Best Albums of 2015

30. Amara Toure – 1973-1980 [Analog Africa]

Γεννημένος στο Κόνακρυ της Γουινέας, ο Amara Toure γύρισε την Δυτική Αφρική για 20 χρόνια, συμμετέχοντας σε μερικά από τα πιο ιστορικά σχήματα της εποχής. Από την Le Star Band de Dakar στην Σενεγάλη, στους Black and White Εnsemble στο Καμερούν, και την L’Orchestre Massako στην Γκαμπόν, η γλυκιά φωνή του ακούστηκε σε ολόκληρη την Δυτική Αφρική, ενώ άφησε μόλις 10 ηχογραφημένα κομμάτια, πριν χαθούν τα ίχνη του. Σήμερα κανείς δεν γνωρίζει αν ζει.

10 κομμάτια που απαρτίζουν την εκπληκτική συλλογή αυτή της Analog Africa και αρκούν ώστε να θεωρηθεί ως ένας από τους Μύθους της μουσικής σ’ εκείνη την γωνιά της ηπείρου. Afro-Cuban ρυθμοί, mellow grooves και η φωνή του να πατάει ελαφριά απάνω τους και να σε ελαφρύνει.

29. Death And Vanilla ‎– To Where The Wild Things Are… [Fire]

Οι Death And Vanilla από τη Σουηδία μας απασχόλησαν ιδιαιτέρως φέτος και με την κυκλοφορία τους στην Fire Records κατάφεραν να διεκδικήσουν μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα albums της χρονιάς που πέρασε.

Στο To Where the Wild Things Are οι Death Αnd Vanilla χρησιμοποιούν vintage μουσικά όργανα όπως vibraphone, organ, mellotron, moog και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μαγείας που παραπέμπει στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Ο συγκεκριμένος δίσκος τους αποτελεί ένα ταξίδι σε ομιχλώδη ονειρικά τοπία με ζεστούς ήχους και φωνητικά που κόβουν την ανάσα.

28. Helena Hauff – Discreet Desires [Werk Discs / Ninja Tune]

Είσοδο στην 30αδα κέρδισε και η Ηelena Hauff. Η πολυπράγμουσα καλλιτέχνης από το Αμβούργο κατάφερε μέσα σε μια χρονιά να μας χαρίσει δύο albums, αλλά και να μας παρουσιάσει την προσωπική της δισκογραφική στην οποία μάλιστα έγινε και το δεύτερο release. Ο σκοτεινός industrial ήχος της ελοχεύει τόσο στο A Tape όσο και στο Discreet Desires, ωστόσο τα synths του πρώτου είναι αυτά που μας κατέκτησαν περισσότερο.

Αν και ο ακατέργαστος και πειραματικός τους ήχος δεν κατάφερε να κερδίσει το mainstream κοινό, κατάφερε όμως να γοητεύσει τους πιστούς εκείνους ακροατές που μάγεψαν τα γνώριμα πλέον εμμονικά της synths. Πολλοί ίσως να απογοητεύτηκαν από το γεγονός ότι το A Tape κυκλοφόρησε μόνο σε κασσέτα, μιας και μέσα στο album κρυβόταν το track c45p που αγαπήσαμε ιδιαιτέρως. Όπως και να ‘χει, τα 200 αντίτυπα του εξαιρετικού Discreet Desires που κυκλοφόρησαν, εξανεμίστηκαν κατευθείαν επιβεβαιώνοντας την αξία της Helena Hauff και της εκτίμησης που χαίρει.

27. Seekersinternational – Her Imperial Majesty [Boomarm Nation]

Μια από τις πιο φρέσκες, forward-thinking και φουτουριστικές dub προσεγγίσεις που ακούσαμε αυτήν τηνχρονιά έρχεται από τον Καναδά και το studio-temple του Seekersinternational, με τίτλο HER.IMPERIAL.MAJESTY στην εταιρεία Boomarm Nation.

Χρησιμοποιώντας καυγαλέες αναφορές στις ρίζες του είδους, ο SKRS
αντιμετωπίζει το ηχητικό του υλικό σαν χρωματική παλέτα με το αποτέλεσμα να είναι 10 κομμάτια που θυμίζουν ιμπρεσιονιστικά έργα. Πηδώντας από dancehall σε half-steppers και από εκεί σε analog leads, μας παραδίδει ένα roots-no-roots κολλάζ το οποίο είναι 50% αυτιστικό και 50% ιδιοφυές.

