10 years ago
by The Plughead
Πολλές φορές η ετικέτα «jazz» συνοδεύεται με ένα σωρό προκαταλήψεων και στερεότυπων που αποτρέπει το μη εξοικειωμένο αυτί να αφουγκραστεί το είδος σε βάθος.
Η jazz μπορεί να φανεί από εξαιρετικά δύσκολη, ως ανυπόφορη, από μουσική ξενοδοχείου ως γλυκανάλατη. Δεν μιξάρεται εύκολα, απουσιάζει από playlists, οι φανατικοί του είδους ονομάζονται «σύλλογος φίλων της jazz» ή κάτι παρόμοιο και αρκετοί την αντιμετωπίζουν ως μουσική που θα ακούν μετά τα 50.
Σε όλο αυτό το συφερτό και με την βοήθεια της παντελούς έλλειψης hype γύρω από το είδος, κινδυνεύουν να μην ακουστούν καθόλου δισκογραφικές δουλειές όπως ο πρώτος δίσκος των Sons of Kemet, που κυκλοφόρησε αρχές Σεπτεμβρίου από την Naim Jazz Records και ονομάζεται Burn.
“Kemet” είναι ένα από τα αρχαιότερα ονόματα της Αιγύπτου. Ο τελευταίος Νούβιος (Nubian) βασιλιάς του Kemet ονομαζόταν Shabaka, όνομα επίσης του ηγέτη της μπάντας, Shabaka Hutchings.
Γεννημένος στο Λονδίνο, ο 29χρόνος Hutchings μεγάλωσε στα νησιά Barbados όπου σπούδασε κλασσικό κλαρινέτο και έπαιζε σε διάφορα calypso και reggae σχήματα. Επιστρέφοντας στην Αγγλία το 1999, εκτιμήθηκε άμεσα ως ένας πολύ καλός μουσικός που μπορεί να αποδώσει εξίσου καλά σε διάφορα swings όσο και σε αυτοσχεδιασμούς, συμμετέχοντας σε διάφορα σχήματα με πιο γνωστούς ίσως τους Heliocentrics
Sons of Kemet
Όταν αποφάσισε να εκφράσει τις δικές του μουσικές ανησυχίες, ο Hutchings επέστρεψε στις μουσικές της Καραϊβικής αναζητώντας στον ήχο των νησιών «έναν βαθύτερο σύνδεσμο με την Αφρικανική Διασπορά, που δεν είναι κλισέ, που τον ακούς και σκέφτεσαι όμορφη χαρούμενη μουσική από τα νησιά». Ο σύνδεσμος αυτός βρέθηκε για τον Hutchings στις ηχογραφήσεις των Cedric “Im” Brooks και Count Ossie, οι οποίοι αποτελούν και τις κύριες επιρροές των Sons Of Kemet.
Παρ’ όλα αυτά, το Burn δεν είναι ένας δίσκος αναβίωσης Roots μουσικής, αλλά ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονης «βαθιάς» και συνειδητοποιημένης jazz η οποία όμως παραμένει προσεγγίσιμη ως άκουσμα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η πρωτότυπη σύνθεση για τετραμελείς μπάντα, με δύο ικανότατους ντράμερ (Tom Skinner και Seb Rochford) σε άψογη ρυθμική συνεννόηση να σε κρατάνε δυναμικά μέσα στις συνθέσεις, ειδικότερα σε πιο έντονα κομμάτια όπως το εναρκτήριο «All will Surely Burn».
Το υπόλοιπο roster συμπληρώνεται από τον Hutchings στο κλαρινέτο και σαξόφωνο – ο οποίος εναλλάσσει το παίξιμο του ανάμεσα σε μελωδίες από την Καραϊβική, δυνατά solos και πιο τυπικά jazz swings – και τον Oren Marshall να «κρατάει τα μπόσικα» με τον μπάσο ήχο της τούμπας.
Κομμάτια που ξεχωρίζουν στον δίσκο πέρα από το πρώτο, είναι σίγουρα το «Inner Babylon» που μαζί και με την πρωτότυπη οκτάλεπτη διασκευή στο χιλιοπαιγμένο «Rivers of Babylon” αποτελούν τις πιο «καθαρές» αναφορές στον ήχο της Καραϊβικής, και τα «Βeware» και «Τhe Itis» oπού πάλι το rhythm section θερίζει.
O υπόλοιπος δίσκος πλαισιώνεται από πιο χαμηλών τόνων και πιο παραδοσιακά jazz ίσως συνθέσεις που μπορεί να μην σου μένουν ως ξεχωριστά κομμάτια, αλλά λειτουργούν πολύ καλά όταν ακούς τον δίσκο ως μία ολοκληρωμένη δουλειά.
Οι Sons of Kemet πήραν πρόσφατα το βραβείο best jazz act στα 18α MOBO Awards
