7 years ago
by niki-sorogas
To We Become Ravens είναι το 8ο στούντιο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ο Ruxpin στην αγαπημένη εταιρία n5MD τον Οκτώβρη που μας πέρασε, συνεχίζοντας την πορεία του από το 2013 με τον δίσκο Τhis Time We Go Together.
Είχαμε την χαρά να μιλήσουμε με τον Jonas Thor Gudmundsson (Ruxpin) μέσω των δυνατοτήτων του διαδικτύου. O Ισλανδός ηλεκτρονικός μουσικός και παραγωγός ξεκίνησε την πορεία του στον χώρο από τα 14 του, με ένα EP στην Uni:Form το 1999, και θεωρείται ως αναπόσπαστο κομμάτι της ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής στην χώρα του. 15 ηλεκτρονικά κομμάτια μαγευτικά και γεμάτα συναισθήματα μας συνεπαίρνουν να ταξιδέψουμε μαζί τους, σε beat κυματισμούς στην θάλασσα των ταξιδιών τους. Η γη και ο αέρας αντιστρέφονται σε ηλεκτρονικό τόπο και χρόνο με υπαρκτές ρυθμικές μεταβάσεις, με πυξίδα την καρδιά.
Διαβάστε παρακάτω τα όσα συζητήσαμε σε μια όμορφη και ανθρώπινη φιλική βάση. Αυτό που αγάπησα στον Ruxpin ακόμα περισσότερο είναι η ειλικρίνειά του, κάτι το οποίο αντιλαμβάνεσαι και μέσα από τα χρώματα της μουσικής παραγωγής του.
Γεια Ruxpin! Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά όσον αφορά δηλαδή τον ολόφρεσκο δίσκο σου, που κυκλοφόρησε στην n5MD. Σε φανταστικούς κόσμους οι άνθρωποι στέλνουν μηνύματα χρησιμοποιώντας τα ευφυέστατα «ravens». Το We Become Ravens λοιπόν είναι η νέα μουσική συναίσθησή σου; Πώς και ο δίσκος περιστρέφεται γύρω από ένα μυστηριώδες πουλί του ζωικού βασιλείου;
Έχω υπάρξει γοητευμένος με τα «ravens», από τότε που μετακόμισα στην Εσθονία. Τα κοράκια εδώ είναι μαύρα και γκρι, αλλά ταξιδεύουν πάντα σε ζεύγη. Μετακινούμαι αρκετά στην ζωή μου και νοιώθω μερικές φορές και εγώ ως ένα κοράκι, καθώς είμαι συνεχώς σε κίνηση, χωρίς να εγκαθίσταμαι κάπου σοβαρά ή δημιουργώντας κάποιες ρίζες κατοικίας ανά τα χρόνια. Μετακινώ δηλαδή την φωλιά μου αρκετά συχνά. Έξω από το παράθυρο μου, όπου έχω κάνει τα τελευταία δύο άλμπουμ μου, ζούσε ένα ζευγάρι από κοράκια. Τα παρακολουθούσα και προσπαθούσα να φανταστώ την ζωή που κάνουνε. Πετούσανε χώρια πολλές φορές τα πρωινά, αλλά πάντα κατέληγαν μαζί στο ίδιο κλαδί στο τέλος της ημέρας. Δεν έχει σημασία που βρισκόντουσαν, τι είχανε δει, ή βιώσει, εξακολουθούσαν να επιστρέφουν πίσω στο άλλο τους μισό. Φαινότανε να είναι «ένα».
Πρέπει να σου πω, πως μου αρέσουν πάντα οι τίτλοι των κομματιών σου. Σου έρχονται εύκολα κατά νου; Πώς εξελίσσεται η μουσική σου πρόοδος με τον χωροχρόνο για να τελειώσεις έναν δίσκο;
Πριν ξεκινήσω έναν δίσκο πρέπει να δημιουργήσω κάποια ιστορία. Φαντάζομαι λοιπόν κάποια μικρή ιστορία ή κάποιες εκφάνσεις της ζωής. Αφού έχει κανείς μια ιδέα και νοιώθει ικανοποιημένος τότε οι τίτλοι και ο δίσκος έρχονται με φυσικό τρόπο στην σκέψη.
