει λόγος που βγαίνει κάτι τόσο αβίαστα, οπότε προσπαθώ να το ακολουθήσω και έτσι έχω παρατηρήσει πως εκτιμάται πιο πολύ από τους ακροατές, ενώ όταν κάτι είναι υπερβολικά δουλεμένο, ίσως φανεί επιτηδευμένο.

Τι καινούρια projects μπορούμε να περιμένουμε από εσένα;

Ένα κομμάτι μου θα συμπεριλαμβάνεται στο καινούριο Buddha-bar. Επίσης ετοιμάζω μια συνεργασία με τον Monsieur Minimal και τον Luxxury. Σε λίγους μήνες θα αρχίσω πάλι να συνθέτω και να μαζεύω υλικό για την επόμενη δισκογραφική μου δουλειά.

Ωραία, σε ευχαριστούμε πολύ, καλή συνέχεια!