Best Albums of 2014

30. Cooly G – Wait ‘Til Night [Hyperdub]

Προς το τέλος του 2014 είχαμε την ευχαρίστηση να ακούσουμε το 2ο προσωπικό full length album της Merissa Campell, γνωστή και ως Cooly G, αγαπημένη και σημαντική καλλιτέχνης της Hyperdub. Βασικό στοιχείο του Wait ‘Til Night είναι ο αισθησιασμός που μεταδίδει, καθώς έχει έντονη σεξουαλική θεματολογία.

Ο ήχος του χαρακτηρίζεται κυρίως από μια ήρεμη δύναμη, αλλά περιέχει και κομμάτια που θα μπορούσαν να ακουστούν δυνατά, σε κάποιο dancefloor. Ο δίσκος έχει lo-fi, R&B και pop καταβολές, χωρίς όμως να λείπει το UΚ bass στοιχείο. Τα vintage synths, οι κιθάρες και τα drum machines, σε συνδυασμό με τα αιθέρια και σε κάποιες στιγμές σχεδόν ψιθυριστά φωνητικά της Cooly G, συντελούν σε έναν ατμοσφαιρικό και μυστηριώδη δίσκο.

Η Cooly G εκφράζει την σεξουλικότητα, τις φαντασιώσεις και το δυναμισμό της μέσα από το Wait ‘Til Night και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.

29. Submotion Orchestra – Alium [Counter]

Ένα άλμπουμ για τους fans του γκρουπ αλλά και όσους αγαπούν τους υπνωτικούς ρυθμούς της νύχτας και του χειμώνα είναι το Alium, το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ των Submotion Orchestra. Αυτό γιατί καταφέρνει να πλέκει jazz, instrumental dubstep, ηλεκτρονικούς ρυθμούς με πνευστά και live electronic processing. Βρώμικα μπάσσα, θορυβώδη ξεσπάσματα και φωνητικά γεμάτα συναίσθημα.

Η εκλεπτυσμένη ηλεκτρική ενέργεια των Submotion Orchestra δημιουργεί σινεματικές διαδρομές, κατάλληλες για να ταξιδέψει το μυαλό μας στις μοναχικές νύχτες και τα παγωμένα πρωινά. Κυκλοφόρησε στις αρχές του φετινού χειμώνα, δηλαδή στο τέλος του Νοέμβρη μέσα από την Counter.

28. Shabazz Palaces – Lese Majesty [Sub Pop]

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό και καθόλα ποιοτικό act, ένα project ορθότερα που τρέχει εδώ και μια πενταετία έχοντας ως βάση την πόλη του Seattle και ιθύνων νου τον Ishmael Butler. Αυτός, μαζί με τον πολυ-οργανίστα Tendai “Baba” Maraire είναι ουσιαστικά τα δύο βασικά και μόνιμα μέλη που συναποτελούν τους Shabazz Palaces, όπου απαριθμούν αυτά τα χρόνια τέσσερις μικρής διάρκειας κυκλοφορίες αλλά και δύο εκπληκτικά albums, σημεία αναφοράς.

Το δεύτερο ήρθε τον Ιούλιο του 2014 με τίτλο Lese Majesty, πάλι μέσα από την Sub Pop όπως σχεδόν όλες τους οι κυκλοφορίες, και ουσιαστικά σε αυτό φαίνεται η περαιτέρω εξέλιξη του χαρακτηριστικού τους ήχου, abstract hip hop, ηλεκτρονικό, πειραματικό και με συνοδεία αφρικάνικων οργάνων, όπως το Mbira. Πρόκειται για ένα μεγάλης διάρκειας άρτιο αποτέλεσμα που μπορεί να σε ταξιδέψει, να σε παρασύρει σε μία μουσική γαλήνη, να σε καθηλώσει αλλά και να σε κάνει να κουνηθείς. Ένας δίσκος που κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται πολύ πιο ψηλά σε αυτήν την κατάταξη.

27. Dark Sky – Imagin [Monkeytown]

Από την παρούσα κατάταξη δεν θα μπορούσε να λείπει το τρίο από την Μεγάλη Βρετανία με το πρώτο τους άλμπουμ Imagin. Με μία σειρά από δωδεκάιντσα στο ενεργητικό τους, οι Dark Sky έκαναν το ντεμπούτο τους με τις παραγωγές τους τον Αύγουστο που μας πέρασε.

Τα δέκα κομμάτια που συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο που κυκλοφορεί από την γερμανική Monkeytown Records αποτελούν ένα συνοθήλευμα μουσικών genres που κυμαίνονται μουσικά από funk, post rock και trip hop μέχρι και disco, balearic house και ambient. Τα περισσότερα tracks είναι γλυκανάλατες και ελαφριές μελωδίες, ενώ μόλις δύο είναι αυτά που παραπέμπουν στις παλιότερες club παραγωγές τους. Όπως και νά ‘χει, όλα ακούγονται αρκετά ευχάριστα.

26. Todd Terje – It’s Album Time [Olsen]

Ύστερα από μια δεκαετία γεμάτη από singles και remixes ο Νορβηγός Todd Terje παρουσιάζει το ντεμπούτο full-length άλμπουμ του It’s Αlbum Τime. Και το εξώφυλλό του είναι αυτό που πραγματικά εκφράζει την μουσική που περιέχει. Μέσα στα φύλλα φοίνικα και τα ποτά με ομπρέλες και στολίδια ο πιανίστας προσφέρει ένα απροσδόκητο cocktail ήχων.