Είχα τον δίσκο έτοιμο πριν τρία χρόνια περίπου, αλλά έκανα κάποια βήματα προς τα πίσω για να δω τι θα μπορούσε να βελτιωθεί. Μερικές φορές άκουγα καινούργια μουσική και έλεγα στον εαυτό μου «Ναι, θα πρέπει και εγώ έτσι κάπως να το κάνω!» ή θα καθόμουν λίγο μετά και θα άρχιζα να αντιγράφω κάτι που είχα ακούσει και νωρίτερα. Άρχιζα να αμφισβητώ και να σκέφτομαι «αυτός δεν είμαι εγώ…καθόλου». Ο περισσότερος χρόνος που δαπανάται στην δημιουργία ενός δίσκου είναι η μάχη με τον εαυτό σου και την δική σου αμφιβολία.
Φαίνεται ότι η μουσική κυλά μέσα από το αίμα των προγόνων σου. Θα είχες την καλοσύνη να μας πεις λίγο για τον ιστορικό σου λαβύρινθο και πως τα γονίδια σε επηρέασαν να διαμορφώσεις έναν μουσικό χαρακτήρα ή στυλ;
Προέρχομαι από μια μουσική οικογένεια. Η μητέρα μου συνήθιζε να παίζει πιάνο. Τώρα λέει ότι δεν παίζει αλλά εγώ ξέρω ότι παίζει όταν λείπουν όλοι από το σπίτι! Ο αδερφός μου γνωρίζει εκκλησιαστικό όργανο και είναι μανιακός με τα συνθεσάιζερ. Όταν εγώ και τα αδέρφια μου μεγαλώναμε μαζί, συχνά ερχόταν να μας επισκεφτεί με τα synths του και μας ζητούσε να τα αποθηκεύσουμε κάπου γι’ αυτόν. Εμείς έτσι θα καθόμασταν και θα μελετούσαμε κάθε λειτουργία από κάθε synth που έφερνε μαζί του και έτσι κατ’ αυτόν τον τρόπο ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μουσική σε έναν παλιό Atari. Ο παππούς μου ήταν πολύ καλός μουσικός. Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ισλανδικής Συμφωνικής Ορχήστρας και ένοιωθε μεγάλη υπερηφάνεια για την μουσική που έπαιζε. Αγαπούσε να διασκεδάζει τους ανθρώπους με την μουσική του, και εγώ και τα αδέρφια μου παρατηρούσαμε τα λαμπυρίζοντα μάτια του κάθε φορά που έπαιζε. Είμαι βέβαιος ότι σε κάποιο σημείο αυτό μας ώθησε να μπούμε σε αυτόν τον κόσμο. Η μουσική θα πρέπει να είναι διασκεδαστική υπόθεση.
Σου αρέσει το «multitasking» ή ψάχνεις να βρεις έναν δρόμο σε αυτά που κάνεις; Τα μονοπάτια της ζωής πως επηρεάζουν την δημιουργικότητά σου καθώς πάντα ψάχνουμε για κάποια ισορροπία ή στόχους;
Είμαι ένας «multitasker» χωρίς καμία αμφιβολία. Έχω διάφορα και πολλά χόμπι και προσπαθώ να τα ακολουθώ όλα. Είμαι ιστορικός για παράδειγμα, και αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο με αυτήν την ιδιότητα. Τα ενδιαφέροντα μου με οδηγούν να δουλεύω κοντά σε αρχαιολογικές ανασκαφές πολύ συχνά, όπως και το γεγονός ότι μέσα στην χρονιά που μας πέρασε εγώ και ένας φίλος γράψαμε ένα βιβλίο για την Ισλανδική House μουσική σκηνή. Είμαι μεγάλος φαν του ποδοσφαίρου, καθώς έχω προπονήσει και εφήβους αρκετά χρόνια, αλλά ομολογώ ότι τον τελευταίο καιρό δεν το έχω πιάσει το σπορ προπονητικά. Πρώτα όμως απ’ όλα είμαι πατέρας και αυτή είναι η βασική προτεραιότητά μου.
Οφείλουμε να υπάρχει μια ισορροπία στην ζωή μας. Η μουσική έμπνευση έρχεται σε κύματα. Με τον χρόνο αρχίζεις και τα αντιλαμβάνεσαι όλα καλύτερα και το συνηθίζεις. Ο καθένας παθαίνει κάποιο «μπλακ-άουτ» δημιουργικότητας κατά καιρούς, και ένας καλός τρόπος να το αντιμετωπίσεις αυτό είναι να βυθιστείς σε κάτι το οποίο δεν απαιτεί και πολύ δουλειά ή στεναχώρια.