26. Georgia Anne Muldrow ‎– A Thoughtiverse Unmarred [Mello Music Group]

Η 32χρονη Αμερικανίδα τραγουδίστρια της neo-soul / hip hop έβγαλε φέτος έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, φρέσκο, δυναμικό, με κοινωνικά μηνύματα, πολιτικοποιημένο ανά σημεία και με πολύ λυρισμό. Αυτός μάλιστα ο δίσκος, υπό τον τίτλο A Thoughtiverse Unmarred, αποτελεί τον 8ο προσωπικό της από το 2004 που πρωτοεμφανίστηκε δισκογραφικά, ενώ η υπερδραστήρια Georgia Anne μετράει άλλους 5 σε συνεργασία και καμιά δεκαριά 7”, singles, EP’s.

Η γεννημένη στο Los Angeles καλλιτέχνιδα, είναι κόρη ενός soul / jazz συνθέτη παλιότερων δεκαετιών αλλά και γυναίκα του γνωστού rapper Dudley Perkins aka Declaime της Stones Throw. Έτσι, με τέτοιες καταβολές και οικογενειακές επιρροές δεν θα μπορούσε η δουλειά της παρά να είναι ποιοτική και άκρως ενδιαφέρουσα. Στο εν λόγω album της που ήρθε μέσα από την Mello Music Group, 12 μουσικά διαμάντια, όπως τα Great Blacks, Ankles, Child Shot κ.ά., την απογειώνουν εντυπωσιακά και την τοποθετούν στο ύψιστο σημείο της ως τώρα πορείας της.

25. FKA Twigs ‎– M3LL155X [Young Turks]

Ίσως κάποιοι να ξεγελάστηκαν νομίζοντας πως η FKA Τwigs ήρθε με την προοπτική της πορωμένης άλλοκοτης χίπστερ φεμινίστριας που πέρασε και δεν ακούμπησε και όχι ως μιας δίκαιας εκπροσώπου του νέου feminist pop ρεύματος (βλέπε M.I.A.) που τόσο απουσίαζε από την μουσική σκηνή. Όπως αντίστοιχα σπανίζουν αυτές οι τολμηρές ταλαντούχες πρέσβειρες και στην καθημερινή φωνή της πραγματικότητας. Η μουσική όμως είναι ένα από τα μέσα που επηρρεάζουν την πραγματικότητα.

To M3LL155X (το οποίο προφέρεται Μελίσσα) αποτελείται από 5 κομμάτια, ένα 16λεπτο video film εξυμνύοντας τον πειραματισμό, την dream/art pop και την new trip-hop. Eίναι ξεκάθαρα ακόμα ένα έργο που αφορά την τέχνη του performing μέσα από την μουσική. Γεμάτο από δημιουργικές εξερευνήσεις πιθανοτήτων και διαφορετικών προοπτικών. Αγνοεί την παθητικότητα και την ομορφιά, εστιάζει στην δύναμη και εξυψώνει το σεξ μέσα από μια αναίσχυντη και άμεση απενοχοποίηση που επικοινωνεί η Τwigs στο κοινό της.

Αντί να μακιγιάρει ικανότητες με special effects και vocal tricks, διακρίνεις κρυσταλλικά απευθείας την αυθεντικότητα και την ορθότητα της φωνής της μέσα από κομμάτια όπως το Figure 8. Έπειτα, παρατηρείς την ωμότητα και το θυμό του Ι’m Your Doll και καθώς το video film και ο ήχος του M3LL15X προχωρούν, δεν μπορείς παρά να νιώσεις στο συνδυασμό τους τον ηλεκτρισμό και την πραγματική σημασία φράσεων όπως του “I just want you to love you”. Καταλαβαίνεις πως η επιφανειακά φαινομενική R&B εικόνα της Τwigs δεν ακολουθεί κανέναν οδηγό κουλτούρας. Δεν ενδιαφέρεται για κλισέ και happy endings. Θα σου σερβίρει απλόχερα, θεαματικά και δικαιολογημένα την αλήθεια ή τις δυνατότητες της αλήθειας αν θες, στο πιάτο σου. Ιδίως μέσα από την κυοφορούσα εικόνα της στο Figure 8 που εξυπηρετεί ένα σύμβολο αναγέννησης του ανθρώπινου είδους με έμφαση στην διάκριση προς το LGBTI community (βάσει συνεντεύξεών της).

Σ’αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει πλανήτης μόνο για τη Bjork και τις Cocteau Twins εντέλει, γιατί η twigs έχει αναρριχήσει ήδη νέα ύψη προς κατευθύνσεις που έμοιαζαν άγνωστες ως τώρα και αυτές δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα συναισθήματα και την αγάπη, αλλά και βασικότερα σημεία έναρξης πριν φτάσεις καν εκεί, όπως η ηθική και τα πρότυπα που ακόμα αναμασιούνται προβληματικά και ασύστολα στην τρέχουσα κοινωνία.