Ο Terje συνδυάζει ισορροπημένα και με συνοχή lounge και exotica μουσικές με cosmic boogie, jazz, funk και electro disco. Στο επίκεντρο του album βρίσκεται η διασκευή του Johnny and Mary του Robert Palmer με τον Bryan Ferry στα φωνητικά. Yπέροχες και έξυπνες μελωδίες που χαράζονται βαθιά στον εγκέφαλο και γίνονται εύκολες για να αγαπήσεις.

25. Paul White – Shaker Notes [R & S]

Το 2014 που πέρασε, ο Paul White έβγαλε σε κυκλοφορία ένα νέο άλμπουμ με τίτλο Shaker Notes στην R&S Records. Νέος ήχος πολύ διαφορετικός για τον beat maker Paul White που γνωρίζαμε, αρκετά έως πολύ επηρεασμένος από τον “συνέταιρο” του Mo Kolors.

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι καινούργιο άλμπουμ του Mo Kolors με διαφορές ότι τα κομμάτια είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια, πιο “εξευρωπαϊσμένα” και λιγότερο minimal. Ήχος ηλεκτρονικός, ψυχεδελικός και πολύχρωμος, αρκετά εγκεφαλικός με ωραία ατμόσφαιρα. Σίγουρα ένα από τα albums που μας κέντρισε την προσοχή μέσα στο 2014.

24. Kassem Mosse – Workshop 19 [Workshop]

Γνωστός για τα αναλογικά διαμάντια που έχει φτιάξει κατά καιρούς μέσω της Workshop ο Gunnar Wendel, κατά κόσμον γνωστός σαν Kassem Mosse, το 2014 κυκλοφορεί το 1ο επίσημο Kassem Mosse album μέσω του label που είναι ταυτισμένο με το Hardwax.

Άτιτλο όπως και όλα τα κομμάτια στο διπλό LP και γεμάτο με φοβερά tracks τα οποία αναδυκνείουν ένα underground ήρωα σε απάλευτη φόρμα και ωριμότητα. Ό,τι πιο ολοκλκηρωμένο για μένα φέτος με το album να δίνει την δυνατότητα χρήσης του μέσα και έξω από το σπίτι και για όλες τις ώρες. Πραγματικά τόση συμπυκνωμένη τελειότητα σε LP είχα καιρό να ακούσω. Απλά grab your copy!

23. FKA Twigs – LP1 [Young Turks]

Η ιδιαιτερότητα πλέον στην μουσική βιομηχανία έχει καταντήσει πιο δύσκολο κι από το να βρεις ψύλλο στ’ άχυρα, ειδικά όταν μιλάμε για έναν ποιοτικό καλλιτέχνη που ενώ κρατάει έναν underground, ηλεκτρονικό χαρακτήρα καταφέρνει να περάσει στο ευρύτερο κοινό. Η Tahliah Debrett Barnett, Formely Known As Twigs (FKA Twigs), ανοίγει τους δικούς της ορίζοντες μέσα από την πρώτη της ολοκληρωμένη δουλειά LP1 στην δισκογραφική Young Turks.

Αργοί, ταξιδιάρικοι ρυθμοί μέσα από keyboards, synthesizers και drums. Ρυθμοί που πλέουν μεταξύ R&B χαρακτήρα λόγω της χροιάς των φωνητικών και του singing style της twigs, αλλά και το στοιχείο του αναμενόμενα απρόσμενου dubstep μπάσου τύπου Burial, όπως επίσης και των στρετσαρισμένων, τολμηρών και απολαυστικών drums, hi-hats & snares. Φωνητικά που άλλοτε βαθαίνουν με αισθησιασμό κι έπειτα ψηλώνουν και κορυφώνονται σε μια συναισθηματική λύτρωση μέσα από μελωδικά πλήκτρα και ατμόσφαιρες ονειρικής pop.

Ο πειραματισμός και ο trip-hop/downtempo χαρακτήρας δεν απουσιάζει επίσης από το χάρτη της, κάνοντας το LP1 μια διαχρονική δουλειά, εκτός από εξαιρετικό χαρακτηριστικό παράδειγμα της μουσικής των 2010s. Will she be that girl from the video who also released a successful complete piece of work? Only time will tell.

22. Apollo Brown – Thirty Eight [Mello Music Group]

Το Thirty Eight αποτελεί το δεύτερο ορχηστρικό άλμπουμ του Αμερικάνου beatmaker Apollo Brown. “Ήθελα να δημιουργήσω ένα άλμπουμ σαν old school O.S.T. που να είναι λίγο διαφορετικό απ’ όσα ξέραμε. Ακούγοντας τον δίσκο επιστρέφω πίσω στο Detroit του 1981 και μου έρχονται στο νου σκηνές από δρομάκια που βρίσκονται κρυμμένα πίσω από τους ουρανοξύστες στις προσόψεις των λεωφόρων, εκεί όπου οι καβγάδες στα μπιλιαρδάδικα και η πορνεία την μέρα ήταν κομμάτι της καθημερινότητας.” ισχυρίζεται ο Brown…

Το Τhirty Εight, το οποίο βγήκε μέσα από την Mello Music Group χαρακτηρίζει μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση στο beatmaking μαζί με την γενικότερα χαρακτηριστική για τον Brown, ελάχιστη έμφαση στα βαρέα drums. “Δεν είναι άλμπουμ για όλους και δεν απολογούμαι γι’ αυτό” συμπληρώνει ο ίδιος.

