8 years ago
by Despi
Μετά από το προσεγμένα δομημένο και έντονα χρωματισμένο με επικούς ήχους του παρελθόντος set που χάρισε στους τυχερούς θαμώνες του φετινού Dekmantel Festival, ο Βρεττανός Call Super aka JR Seaton επέστρεψε στην παραγωγή αμέσως μετά την λήξη του καλοκαιριού.
Αν και δυστυχώς μέχρι πρόσφατα πολύ λίγα γνωρίζαμε για προηγούμενες δουλειές του, ποτέ δεν είναι αργά για να ανακαλύψεις καλλιτέχνες που αξίζουν εύσημα, όχι μόνο για την ποιότητα των μουσικών επιλογών που συμπεριλαμβάνουν στα set τους, αλλά κυρίως για αυτήν των προσωπικών παραγωγών τους.
Μόλις λίγες μέρες πριν, και συγκεκριμένα στις 25 του μήνα, κυκλοφόρησε στην δισκογραφική που φιλοξένησε και το ντεμπούτο του άλμπουμ ένα 12ιντσο το οποίο αν και περιλαμβάνει μόνο δύο κομμάτια, ίσως και να αποτελεί την πιο μεστή δουλειά του για την σεζόν που κοντεύει να μας αποχαιρετήσει.
Αυτό κυρίως γιατί θα έλεγε κανείς πως το Migrant και το Meltintu είναι ένα ηχητικό κράμα του LP ‘Suzi Ecto’ αλλά και του EP ‘Fluenka Mitsku’.
Είναι αλήθεια πως αν ακούσει κανείς και τους δύο δίσκους θα καταλάβει αμέσως πως μουσικά απέχουν μίλια ο ένας από τον άλλον. Στον πρώτο που υλοποιήθηκε από την Houndstooth, δισκογραφική που ανήκει στο γνωστότερο club του Λονδίνου, fabric, ο Βρεττανός καλλιτέχνης πορεύεται σε πιο πειραματικά μονοπάτια από τα οποία απουσιάζει η οποιαδήποτε techno ή house καθαρότητα.
Από την άλλη όμως, η απόσταση αυτή που είχε πάρει από το dancefloor φαίνεται να εκμηδενίζεται με την παραγωγή που ακολούθησε στην πολλά υποσχόμενη Nous όπου το εύστοχο πισωγύρισμα στα χορευτικά bpm είναι πλέον διαυγές.
Αυτό που συμβαίνει τελικά στο εξαιρετικό Migrant είναι πως τα μελωδικά ambient χαρακτηριστικά του προαναφερθέντος release στην Houndstooth, επικαλύπτουν τις πιο σταθερές και σκουρόχρωμες βάσεις αυτού στην Nous χωρίς όμως να τις επισκιάζουν.
Με άρτιες αναλογίες, διαπεραστικά κύμβαλα και σταθερή μπότα περιπλέκονται μαζί με τις γλυκές νότες που θυμίζουν ακόμα καλοκαίρι. Παρόλα αυτά, τα σκοτεινά fade outs που φαντάζουν να ηχούν σε παράταιρους ρυθμούς, ειδικότερα κατά την διάρκεια του τελευταίου λεπτού, είναι αυτά που προσδίδουν στο κομμάτι μια μυστηριώδη ομορφιά, ενώ αυτά δε λείπουν και από το Meltintu που ακολουθεί.
Εδώ η κυματογραμμή παρουσιάζει αυξομοιώσεις. Τα κρουστά βράζουν από την αρχή σε σιγανή φωτιά, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα η θερμοκρασία ανεβαίνει με οξείς ήχους που πέφτουν σαν δάκρυα που στάζουν. Ανεξάρτητα με το αίσθημα μελαγχολίας όμως, που ίσως να είναι αισθητό, και τα δυο κομμάτια είναι από αυτά που όταν τα ακούς δεν μπορείς να μείνεις απλά ακίνητος και γι’αυτό τα παίζεις ξανά και ξανά και ξανά!