Πες μας περισσότερα πράγματα για την μάσκα που βλέπω τελευταία στην σελίδα σου στο Facebook, την οποία φοράς στα live sets. Πρέπει να ερμηνεύουμε πάντα ότι βλέπουμε ή ότι αισθανόμαστε καλύτερα;
Δεν είμαι φαν του να παρακολουθώ συναυλίες γενικότερα. Μου αρέσει όμως να παίζω σε συναυλίες! Πιστεύω ότι δεν υπάρχει καθόλου ενθουσιασμός παρακολουθώντας έναν τύπο πίσω από μια οθόνη του υπολογιστή. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν υπάρχει και ενθουσιασμός βλέποντας μια καλά προβαρισμένη ροκ μπάντα που δεν χτύπησε καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας και λανθασμένη νότα. Παρόλα αυτά είμαι κολλημένος πίσω από την οθόνη του λάπτοπ και με το «controller» μου για να γίνει το σετ μου. Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι θα θέλανε να με παρακολουθούν, και έτσι μερικές φορές βάζω μια μάσκα. Μπορούν να βλέπουν την μάσκα αυτή. Με προσήλωση θα κοιτούν όσο εγώ θα βάζω τα δυνατά μου να βγάζω την σωστή μουσική προς τα έξω. Κάποιες φορές έχω μια βενετσιάνικη μάσκα του Τζόκερ ως μια ειρωνική δήλωση.
Το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο σου αυτόν τον καιρό είναι το Memories warm you up, but they also tear you apart. Mου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση ο τίτλος και το τραγούδι, οδηγώντας με σταδιακά σε μια ηλεκτρονική ονειρο-κατάσταση. Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε το κουτί στον εγκέφαλο μας που γράφει απ’ έξω, αναμνήσεις; Θαρρώ πως η απώλεια της είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να μας συμβούν, σε συναισθηματικό επίπεδο.
Είδα κάποια φράση από βιβλίο του Haruki Murakami, και κόλλησε μαζί μου για αρκετό καιρό. Οι αναμνήσεις οδηγούν και σε σφάλματα. Καμιά φορά σε ξεγελά κάνοντάς σε να θυμάσαι μια συγκεκριμένη περίοδο ή εποχές που τα πράγματα ήταν ευχάριστα, αλλά σου αλλάζει και την αντίληψη του παρόντος. Κοιτούμε σε παρελθοντικές εποχές με ένα χαμόγελο ή και με μετάνοια. Αν εστιάζεις στο παρελθόν πολύ, αυτό μπορεί να σκεπάσει με σκιά το μέλλον σου.
Μπορείς να ονομάσεις μερικούς καλλιτέχνες ή μπάντες που θυμάσαι να συλλέγεις σε κασέτες; Πώς αντιλαμβάνεσαι τον ψηφιακό κόσμο, είναι καλύτερος;
Ο αδερφός μου και εγώ βλέπαμε MTV της Ισλανδίας και έτσι γράφαμε βίντεο με το VHS. Καθόμασταν αργά να δούμε το Chilled Zone, που συμπεριλάμβανε τις αγαπημένες μας μουσικές, όπως FSOL, Orbital, CJ Bolland, Howie B, Massive Attack κ.ά..
Έγραφα ραδιοφωνικές εκπομπές σε κασέτες. Τις περισσότερες φορές δεν γνώριζα τα ονόματα των τραγουδιών καθώς πατούσα την ηχογράφηση τα πρώτα δευτερόλεπτα όταν έπαιζε το τραγούδι, για να αφήσω πίσω τις φωνές και να κάνω οικονομία στην διάρκεια της κασέτας.
Ο ψηφιακός κόσμος δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος, απλά διαφορετικός. Είναι πιο εύκολο να έχεις πρόσβαση στην μουσική, αλλά χρειάζεται να ψάξεις καλά για να την βρεις ή τουλάχιστον αυτό που σε εκφράζει. Οι επιλογές είναι περισσότερες καθώς είναι πιο εύκολο να βγάλεις την μουσική σου προς τα έξω. Εάν θέλω το αγαπημένο μου καινούργιο τραγούδι, μπορώ να το έχω με λίγα κλικ στον υπολογιστή μου, το οποίο είναι καταπληκτικό. Επειδή ακριβώς υπάρχει τόση μουσική εκεί έξω είναι πολύ πιο εύκολο να έχεις πρόσβαση στην αγορά και να αγοράσεις και προσιτά μουσικά εξαρτήματα (plugins, sequencers κλπ.), χρειάζεται κανείς υπομονή και χρόνο. Ανακαλύπτω καινούργιους καλλιτέχνες κάθε βδομάδα σχεδόν, κάποιοι από αυτούς δεν θα τολμούσαν να βγάλουν την μουσική τους προς τα έξω πριν δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Παρά τις αλλαγές στην μουσική βιομηχανία και διανομή της, η μουσική παραμένει ίδια υπόθεση.