21. Objekt – Flatland [PAN]

Για τον δίσκο του TJ Hertz πολλοί μπορούν να πουν ότι στερείται ενός πολύ βασικού χαρακτηριστικού, αυτό του soul κομματιού ενός δίσκου που θα σε καθηλώσει. Εν μέρει αυτό ισχύει, καθώς το πρώτο άλμπουμ του Objekt, στην PAN, είναι τεχνικά τέλειο καθώς είναι κυρίως βασισμένο στο εξαιρετικό -ίσως σχεδόν αλάνθαστο- sound design και τις πολύπλοκες διακυμάνσεις στην διάρκεια του άλμπουμ. Παρόλα αυτά, η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική απόπειρα του Βρετανού παραγωγού, Flatland, δεν μπορεί να μην αποτελεί μέρος μιας λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς.

Με σπουδές πάνω στο electronic engineering ο Οbjekt παραθέτει την δική του εκδοχή της ηλεκτρονικής μουσικής του αύριο μέσω ενός άλμπουμ που έχει εμφανείς επιρροές από τον ήχο των Drexciya, Aphex Twin κ.ά. Δυναμικός (Dogma) αλλά και ταυτόχρονα μελωδικός και εξεζητημένος (Agnes Apparatus), ο ήχος του Objekt έχει αλλάξει πολύ από την εποχή του “The Goose that Got Away” και έχει εξελιχτεί σε κάτι μοναδικό.

Σίγουρα έχουμε πολλά να περιμένουμε από τον Objekt καθώς διανύει ίσως μία από τις καλύτερες παραγωγικά περιόδους του, με κομμάτια όπως το Ganzfeld στο ΕΡ με τους Dopplereffekt να βρίσκουν θέση σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Tα καλύτερα όμως σίγουρα έρχονται και θα περιμένουμε να τα ακούσουμε.

20. Wen – Signals [Keysound]

Mε το άλμπουμ Signals, o Βρετανός παραγωγός Wen μας συστήθηκε, καθώς αποτέλεσε το πρώτο του προσωπικό. Είναι χαρακτηριστική η επιρροή που ασκεί η οικονομικο-πολιτική στρατηγική της Μεγάλης Βρετανίας σε ένα τμήμα της μουσικής σκηνής της χώρας και ο Wen με το Signals που βγήκε τον Μάρτιο στην Keysound μας καθιστά σαφές πως ανήκει σ’ αυτό.

Εν μέσω Grime και Garage grooves ο Wen καταθέτει την δική του οπτική για την σημερινή επικρατούσα κατάσταση στην πρωτεύουσα της Αγγλίας, σκιαγραφώντας για τους ακροατές μια πραγματικότητα που είναι σκληρή, σαγηνευτική και παροιμιώδης στον ίδιο βαθμό. Αυτή είναι η ηλεκτρονική underground μουσική σκηνή του Λονδίνου.

19. Lone – Reality Testing [R & S]

Ο έκτος δίσκος του Matt Cutler, γνωστού ως Lone, ήρθε σαν έκπληξη στους μέχρι τώρα ακροατές του μιας και είναι αρκετά πιο ήρεμος και μελωδικός στο σύνολο του απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει. Συνδυάζοντας στοιχεία από hip hop της σχολής του J-Dilla, Madlib κτλ. με “jazzy” στοιχεία και οργανικούς ήχους, μην κρύβοντας ταυτόχρονα και την ανατροφή του από την πιο ποιοτική πλευρά της dance μουσικής και κουλτούρας… Περίτεχνα συνδυάζει μελωδία και beat, προκαλώντας τον ακροατή να κουνηθεί με το beat, ενώ ταυτόχρονα ταξιδεύει με τις ανατριχιαστικά νοσταλγικές μελωδίες.

Τα περισσότερα κομμάτια έχουν σχετικά μικρή διάρκεια “hip hop beat style” μην αφήνοντας τους επαναλαμβανόμενους ήχους να γίνουν βαρετοί, ενώ τα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια αλλάζουν συνεχώς αφηγούμενα έτσι μια ιστορία από ήχους και συναισθήματα. Το Reality Testing θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα διάλειμμα από τον πιο dance ήχο που μέχρι τώρα είχε ο καλλιτέχνης, ενώ αποκαλύπτει την παιδεία και αναδεικνύει την ωριμότητα και την σοφία που έχει αποκτήσει ανά τα χρόνια.

Αδιαμφισβήτητα αυτός ο δίσκος στην R & S ήταν ένας από τους καλύτερους στο 2014, με διαχρονικό χαρακτήρα και ανύπαρκτη ημερομηνία λήξης, ικανός να προκαλέσει βαθιά ικανοποίηση στον ακροατή όσες φορές κι αν τον ακούσει.

18. Clap! Clap! – Tayi Bebba [Black Acre]

Ο ιταλικής καταγωγής παραγωγός Cristiano Crisci, γνωστός ως Clap! Clap!, αφού μας κατέπληξε πριν από μερικούς μήνες με το Tambacounda EP του, επέστρεψε ακόμα πιο δυναμικά σε συνεργασία με την Βlack Αcre για την κυκλοφορία του debut LP, με τίτλο Tayi Bebba.