24. Thee Oh Sees ‎– Mutilator Defeated At Last [Castle Face]

Οι Καλιφορνέζοι Thee Oh Sees του John Dwyer στο 9ο κατά σειρά (ή κατά ριπάς;) studio album τους είναι εδώ για να αποδείξουν ότι θα μείνουν για καιρό ακόμα (παρά τις αλλαγές στα μέλη ή τα “αποτυχημένα hiatus”) και ότι κανένας δίσκος τους δεν θα είναι μέτριος ή κάτι λιγότερο από αυτό που περιμένουν οι fans τους. Είναι εδώ επίσης ως ένα από τα καλύτερα live acts που παίζει αυτήν την στιγμή στην psych-garage-punk σκηνή και όσοι τους έχουν δει το γνωρίζουν πολύ καλά.

To Mutilator Defeated At Last, όπως και οι προκάτοχοί του, έχει μια ακόμα σειρά από καταιγιστικά κομμάτια από το εναρκτήριο σχεδόν απειλητικό Web με το εμμονικό μπάσο που σκάει από το πηγάδι, τον kraut-psych δυναμίτη Lupine Ossuary που φέρνει στο μυαλό το The Dream, το Turned Out Light με το zeppelin-ικό riff, αλλά και το 7λεπτο ψυχεδελικό Sticky Hulks με το ηλεκτρικό όργανο που χρησιμοποιούν για πρώτη φορά. Από τις λίγες πάντες που, αν και υπερπαραγωγικές (ήδη κυκλοφορεί καινούριο single από την επερχόμενη δουλειά τους), δεν μας απογοητεύουν ποτέ. ΥΓ: Αγαπάμε μπάντες με δύο drummers!

23. Föllakzoid ‎– III [Sacred Bones]

Λίγο μετά την έναρξη του ’15 οι Χιλιανοί Föllakzoid κυκλοφόρησαν το 3ο τους album, ΙΙΙ, μέσω της Sacred Bones, εστιασμένοι απόλυτα σε ένα krautrock ήχο σταθερό σε δομή και μελωδία. Ρυθμικά επαναλλαμβανόμενα μοτίβα που σχεδόν υπνωτίζουν και ανεξιχνίαστοι λυρικοί ψίθυροι, συνδυασμένοι με τα αυθεντικά Kοrg synths των Κraftwerk διά χειρός του Γερμανού παραγωγού Uwe Schmidt aka Αtom TM συνθέτουν την ονειρική έκσταση που χαρακτηρίζει τον ήχο του ΙΙΙ.

“Δουλεύουμε σε μια πολύ παρόμοια δομή με τα μαντρικά τραγούδια και την techno, μοιραζόμαστε μια μετρική γλώσσα που συντονίζει την μουσική γλώσσα” δηλώνουν τα μέλη της μπάντας, προετοιμάζοντάς μας για το ηχητικό fractal του δίσκου. Το 45λεπτο άλμπουμ αποτελείται από 4 κομμάτια, με αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του ήχου των Follakzoid τo Piure και είναι σχεδιασμένο να οδηγήσει τους ακροατές του σε πλήρη αποκοπή από τον κόσμο για όσο διαρκεί.

22. Larry Gus – I Need New Eyes [DFA]

Εκρηκτικό και διαφορετικό από σχεδόν όλα όσα ακούσαμε την χρονιά που πέρασε, ο Παναγιώτης Μελίδης aka Larry Gus, με το I Need New Eyes που κυκλοφόρησε στην σπουδαία DFA, μας κινεί ιδιαίτερα το ενδιαφέρον και συναρπάζει με την άψογη και ασυνήθιστη αρμονία πολλών και διαφόρων ειδών beat. Από afrobeat σε hip hop και από footwork σε psych pop o Larry Gus μας ”μπερδεύει” με έναν γλυκό τρόπο στο άκουσμα του δίσκου και ταυτόχρονα είναι αυτό το στοιχείο που τον κάνει μοναδικό.

Η μουσική σε συνδυασμό με τους στίχους σε όλα τα κομμάτια του LP αγγίζει τα συναισθηματικά όρια του κάθε ανθρώπου, όπου μέσα από αυτά ανακαλύπτει ο καθένας μια δική του προσωπική ιστορία. Αποτελούμενος από οκτώ κομμάτια – διαμάντια, ο εν λόγω δίσκος είναι αναμφίβολα ένα έργο που θα ακούμε ξανά και ξανά, ενώ αποτελεί πιθανότατα την ως τώρα κορύφωση του καταξιωμένου Έλληνα καλλιτέχνη.

21. Maribou State ‎– Portraits [Counter]

Εδώ συναντάμε το βρεττανικό δίδυμο των Maribou State με το ντεμπούτο τους album να ακούει στο όνομα Portaits. Στα 10 συνολικά tracks που περιλαμβάνει το LP, οι Liam Ivory και Chris Davis επικαλούνται τους Pedestrian, Holy Walker και Jono McCleery οι οποίοι ντύνουν με τις χαρακτηριστικές τους φωνές τα χρωματιστά soundscapes που ανέλαβαν με μπόλικη δεξιοτεχνία οι πρώτοι να δημιουργήσουν.