Πως νιώθεις μετά από τόσα χρόνια μέσα στην μουσική βιομηχανία, και έχοντας βγάλει τον τελευταίο σου δίσκο στην n5MD; Συνέβησαν καλά ή κακά πράγματα στην πορεία σου που είχαν αποτέλεσμα στο σημερινό προφίλ σου;
Eίμαι απλά χαρούμενος που κάνω κάτι που αγαπώ και η n5MD μου δίνει μια πλατφόρμα να βγάλω την μουσική μου προς τα έξω. Κάνουν μια φανταστική δουλειά δίνοντάς μου κίνητρα, ή κάνοντας άβολες συζητήσεις όταν πρέπει και το χρειάζομαι. Έχοντας μια σχέση μαζί τους, ήταν πάντα εύκολο και βολικό, σαν να είμαι μέρος της οικογένειας παρά μιας επιχειρηματικότητας.
Φυσικά και υπήρξαν καλές και κακές στιγμές, αλλά δεν υπάρχει λόγος να στεκόμαστε στα αρνητικά. Κατά κάποιον τρόπο δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι που μ’ έχει κάνει αυτός μου είμαι σήμερα. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον αλλά είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Όλα όσα έχω δημιουργήσει μέχρι στιγμής με φέρνουν στο τώρα, και στο που πηγαίνω στο μέλλον.
«Home is where the record player is». Σε αντιπροσωπεύει αυτή η φράση; Τι είναι σπίτι για εσένα όσων αφορά την μουσική;
Δεν χρειάζεσαι κάτι συγκεκριμένο για την αναπαραγωγή μουσικής. Η μουσική μπορεί να κρύβεται και μέσα στο μυαλό σου. Η ανθρωπότητα πάντα βρίσκει μουσική μέσα στο οτιδήποτε.
Σπίτι είναι τελικά εκεί που βρίσκεται η οικογένειά μου. Η μουσική θα ταξιδέψει μαζί μου, οπουδήποτε και παντοτινά.
Επιτέλους και ένας δίσκος που τραγούδια του κρατάνε κάτι παραπάνω από τρία λεπτά. Μερικές φορές μου λείπει αυτό, οι μεγάλοι δίσκοι. Πες μου, τι θα βρούμε μέσα στο στούντιο σου ή κάποιες συμβουλές γι’ αυτούς που θέλουν τώρα να ασχοληθούν με την μουσική παραγωγή.
Ωχ, δεν μου αρέσει να μιλάω για το τι χρησιμοποιώ ή πράγματα περί μουσικής παραγωγής. Όταν οι ηλεκτρονικοί μουσικοί συναντιούνται, αρχίζουν και μιλάνε για το hardware vs software ή κάτι τέλος πάντων σαν αυτό. Κανείς δεν νοιάζεται στο τέλος για αυτό, τουλάχιστον εμένα δεν με ενδιαφέρει. Χρησιμοποιώ softsynths (Reaktor, Kontakt κ.α), αλλά περιστασιακά και κάποια άλλα hardware, κάθε κανάλι θα δούλεψε από τον – πηγαίνω σ’αυτόν που μου κάνει το mastering – Jose Diogo, και τα ντραμς στέλνονται σε tube compressor.
Όλα αυτά που χρησιμοποιείς είναι απλά ένα εργαλείο για δημιουργία. Ένα σφυρί για έναν ξυλουργό για παράδειγμα. Έχω ακούσει φανταστικά κομμάτια μουσικής φτιαγμένα δηλαδή με τον ελάχιστον εξοπλισμό. Ήμουν κάποτε βαθιά επηρεασμένος από έναν καλλιτέχνη με την ονομασία REQ και ένα album που δημιούργησε ονομαζόμενο One το 1997. Όπως καταλαβαίνω ο δίσκος έγινε με τα βασικά εργαλεία και εξοπλισμό. Η ιδέα ήταν να κάνει κάτι! Να δημιουργήσει! Μην κάθεσαι στο τίποτα! Δεν χρειάζεσαι ένα TB-303, ΤR-909 ή τον μεγαλύτερο κατάλογο από softsynths που υπάρχει εκεί έξω. Απλώς χρειάζεσαι μια ιδέα.
