Στέρεο Νόβα – Ουρανός

5 years ago

by Paranoise

Ήταν κάτι που πολλοί μουσικόφιλοι, ανεξαρτήτως ειδικών μουσικών προτιμήσεων, περίμεναν από καιρό τώρα… Ένα γεγονός σημαντικό, καθώς ένα από τα πιο επιτυχημένα σχήματα της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής, οι Στέρεο Νόβα με την μακρά πορεία που τους συνοδεύει, κυκλοφόρησαν μόλις την καινούρια τους δουλειά!

Το σχήμα των Κωνσταντίνου Βήτα και Μιχάλη Δέλτα, ξεκινώντας την πορεία του κοντά στο ’90, τότε που ήταν μαζί τους κι ο Αντώνης Πι, είχε μία χρυσή πρώτη δεκαετία όπου έγραψαν και κυκλοφόρησαν υπέροχα και πρωτότυπα κομμάτια και δίσκους που έμελλε να χαραχθούν στις καρδιές και μνήμες μεγάλου πλήθους του “ψαγμένου” ακροατηρίου. Οι Στέρεο Νόβα συνέβαλλαν καθοριστικά στην εξέλιξη της εγχώριας μουσικής σκηνής, επηρέασαν όσο λίγοι άλλες μπάντες και μουσικούς στην Ελλάδα.

Το κύριο στοιχείο όμως που τους διέκρινε, πέρα από το ότι έκαναν πιο μεστή και εύγλωττη την ηλεκτρονική μουσική στο εγχώριο κοινό, συστήνοντάς την ουσιαστικά σ’ αυτό, ήταν ο προσωπικός τόνος που έδιναν στις συνθέσεις τους μέσα από τους στίχους που έγραφαν. Η δύναμη της οικειότητας που απέπνεαν συχνά οι δημιουργίες τους ήταν χαρακτηριστική. Και μ’ αυτό το στοιχείο πορεύονται και στο σήμερα, όπου επιστρέφουν δύο δεκαετίες μετά με νέο δίσκο!

Ο λόγος για το άλμπουμ Ουρανός που κυκλοφορεί από τις 4 Μαΐου μέσα από την Inner Ear Records, σε ψηφιακή μορφή, σε CD και σε διπλό βινύλιο. Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, αποτελούμενο από 15 κομμάτια, συνολικής διάρκειας 59 λεπτών.

Επειδή για να περιγράψει κανείς την μουσική των Στέρεο Νόβα, είναι καλύτερο να το κάνει βιωματικά, παρασυρόμενος από τα συναισθήματα που αναπτύσσονται από την ακρόασή τους, θα αρκεστούμε στα λόγια των ιδίων που περιγράφουν την κυκλοφορία:

“Διασχίσαμε κάθετα το δρόμο, περνώντας ηλιοτρόπια και δάση, μετά από μέρες φτάσαμε σε έναν στρογγυλό τοίχο από νερό, ορθωνόταν μπροστά μας σαν διάφανο μονολιθικό κυκλικό σχήμα, ανέκφραστο και σιωπηλό, το νερό σχημάτιζε αργούς κυματισμούς ανάλογα με τη δύναμη της φωνής μας. Πίσω από τον τοίχο υπήρχε μια μεγάλη βαθιά τρύπα στο χώμα. Ο αέρας ήταν δυνατός πίσω από τον τοίχο. Πηγαίναμε μία πίσω και μια μία μπροστά μέχρι που πέρασαν χρόνια και σπίτια για να γυρίσουμε. Δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε τίποτε, όποτε έλεγα μία χρονιά έλειωνε ο αριθμός σαν δάκρυ και έβλεπα τη θλίψη στο πρόσωπο ενός γορίλα που είχε χάσει την αγαπημένη του. Οι ελέφαντες κοιτάζουν με μακροθυμία τη σελήνη όταν γεμίζει, κάπως έτσι όλοι στέκονται με θαυμασμό στον αέναο κύκλο. Όταν έφυγαν από τη ζωή, τους περίμενε εκεί.

Μας έδειξε τους κανόνες της επιβεβλημένης συμπεριφοράς, τις πολυκατοικίες και το εγώ που έμοιαζε σαν τέρας από μια παλαιολιθική εποχή. Η αγάπη είναι η τέλεια στιγμή, είπε. Αν δεν συγχωρήσεις δεν μπορείς να βιώσεις την αληθινή αγάπη. Τότε είδαμε τις πόλεις ανάποδα και ένα σωρό χιλιάδες λουλούδια έπεφταν σαν βροχή. Η καρδιά δεν πεθαίνει γιατί γνωρίζει την προέλευση. Πάνω του είχαν καθίσει όλοι οι παπαγάλοι του κόσμου και τον στόλιζαν με τα φτερά τους και εμείς γελούσαμε. Μας άρεσαν οι μέρες και οι νύχτες. Δεν υπήρχε πουθενά εξορία, ούτε μέσα ούτε και έξω, παρά μόνο μια αίσθηση ανάμεσα στο χαμόγελο και το δάκρυ. Ήμασταν σε έναν ομόκεντρο. Ο εαυτός μας προσδιορίζεται μέσα από την δημιουργία, μας είπε, και αυτό … είναι το διάστημα. ΣΝ”