Από την πρώτη εβδομάδα κιόλας μετά το release του διακρίθηκε από πολλά αναγνωρισμένα μουσικά blogs ως album of the week και στην συνέχεια ως album of the month.

Το συγκεκριμένο LP αποτελείται από 17 κομμάτια σύντομης διάρκειας, καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει μία ξεχωριστή τοποθεσία, τελετή ή γεγονός από ένα φανταστικό του νησί. Ο ήχος του συνδυάζει είδη από afro, future bass, footwork και hip hop, πραγματικά ταξιδεύοντάς σε και πετυχαίνοντας τον σκοπό του.

17. Martyn – The Air Between Words [Ninja Tune]

Μετά από τρία χρόνια απουσίας ο Martijn Deijkers, γνωστός ως Martyn, επανέρχεται δριμύτερος με ένα ολοκαίνουριο άλμπουμ στην Ninja Tune αυτήν την φορά. Το Air Between The Words αποτελεί την πιο ώριμη και αντιπροσωπευτική του δουλειά, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει και ο ίδιος ο Martijn.

Περιλαμβάνει δέκα κομμάτια εκ των οποίων αμέσως ξεχώρισε η εκπληκτική συνεργασία με τον πολυαγαπημένο Four Tet ονόματι Glassbeadgames. Κομμάτι που επίσης αγαπήθηκε ήταν και το Love of Pleasure στο οποίο συμμετέχει με φωνητικά που φαντάζουν απόκοσμα η ευρύτερα γνωστή από την Hyperdub, Copeland.

Τέλος, όσον αφορά ολόκληρο το άλμπουμ, αυτό που το έκανε να ξεχωρίσει την φετινή χρονιά είναι πιθανότατα το ότι σε αυτό ο καλλιτέχνης καταφέρνει να συνδυάσει τόσο φουτουριστικούς ήχους όσο και άλλους πιο retro, χαρίζοντας μας αυτό το αποτέλεσμα.

16. Aphex Twin – Syro [Warp]

Από καιρό κυκλοφορούσαν φήμες για την επανεμφάνιση ενός από τους πιο επικούς Ιρλανδούς καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής, όμως μέχρι την φετινή χρονιά τίποτε δεν ήταν σίγουρο. Δεκατρία χρόνια μετά, ο ευφυέστατος Aphex Twin κυκλοφορεί επίσημα στις 19 Σεπτεμβρίου το έκτο στην σειρά άλμπουμ, επονομαζόμενο ως Syro, και γίνεται χαμός.

Μέσα σε αυτό δεν ξεχνά να προσδώσει το απόλυτα προσωπικό του στίγμα: 90’s revisited και tracks χρωματισμένα με vocals τόσο από τον ίδιο όσο και από την οικογένειά του! Το πιάνο είναι από τα στοιχεία εκείνα που κυριαρχούν και συνδυάζεται άρτια με ένα κράμα από genres όπως techno, jungle, ambient και disco.

Υπό το label της Warp Records, το Syro κατάφερε να κερδίσει στα Grammy Awards τον τίτλο του Best Dance / Electronic Album της χρονιάς που μόλις μας άφησε προσφέροντας στο ευρύ κοινό μια ώρα εγκεφαλικού οργασμού.

15. Head High – Megatrap [Powerhouse]

Το Head High άλμπουμ που τιτλοφορείται ως Megatrap ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει μιας και ο γνωστός Shed με το συγκεκριμένο alias κυκλοφορεί στην Power House εδώ και 5 χρόνια ένα μικρό αλλά στυβαρό σύνολο από tracks επηρεασμένα από την hardcore/rave αισθητική των αρχών των πρώιμων 90’s πάνω σε τωρινές techno & house φόρμες.

Φτιαγμένα αποκλειστικά για πολεμική χρήση, πλήρως απασφαλισμένα και απομυθοποιημένα grooves για γενναία ηχοσυστήματα. Tracks όπως το Power Seat, το It’s A Love Thing (The XXX Mono Mix) ή το Hex Factor δημιουργήθηκαν για ακριβώς αυτό το λόγο. Maximum boost!

14. Freddie Gibbs & Madlib – Piñata [Madlib Invazion]

Το Piñata δεν θα μπορούσε να λείψει από την λίστα με τα καλύτερα albums της χρονιάς, καθώς όχι μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα μουσικό έργο τέχνης – καινοτομία στον χώρο του hip hop με αυτήν την συνεργασία της δεκαετίας ανάμεσα στον πάντα ποιοτικό παραγωγό Madlib και τον πιο ωμό rapper της γενιάς του, Freddie Gibbs, αλλά είναι ένα άλμπουμ το οποίο περιμέναμε επί τρία χρόνια αφού προηγήθηκαν τρία singles και clips ξεκινώντας από το 2011 (Thuggin’ 2011, Shame 2012, Deeper 2013).

Ένα οργανικό άλμπουμ με φυσικά αυθόρμητα raps, ζεστές παραγωγές, Blaxploitation αισθητική και συνεργασίες με rappers, όπως Raekwon (Wu Tang), Earl Sweatshirt, Danny Brown, Mac Miller και BJ the Chiacago Kid. Επιβεβλημένη η ακρόαση για λάτρεις του είδους, gangsters και μη.

