8 years ago
by Lospav
Ο James Hinton aka Τhe Range, είναι ένας από τους πάμπολλους παραγωγούς της ανατολικής ακτής που σαμπλάρει το οτιδήποτε. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί καινοτομία. Το αντίθετο, ίσως.
Παραταύτα, στο δεύτερο ολοκληρωμένο του album -εν μέρει και στο πρώτο- ονόματι Potential, καταφέρνει να καινοτομήσει απλά και μόνο σαμπλάροντας.
Τα δύο τελευταία χρόνια ο Range τρύπωνε μανιωδώς στα πιο απόμερα λαγούμια του youtube ακούγοντας και ξεχωρίζοντας, αλλά κυρίως απομονώνοντας και αποδομώντας, φωνές και συναισθήματα των πιο ανώνυμων καλλιτεχνών σε βίντεο που δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν viral. Ίσως κάποια από αυτά έχουν πλέον μία δεύτερη ευκαιρία.
Έπειτα, καταφέρνοντας να βγει αλώβητος από αυτό τον κυκεώνα εικόνων και ήχων, βάλθηκε να μεταμορφώσει τα εκλεκτά φωνητικά του. Τα πετσόκοψε, τα πίτσαρε, τα μπούκωσε στα εφέ και φυσικά τα περιτύλιξε με clapping τυμπανοκρουσίες, πιάνο, synths και λοιπά beats.
Αγνοώντας τις ρίζες και την μέθοδο εύρεσης των φωνητικών, ο δίσκος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα ακόμα άλμπουμ απόρροια του σύγχρονου instrumental hiphop, του dubstep, του μετα-r&b, του garage και των λοιπών συναφών ειδών. Αλλά η θεμελιώδης διαφοροποίηση του δεν έγκειται μόνο στα φωνητικά samples, αλλά και στον τρόπο που τα χρησιμοποίησε, και όχι από τεχνικής απόψεως.
Ο Range κατάφερε να αντιστρέψει την βασική – σχεδόν θεμελιώδη – αρχή των σύγχρονων beatmakers – την χρήση πειραγμένων φωνητικών ως μέσα ανάδειξης της μουσικής τους.
Τα έβαλε στην ραχοκοκαλιά των παραγωγών του, επικοινώνησε προσωπικά με τους κατόχους τους και λαμβάνοντας υπόψιν τις προσωπικότητες και την ψυχοσύνθεση του καθενός, έφτιαξε ένα αμάλγαμα ήχων που καταφέρνει επιτυχώς να αναδείξει τον αρχικό τους χαρακτήρα χωρίς να τον αλλοιώσει. Επιπροσθέτως, δικαιωματικά και αλτρουιστικά, ανέφερε όλες τις πηγές του παρέχοντας συγχρόνως μερίδιο των εισπρακτικών πωλήσεων της κυκλοφορίας.
Και όλως παραδόξως – παρά την διαφορετικότητα και το εύρος (range) των πηγών και των συναισθημάτων που αυτές γεννούν και μεταφέρουν – κατάφερε να τα δέσει σχηματίζοντας ένα όλον εξόχως μεγαλύτερο του αθροίσματος των μερών του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο άλμπουμ ως σύνολο, αλλά και στο κάθε κομμάτι ξεχωριστά, ως σύνολο επίσης.
Ο δίσκος ξεκινάει με το επαναλαμβανόμενο Right now, I don’t have a backup plan for if I don’t make it, προσδιορίζοντας ξεκάθαρα τον μοναδικό προσανατολισμό του όλου δίσκου, ίσως και την βεβαιότητα επιτυχίας του εγχειρήματος.
Τα Copper Wire και Florida που ακολουθούν είναι τα υπό αμφισβήτηση highlights του άλμπουμ. Στο πρώτο, χρησιμοποιεί τα φωνητικά του Βρετανού πιτσιρικά Kruddy Zak ενώ μια απροσδιορίστου φύλου φωνή επαναλαμβάνει ”without you’’.
Ακριβώς αντίθετη ατάκα στο τέταρτο κατά σειρά Superimpose: ”… my days, my nights, my life with you, you, you”. Τα Skeptical, Falling Out of Phase, No Loss και Five Four υπό συνθήκες μπορούν επίσης να ξεχωρίσουν.
Εν τέλει, ο James Hilton κατάφερε να παραμερίσει τα αδιαμφισβήτητα skills του και – εν μέρει – το ακουστικό αποτέλεσμα των παραγωγών του και να δώσει μία βαθύτερη υπόσταση στον δίσκο:
Να φανερώσει την ουσία της μετουσίωσης και του άπειρου, να μας κάνει να νιώσουμε μέρος των ανώνυμων πηγών του και να μας δείξει πως το σύνολο χαρακτηρίζεται ως οντότητα και όχι ως άθροισμα μερών. Και πως με λίγη προσπάθεια, και τύχη, ίσως μπορού(σα)με και εμείς να γίνουμε μέρος του συνόλου αυτού.
