7 years ago
by Nikos
Οι Million Hollers είναι μια μπάντα που έτυχε να την παρακολουθήσω από την αρχή της. Δηλαδή να βρεθώ στην πρώτη ζωντανή της εμφάνιση. Αυτή η ”άτσαλη” εμφάνισή τους μου είχε κεντρίσει αμέσως το ενδιαφέρον. Ήταν μία μπάντα που διασκέδαζε πολύ με αυτό που κάνει, χωρίς να αισθάνεσαι ότι είναι κάτι στημένο.
Με δύο κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους μέχρι σήμερα, το 7inch Million Hollers το 2013 και το 10inch EP Once Upon A Whiskey το 2015, αμφότερα στην Hands In Sand, οι Hollers παραμένουν ένα σχήμα το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Αν τύχει να τους δεις ζωντανά σε κάποιον χώρο της πόλης θα καταλάβεις γιατί.
Γιατί είναι αρκετά αυθεντικοί στην έκφρασή τους, γιατί δεν είναι φλύαροι στα θέματά τους. Γιατί είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας, που τυχαίνει να βαράνε δυνατά τα blues και, σίγουρα όμως, είναι μια μπάντα που μελλοντικά θα μας ξανά-απασχολήσει.
Ακολουθεί η συνέντευξη που μας χάρισαν αποκλειστικά.
Θα ήθελα μου πείτε μια ιστορία που να περιέχει τις λέξεις: Ουίσκι, Κραυγή & Μπλουζ.
Την έχουμε πει αυτή την ιστορία:
What were you doing when I was out drinking?
What were you drinking when I was here mourning?
I came to tell you I don’t care anymore.
Will you be happy if I say it’s over?
Will I be happy ever again?
Come here and tell me you regret for it all.
I only need my whiskey.
Tired of things so risky.
Once upon a time we were something,now we are nothing.
What are you doing now that I don’t miss you?
Look what you’re missing and go to your man.
Tell him you love him, never mention my name again.
What were you thinking when you said it’s open?
Why did you open pandora’s box?
Lucky I’m through you,but what’s next lingers on and on and on.
What I only really need is a whiskey.
Tired of things so risky.
Once upon a time we were something,now we are nothing.
I only need whiskey.
Μέσα στα τέσσερα και βάλε χρόνια μουσικής παρουσίας σας, τι θα κρατούσατε και τι θα αφήνατε πίσω σας από την εμπειρία των Million Hollers;
Για να εξελίσσεσαι χρειάζεται να κουβαλάς και τα σωστά και τα λάθη, οπότε θα σου πω ότι δεν θα άφηνα τίποτα πίσω. Γενικά μέσα στην γενικότερη σκατίλα, άγχη, δουλειά κτλ, η μπάντα ήταν και είναι πάντα σαν ένα αερόστατο για να ξεφεύγουμε από την υπόλοιπη ύπαρξη μας.
Θα ήθελα να μου πείτε αν ξεχωρίσατε κάποια/-ες κυκλοφορία/-ες από το 2015. Τι μουσική ακούσατε την χρόνια που πέρασε;
Βάζοντας και λίγο από το μέχρι τώρα 2016, θα σου πω: Sexwitch, Nonkeen, Songhoy Blues, Pond, ο καινούριος Iggy Pop, το βελούδινο remake των This Is Nowhere και… φυσικά, όπως κάθε χρόνο, πολλές παλιατζούρες.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια της μπάντας το επόμενο διάστημα;
Το κύριο μέλημά μας είναι να τελειώσουμε το album που ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε, ώστε να καταφέρουμε να το κυκλοφορήσουμε μέχρι το τέλος του 2016. Έχουμε κλείσει και κάποια live προς το τέλος Μαΐου: 25/5 Rover (Θεσσαλονίκη), 26/5 Tiki bar (Αθήνα) και 27/5 Μανιτού (Βόλος).
Πολλές μπάντες παραδοσιακά επιλέγουν να αποτελούν μέρος της ανεξάρτητης σκηνής. Το ίδιο και οι Hollers. Βλέπετε κάποια όρια σε αυτό; Πόσο δύσκολο είναι για εσάς το DIY;
Δε νομίζω ότι το DIY είναι θέμα επιλογής πάντα. Για εμάς τουλάχιστον, ήταν κυρίως οικονομικό το ζήτημα. Από την μία είναι ωραίο να έχεις πάντα την πρώτη και την τελευταία λέξη σε όλα τα θέματα που αφορούν την μπάντα, από την άλλη, είναι πάρα πολλά διαδικαστικά που καλείσαι να διεκπεραιώσεις και δεν έχουν να κάνουν καθόλου με την μουσική, είναι χρονοβόρα και γενικά είναι δουλειά άλλου και όχι του μουσικού. Αυτά θα έλεγε κανείς ότι είναι από τα μειονεκτήματα του DIY.
Από την άλλη, μας αρέσει πολύ που μπορούμε να επιλέξουμε τους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαζόμαστε, από την αφίσα μέχρι το mastering των κομματιών, γιατί έτσι έχεις επίγνωση κάθε βήματος που γίνεται και ίσως αυτό σου προσδίδει εμπιστοσύνη για ένα καλό αποτέλεσμα, ειδικά σε ότι αφορά το “καλλιτεχνικό” πλαίσιο.
Θα αλλάζατε την πόλη της Θεσσαλονίκης ως βάση της μπάντας για ”τρέξετε” τους Hollers κάπου αλλού; Αν ναι, που; Αν όχι, γιατί;
Αυτές οι υποθετικές ερωτήσεις είναι λίγο άσκοπες κατά την γνώμη μου. Τι θέλεις να σου πω, αν θα προτιμούσα να παίζω στο Austin για παράδειγμα; Ε, δεν θα έλεγα όχι. Αλλά η μπάντα δεν βιοπορίζει κανέναν από τους τρεις μας. Και δεν είμαστε και σε ηλικίες που να πούμε ότι τα αφήνουμε όλα και πάμε να “τρέξουμε” την μπάντα κάπου αλλού. Κάνουμε τα πάντα που περνάνε από το χέρι μας με βάση την Θεσσαλονίκη, για να προωθήσουμε την μπάντα παντού όμως. Και σε label στην Αμερική έχουμε στείλει προηγούμενους δίσκους και άλλα. Αλλά όπως καταλαβαίνεις αυτό φτάνει πάντα μέχρι ένα σημείο. Θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, αλλά με ρεαλιστικές βλέψεις.
Τι είναι αυτό που σας κινεί και συνεχίζετε όλα αυτά τα χρόνια και τι θα μπορούσε να διακόψει αυτήν την πορεία;
Μας κινεί η ανάγκη για ειλικρινή έκφραση και η ψυχοθεραπεία που γίνεται μέσα απ’ αυτό το πράγμα, ξεκάθαρα. Όταν σταματήσει να παράγεται φρέσκο υλικό ή όταν θα σταματήσουμε να γουστάρουμε να παίζουμε μαζί, τότε μάλλον θα είναι καλή στιγμή για να σταματήσουμε. Όσο παίζουμε και δημιουργείται μουσική που μας γεμίζει εμάς, και τυχαίνει να αρέσει και σε άλλους, όλα καλά.
Μουσική για την μουσική, Μουσική για την έκφραση, Μουσική πάνω από όλα, Μουσική ως μέσο δράσης. Ποιο/α από τα παραπάνω είναι πιο κοντά σε σας;
Λίγο απ’ όλα είναι μάλλον. Και μουσική για αθανασία θα σου πω, αλλά δεν θα επεκταθώ, τροφή για σκέψη.
Ευχαριστούμε πολύ!