13. Goat – Commune [Sub Pop]

Δύο χρόνια μετά το εξαιρετικό τους εναρκτήριο World Music, στο οποίο μέσα σε 40 λεπτά επαναπροσδιόρισαν τον όρο με απίστευτη μαγκιά και μαεστρία, οι παγανιστές Σουηδοί rockers επιστρέφουν με το Commune στην Sub Pop. H εστίαση εδώ αλλάζει. Από τα fuzzαριόζικα riffs που μοιάζει να ξεθάφτηκαν από κάποιο ιδρωμένο υπόγειο της Ghana του ’70 και τις πρωτόγονες τυμπανοκρουσίες του πρώτου δίσκου, οι Goat στο Commune μας παραπέμπουν βόρεια, στα blues της ερήμου Σαχάρα και ανατολικά, στα χνάρια της τούρκικης και ανατολίτικης ψυχεδέλειας.

Οι αναφορές φυσικά δεν σταματούν εκεί και το φάντασμα των πρώτων ηχογραφήσεων των Black Sabbath συνεχίζει να προστατεύει τους Σουηδούς. Αλλά ακούγεται σαν πολλά κακά να ξορκίστηκαν δύο χρόνια πριν, και τώρα, στο Commune, οι Goat συνεχίζουν πιο ώριμα να καταπίνουν μουσικές παραδόσεις και να φτύνουν εκλεκτές ψυχεδελικές συνθέσεις που δεν χρειάζονται φούσκωμα από hype και υπερφίαλες γραφές για να παρασύρουν κατάμεστα venues στην Ευρώπη σε ψυχοσωματικές δίνες. Η συνέχεια έπεται τεράστια.

12. Afrikan Sciences – Circuitous [PAN]

Ίσως μία από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του 2014 ήταν αυτή του Eric Douglas Porter, ενός μουσικού που είχε εμφανιστεί αρχικά το 2011 με ένα εξαιρετικό άλμπουμ στην προσωπική του δισκογραφική Deepblak. Ο Εric έχει κατα καιρούς επικαλεστεί πολλά ευφάνταστα προσωνύμια (μερικά από αυτά: το κρυφό παιδί του Afrika Bambatta και της Ολίβια Μπάτλερ ή ο εγγονός του Sun Ra) στην προσπάθεια να περιγραφεί ο ήχος του.

Αντλώντας έμπνευση από hip hop, electro και κυρίως το κίνημα του Aφρο-φουτουρισμού, ο Afrikan Sciences εν έτει 2014 δείχνει να είναι ικανός να εξελίξει αυτό το κίνημα, μουσικά πάντα, και να δώσει μία καινούρια εμπειρία σε ακροατές που αναζητούν επαφή με το άγνωστο. Αφηρημένα beats βασισμένα σε jazz μοτίβα και πειραματισμούς εκτελούνται άψογα πάνω σε μία μεταμοντέρνα αναζήτηση του ηλεκτρονικού ήχου.

Οι επιρροές του Afrikan Sciences εμφανίζονται σε όλη την διάρκεια του δίσκου συνθέτοντας έτσι ένα πολύμορφο άλμπουμ με τίτλο Circuitous που θέτει σε αλληλεπίδραση πολλά διαφορετικά στοιχεία, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις (Swash) μοιάζει με ήχο που βγάζει μία jazz μπάντα που τζαμάρει εκείνη την ώρα. Εξαιρετικό ντεμπούτο και πολύ σημαντική προσθήκη στο ούτως η άλλως πολύπλευρο roster της PAN που διανύει μία περίοδο εξαιρετικής παραγωγικότητας.

11. Actress – Ghettoville [Werk Discs / Ninja Tune]

Ο Βρετανός που ακούει στο ψευδώνυμο Actress αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα και έναν ιδιαίτερο, ταλαντούχο και σίγουρα όχι προβλέψιμο καλλιτέχνη. Αφεντικό της Werkdiscs, την οποία τρέχει μέχρι σήμερα, έχει χαράξει την δική του αξιόλογη πορεία στην δισκογραφία εδώ και μια δεκαετία ενεργής ενασχόλησής του. Κατά κόσμον Darren J. Cunningham, ο Αctress αρχικά εμφανίστηκε το 2004 σε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο για να επιστρέψει μετά από ένα διάλειμμα το 2008 με την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά, το άλμπουμ Hazyville, αλλά και τα δύο LP’s που ακολούθησαν στην Honest Jon’s, τα Splazsch και R.I.P. το 2010 και ’12 αντίστοιχα.

Πειραματίλα στο φουλ κι ένα μίγμα από bass, dubstep, techno, electro, glitch να προσδιορίζει το ύφος των δύο albums, όπως και στο Ghettoville του 2014 όπου ο Actress ζωγραφίζει, ήχους, συχνότητες, γεωμετρίες, ατμόσφαιρες, νωχελικές αν και αστικές. Σπουδαίες παραγωγές που αποδεικνύουν έμπρακτα, ακόμη μια φορά, την ικανότητα ευφυούς σύλληψης και άρτιας εκτέλεσης από τον συγκεκριμένο δημιουργό.