Οπότε αυτό που έχω να πω για κάποιους που τώρα ξεκινάνε είναι απλά να είναι δημιουργικοί. Να πράττουνε. Να μην φοβούνται να ρωτάνε για συμβουλές. Να θέλουν να μαθαίνουν από τους άλλους. Εάν κάποιος τους προσβάλλει με κάποιο σχόλιο, μετά θα πρέπει να ρωτήσουν τον εαυτό τους, τι ακριβώς τους πρόσβαλε. Είναι επειδή υπάρχει ο εγωισμός στην μέση; Αλλά τελικά επειδή η μουσική σου θα ακουστεί και από άλλους, θα πρέπει πρώτα να την δημιουργήσεις για τον εαυτό σου. Αν σου αρέσει η μουσική σου, τότε υπάρχει μια τεράστια πιθανότητα να αρέσει και σε κάποιον άλλον.
Υπάρχουν κάποιοι ηλεκτρονικοί καλλιτέχνες, παραγωγοί, δισκογραφικές ή μπάντες που έχεις ακούσει τελευταία και να προέρχονται από την Ελλάδα; Πολύ θα θέλαμε να έρθεις για ένα live set!
Η Ελλάδα έχει πολλούς ηλεκτρονικούς καλλιτέχνες. Γνωρίζω ήδη πολύ καλά τον Melorman, τους Hior Chronik, Forvitinn, Giganta, Absent Without Leve, Kerkville, Fluxion και πολλούς άλλους. Θα ξεχνάω κάποια άλλα βασικά ονόματα όμως. Έπαιξα στην Αθήνα πριν έξι χρόνια σε ένα party του Tripradio, και εκεί γνώρισα πολλούς ανθρώπους που είναι καλοί φίλοι μου μέχρι και σήμερα.
Η μουσική σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Δεν ξέρω αν με κάνει καλύτερο άνθρωπο, αλλά μερικές φορές καλοί άνθρωποι φτιάχνουν καλύτερη μουσική. Είναι δύσκολο να πει κανείς όμως κάτι πάνω σε αυτό. Έχω ακούσει και φοβερά όμορφα πονήματα και δουλειές από τους πιο προβληματισμένους και δύστροπους ανθρώπους. Όλοι έχουν πράγματα να μοιραστούν με τους άλλους, εάν είναι ακόμα και για θυμό ή για αγάπη. Είναι απλώς θέμα πως περνάει αυτό και επικοινωνεί με τους άλλους μέσα από το έργο τους.
Όταν γράφεις για μουσική και κυκλοφορεί, τότε είναι μετά θέμα εκτός του ελέγχου σου. Το πως το κοινό θα αντιληφθεί την μουσική, δεν είναι θέμα του καλλιτέχνη. Ο καθένας έχει την άποψη του ή αγαπά ότι τον εκφράζει, και αυτά μερικές φορές δεν τα βλέπει ή τα συναισθάνεται ούτε ο καλλιτέχνης. Είναι το ίδιο πράγμα με τα βιβλία, καμιά φορά διαβάζεις και βρίσκεις κάτι που χωρά στην προσωπικότητά σου. Αν είσαι χαρούμενος και ακούς μουσική, τότε θα βρεις κάτι χαρούμενο. Αν είσαι γεμάτος με άγχη τότε θα το βρεις και αυτό, εάν ψάξεις πολύ όμως και γι’ αυτό.
Σε ευχαριστώ που ξετυλίξαμε την μουσική ιστορία σου. Θα ήθελες να μοιραστείς κάτι άλλο μαζί μας;
Είναι το σημείο που μιλάω για τον καινούργιο μου δίσκο και όλοι θα πρέπει να τον αγοράσουν! Ναι, κυκλοφορεί και είναι διαθέσιμος σε CD, ψηφιακά και LP (σε υπέροχα χρώματα: κίτρινο, μπλε, μαύρο – διαλέξτε!). Ένα “ευχαριστώ” σε όσους διαβάσουν την συνέντευξη αυτή και εύχομαι να βρούνε χαρά μέσα από τον δίσκο μου, εάν όχι είναι ελεύθεροι να μου στείλουν «Hatemail».
Ευχαριστούμε θερμά, καλή συνέχεια!