Στην ακρόασή του άλμπουμ αναδύεται μια αίσθηση μεταβιομηχανικής απήχησης του κόσμου και μέσα απ’ αυτήν, καθώς οδηγείσαι προς το τέλος αντιλαμβάνεσαι την αλλαγή. Δεν είναι εξωκοσμικό ή φαντασιακό, ούτε εξιδανικεύει το σήμερα, ή καλύτερα το αύριο που έρχεται, σκοτεινό στο μεγαλύτερό του μέρος γαρ. Κομμάτια με σημειολογική ονομασία, αντιστοιχούν πλήρως στις εικόνες που γεννούν. Ένα άλμπουμ που δίκαια ξεχώρισαν πολλοί στην χρονιά που πέρασε και αξίζει να βρίσκεται ψηλά.

10. Deadbeat & Paul St.Hilaire – The Infinity Dub Session [BLKRTZ]

Κλείνουμε το Top 10 με ένα από τα καλύτερα albums από το πρώτο μισό του 2014. Τα Infinity Dubs τα γνωρίζαμε ήδη από το 2013, περίοδο που κυκλοφόρησαν τα dub versions χωρίς τα φωνητικά από τον Paul St. Hilaire. Φτάνουμε στο 2014 και η συνεργασία του Deadbeat με τον γνωστό πολύπειρο MC ανακοινώνεται και η ανυπομονησία μεγαλώνει ώσπου να έρθει η κυκλοφορία και να μας δικαιώσει το αποτέλεσμα.

Ένας δίσκος στην ΒLKRTZ, που σίγουρα η ποιότητα του δεν αποτελεί έκπληξη για τους περισσότερους old-school fan του είδους και του Deadbeat. Κινούμενος στα μονοπάτια των Rhythm & Sound, o Deadbeat προσφέρει το ιδανικό background στον Hilaire για να αναβιώσει έναν ήχο που όπως και να το κάνουμε δεν είναι και τόσο “hot” τα τελευταία χρόνια. Ρυθμικά μοτίβα, πλαισιωμένα με τα κατάλληλα delays και τα μελωδικά φωνητικά του Hilaire δίνουν σε αυτόν τον δίσκο την ολοκλήρωση που έλειπε από τα προϋπάρχοντα singles του 2013. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν στον δίσκο είναι αρκετά, όπως τα Hold On Strong, Little Darling και Peace and Love με το τελευταίο να είναι ίσως το μεγαλύτερο “hit” του δίσκου και αυτό που παίχτηκε περισσότερο φέτος.

Mε σημείο ορισμού την αγάπη του Deadbeat για την dub techno, την dub και την reggae κουλτούρα, το Infinity Dub Sessions αποτέλεσε τον καλύτερο εκπρόσωπο του είδους την χρονιά που μας πέρασε και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς για τον Paranoise.

9.  Theo Parrish – American Intelligence [Sound Signature]

Με live μπάντα πλέον και απελευθερωμένος από την “ανάγκη” να γράφει πολυμορφικά grooves για τα DJ sets του, στην ουσία εδώ και 20 σχεδόν χρόνια, ο Theo Parrish κυκλοφορεί το 2ο μόλις προσωπικό του LP σε μια δεκαπεντεατία στην Sound Signature.

Oυσιαστικά η κυκλοφορία του American Intelligence αποτελεί μια συλλογή κομματιών τίγκα στο διαφορετικό, με πολλά live στοιχεία και επιρροές από jazz, funk, afrobeat, soul, house & techno. For all moods & grooves και ποιο ώριμος από ποτέ. Personal fave το Cypher Delight με τον killer συνδυασμό drums και μπάσου. Sound system tester!

8. BadBadNotGood – III [Innovative Leisure]

Το πασίγνωστο Jazz τρίο BADBADNOTGOOD από το Τορόντο του Καναδά , έκανε release μες στο 2014 το τρίτο του άλμπουμ με όνομα III. Πέρα από το νεαρό της ηλικίας τους έχουν καταφέρει να εξελίξουν τον ήχο της jazz και να τον παντρέψουν με “νέα” είδη μουσικής, όπως hip hop και new wave με αποτέλεσμα να ξεφεύγει από τα κλασσικά τζαζ κομμάτια και να σου παρέχει την αισθητική του παρόντος.

Mια παρέα μουσικών που ξεφεύγει και από τα τετριμμένα της τζαζ και της κλασσικής παιδείας, χωρίς να σε κουράζει καθόλου, σε συναρπάζει και με φρέσκες ιδέες πάνω στον ήχο τους να σε κάνουν να ταξιδέψεις και να προσέξεις πόσο ωραία παίζουν. Tο άλμπουμ αυτό στην Innovative Leisure, είναι αξιαγάπητο και μπορεί να ακουστεί από το ευρύ κοινό, νέους, γέρους, χιπχοπάδες, νταστεπάδες, νέρντουλες, πάνκιδες κ.ά.

Έχει 9 μουσικά κομμάτια, εντελώς μοναδικά και αυθεντικά. Για αυτόν που αγαπάει την μουσική και δεν το έχει ακούσει.. να κάνει αυτό το άλμπουμ δώρο στα αυτιά του. Τέλος, το όνομα της μπάντας να αλλάξει σε GOODGOODVERYGOODNOTBADATALL.

7. The Bug – Angels & Devils [Ninja Tune]

Μετά από 6 χρόνια αναμονής από τον αδιαμφισβήτητα πετυχημένο δίσκο του London Zoo στην Ninja Tune, o Kevin Martin aka The Bug κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες των θαυμαστών του δημιουργώντας επιμελώς τον νέο του δίσκο Angels & Devils, επίσης κυκλοφορία της ίδιας δισκογραφικής.

Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος αφού τα μισά πρώτα κομμάτια αναδεικνύουν την πιο “deep” πλευρά της παραγωγής του βρίσκοντας κάποια από τα οποία να είναι ακόμα και χωρίς “beat”, ενώ έχουν γραφτεί περίτεχνα σε χαρακτηριστικό, μοναδικό ύφος που ταυτόχρονα όμως κάνει εμφανείς της επιρροές του καλλιτέχνη. Το δεύτερο μισό έρχεται να καλύψει τις προσδοκίες του κλασσικού άγριου ήχου του Martin, ένα σύμπλεγμα από Grime, Dubstep και Dancehall όπου σκοπός δεν είναι η μελωδία ή η καθαρότητα της παραγωγής αλλά η δημιουργία μιας εντύπωσης και αίσθησης με την οποία κυρίως αυτοί που έχουν το αντίστοιχο υπόβαθρο μπορούν να ταυτιστούν βιωματικά.

Πέρα από το γεγονός ότι το περιεχόμενο αντικατοπτρίζει τον τίτλο του δίσκου, σημαντικό συντελεστή της επιτυχίας του αποτέλεσε η σωστή επιλογή των vocalists, όπως και το γεγονός ότι το κάθε κομμάτι είναι γραμμένο στα μέτρα τους αναδεικνύοντας έτσι την φωνή και το ύφος του καθενός.

6. A/T/O/S – A Taste Of Struggle [Deep Medi Musik]

Μετά το πρώτο και ομώνυμο Α Taste Of Struggle (όπως είναι και το full name τους) δωδεκάιντσο το 2013 με remixes από Skream και Commodo, οι απαιτήσεις ήταν υπέρμετρες για το λονδρέζικο δίδυμο του παραγωγού Truenoys και της τραγουδίστριας Amos. Και αυτές επιβεβαιώθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Και πάλι στην Deep Medi Musik, ένα χρόνο αργότερα, οι A/T/O/S κυκλοφόρησαν το επίσης ομώνυμο LP τους που βρίσκεται στην θέση νούμερο έξι. Ένα triphopίζοντα συνδυασμό R&B, hip-hop και dubstep ανάμεσα στο 100 και 140 bpm, υποβασταζόμενο με βαρύτατα μπάσα και γλυκόπικρα φωνητικά, δημιουργώντας ένα, κι όμως καθόλου τετριμμένο, συναισθηματικά φορτισμένο ηχοτοπίο της σύγχρονης αστικής ζωής.

5. SBTRKT – Wonder Where We Land [Young Turks]

Η πρώτη πεντάδα κλείνει με τον SBTRKT και το δεύτερο άλμπουμ του στην αγαπημένη Young Turks με τίτλο Wonder Where We Land. O παραγωγός σε αυτό απομονώνει ήχους και στιγμές προκειμένου να δημιουργήσει συναισθήματα. Γι’ αυτόν τον λόγο, ενώ όλα τα κομμάτια από μόνα τους δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερα εντυπωσιακό, στο σύνολό τους δημιουργούν ένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα που φαίνεται να προέκυψε έπειτα από προσεγμένη δουλειά σε βάθος.

Στα 21 συνολικά tracks που περιέχει το album, 15 και 6 bonus, συμμετέχουν γνωστοί καλλιτέχνες όπως ο Sampha, Raury, A$AP, EzraKoenig, Danai Moore και την Caroline Polachek. Γενικότερα, ο SBTRKT προχωρά ένα βήμα μπροστά διευρύνοντας κι άλλο τους μουσικούς ορίζοντες, ενώ το Wonder Where We Land στο σύνολό του, καταφέρνει να μεταφέρει στον ακροατή επαρκώς την παράνοια που λίγο πολύ διέπει την εποχή μας.

4. Fatima – Yellow Memmories [Eglo]

Η Fatima, γεννημένη στην Στοκχόλμη αλλά δημιουργώντας στο ανατολικό Λονδίνο, με την μοναδική φωνή και ερμηνεία της, μας προσέφερε ένα από τα πιο όμορφα, και αξιομνημόνευτα album της χρονιάς. Αν και δύσκολο να το πιστέψει κανείς λόγω της εξαιρετικής ποιότητας του, το Yellow Memories αποτελεί το πρώτο full length album της.

Κυκλοφόρησε από την Eglo Records και αποτελεί ένα άρτιο, καλαίσθητο, σύγχρονο soul/R&B δίσκο, με “ψυχεδελική” διάθεση. Το πανίσχυρο team με παραγωγούς όπως Floating Points, Flako, Computer Jay, Knwledge, Οh No, Scoop DeVille βοήθησε σημαντικά στο να συντελεστεί ένας ξεχωριστός δίσκος και να αποκτήσει το προσωπικό του χαρακτήρα και ύφος.

Το ταλέντο της Fatima είναι αναμφισβήτητο, το album της ήταν από τις καλύτερες και πιο αναμενόμενες στιγμές του 2014 και πλέον μπορούμε να περιμένουμε τα καλύτερα από εκείνη, καθώς ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά!

3. Caribou – Our Love [City Slang]

Το τέταρτο άλμπουμ του Dan Snaith ή αλλιώς Caribou, ίσως δεν φτάνει τα κορυφαία σημεία των προηγούμενων albums του. Στο πρώτο άκουσμα οι δυναμικές του άλμπουμ φαίνονται προβλέψιμες και οικείες αγγίζοντας την pop, το αγνό συναίσθημα και το ευρύ κοινό.

Όμως φαίνεται ο σκοπός του να ήταν αυτός. Βαθιές ηλεκτρονικές εξερευνήσεις συνδυάζονται αθόρυβα με ζωντανούς και ξεκάθαρους ήχους και στίχους που λένε κάτι διαφορετικό σε κάθε κομμάτι. Η αισθητική του μινιμαλισμού, που το χαρακτηρίζει, αρκετές φορές κρύβεται και σε κάνει να αγγίζεις το dancefloor. Αλλά ως εκεί.

Γιατί με τον πιο προσωπικό δίσκο του Caribou, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο μέσα από την City Slang, νιώθεις ότι είσαι δίπλα του και αναπτύσσεις μια ουσιαστική συζήτηση και επικοινωνία για την βασική ανθρώπινη επαφή: Our Love. Δίκαια ένα από τα καλύτερα albums του 2014 και στην παρούσα λίστα στην 3η θέση.

2. Andy Stott – Faith In Strangers [Modern Love]

Το αινιγματικό Faith in Strangers φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτήν την λίστα καθώς η κυκλοφορία του άφησε το μουσικό αποτύπωμά του στο έτος που μας αφήνει. Ο Andy Stott έχοντας καλομάθει το κοινό με τις εκρηκτικές κυκλοφορίες του τα περασμένα χρόνια δεν θα μπορούσε παρά να κάνει το ίδιο και με την τελευταία κυκλοφορία του στην Modern Love, χαρίζοντάς μας ένα αριστούργημα!

Το album είναι μυστηριώδες, ξεχωριστό, απόκρυφο, με σκοτεινές ατμόσφαιρες και βίαια ξεσπάσματα. Η συνεργάτιδα του και στον προηγούμενο δίσκο του Luxury Problems, Alison Skidmore, προσθέτει στο αισθητικό αποτέλεσμα με την σαγηνευτική και υπνωτική ερμηνεία της.

Οποιοσδήποτε ακούει το Faith in Strangers, δεν μπορεί παρά να παραδοθεί στην ευφυΐα της παραγωγής του Andy Stott και να κάνει ένα βαθύ, προσωπικό και ενδοσκοπικό ταξίδι.

1. Flying Lotus – You’re Dead! [Warp]

Γνωστός παγκοσμίως πια, έπειτα από μια περίοδο 8 ετών ενεργής παρουσίας και ποικιλότροπης ενασχόλησης με τα σύγχρονα καλιφορνέζικα beats και την hip hop σκηνή την οποία και αναμόρφωσε πλήρως με την παρουσία του, από κοινού με άλλα ιερά τέρατα της “φάσης”, ο Flying Lotus γνωρίζει πλήρως τα βήματα που πρέπει να κάνει για να διατηρεί πάντα την ποιότητα στις δουλειές που παρουσιάζει.

Και πως θα μπορούσε αλλιώς όντας αληθινός ηγέτης όλα αυτά τα χρόνια, κι ένα σπουδαίο μουσικό ταλέντο και μυαλό που αποδεικνύεται αστείρευτο κάθε φορά που ακούμε κάτι νέο απ’ αυτόν. Τα ίδια λοιπόν υψηλά ποιοτικά χαρακτηριστικά συναντήσαμε και στην κυκλοφορία του 2014 που πραγματοποίησε το αφεντικό της Brainfeeder, το άλμπουμ You’re Dead!, ένα ακόμη έργο που ήρθε να προσθέσει στον μέχρι πρότινος FlyLo ήχο νέα στοιχεία, κάτι που πάγια παρατηρείται στις κυκλοφορίες του ιδιοφυούς καλλιτέχνη.

Όπως κι οι προηγούμενες δουλειές του, έτσι κι αυτή του περασμένου φθινοπώρου πραγματοποιήθηκε για την Warp, με την συμμετοχή κορυφαίων MC’s, όπως οι Snoop Dogg, Kendrick Lamar και νεότερων σπουδαίων φωνών όπως οι Thundercat, Niki Randa. Άλλωστε δεν είναι πολλοί κι αυτοί που μπορούν να πατήσουν πάνω στις εξαιρετικά σύνθετες και πολυ-ρυθμικές παραγωγές του FlyLo.

Πρόκειται για ένα αναμφίβολα εξαιρετικό άλμπουμ, που αν και αμφισβητήθηκε αρχικά καθώς δεν είχε το hype άλλων κυκλοφοριών του Steven Ellison, ο ίδιος δήλωσε πως δεν τον ένοιαζε αν κάποιοι fans του στεναχωρηθούν με αυτό, καθώς προτίμησε αυτήν την φορά να κάνει μουσική που απλά του αρέσει χωρίς να στοχεύει επ’ ουδενί στην εμπορικότητα του πράγματος. Σύμφωνα με τους παραγωγούς του Paranoise λοιπόν, αυτό ήταν το καλύτερο άλμπουμ του 2014!