Η επιτυχία που γνώρισε ο δίσκος βασίστηκε στο ότι η γνώριμη χροιά των παραγωγών τους δεν πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από τους ηλεκτρονικούς ήχους του υπολογιστή μιας και το instrumental στοιχείο είναι εμφανές σχεδόν σε κάθε τους δημιουργία. Αυτή η άρτια αναλογία λάμπει πραγματικά σε κομμάτια όπως το Wallflower, όπου ο ήχος των drums πιτσιλά περίτεχνα τον ηχητικό καμβά, αλλά και σε κομμάτια όπως το Natural Fools, όπου οι νότες της κιθάρας δημιουργούν άλλο ένα ηχητικό πορτραίτο άξιο θαυμασμού.

20. Beat Spacek ‎– Modern Streets [Ninja Tune]

Στην 20άδα των καλύτερων κυκλοφοριών του 2015 σύμφωνα με τους παραγωγούς του Paranoise αναδείχθηκε το τελευταίο δημιούργημα του Βρετανού καλλιτέχνη Steve White aka Steve Spacek aka Beat Spacek, ντεμπούτο του με το συγκεκριμένο alias. Μεγαλωμένος στο νοτιοανατολικό Λονδίνο στα 80’s και 90’s, ο Spacek επιχειρεί με αυτόν τον δίσκο να μπολιάσει όλες τις προσωπικές επιρροές που φέρει από το παρελθόν σε κάτι νέο, όπως αυτό αποτυπώνεται στο υπέροχο Modern Streets που ήρθε τον Γενάρη του ’15 μέσα από την Ninja Tune.

O πολυπράγμων και πολυτάλαντος αδερφός του D-Bridge, έχοντας στο παρελθόν συμπράξει σε σπουδαίες συνεργασίες όπως αυτή με τον J Dilla, αλλά και με τον Mark Pritchard όντας το ήμισυ στο project Africa HiTech, έχει δείξει τις εξαιρετικές ικανότητές του σε παραγωγή και φωνητικά. Έτσι, στο συγκεκριμένο του album επιβεβαίωσε κάθε προσδοκία, και με το παραπάνω! Καθαρά ηλεκτρονικός δίσκος με post-punk όπως στα Modern Streets και I Wanna Know, synth pop στο I Want You, afrobeat στο Tonight, new wave pop στο Inflight Wave, hip hop στο Gotta Get Some Music, sub-bass στο Alone In Da Sun κ.ο.κ. στα 13 συνολικά κομμάτια που τον απαρτίζουν και τον καθιστούν αναμφίβολα ως ένα από τα καλύτερα έργα που παρουσιάστηκαν στην χρονιά που έφυγε.

19. Helm ‎– Olympic Mess [PAN]

Ακόμη ένα εξαιρετικό album στον αστερισμό της PAN, αυτήν την φορά από τον Άγγλο παραγωγό Luke Younger, υπό το moniker του Helm. Ηχογραφημένο πάνω σε ένα Λονδίνο που μεταμορφώνεται, μία πόλη που αν δεν αφεθείς να σε χωνέψει, θα σε φτύσει χωρίς δεύτερη σκέψη, ο δίσκος αυτός αποτυπώνει την αγωνιώδη προσπάθεια της πόλης να επανεφευρεθεί μέσα από μία βίαια ανάπτυξη, αλλά και αυτήν των ανθρώπων που την κατοικούν να την κάνουν δική τους ξανά.

Ένα βιομηχανικό αλλά και βιωμένο τοπίο χτίζεται μέσα από στρώσεις drones, soundscapes και field recordings, στα standards που ο παραγωγός έχει συνηθίσει τους ακροατές του. Μία σκοτεινή προσπάθεια του Helm να μιλήσει σε μία σκοτεινή πόλη, την πόλη του.

18. Jam City ‎– Dream A Garden [Night Slugs]

Ένα ολοκληρωτικά θεσπέσιο album προσέφερε φέτος ο καλαίσθητος Άγγλος παραγωγός και δεινός DJ, Jam City. O Jath Latham, όπως είναι το πραγματικό όνομα του, πιστός πάντα στην αξιαγάπητη Night Slugs της οποίας αποτελεί σημαίνον μέλος εδώ και έξι χρόνια καταγράφοντας συνολικά 8 EP’s και 2 ολοκληρωμένους δίσκους στο εν λόγω label των Bok Bok και L-Vis, την περασμένη Άνοιξη έβγαλε αυτήν την δεύτερη μεγάλης διάρκειας δουλειά του.

Το Dream A Garden αποτελεί σαφώς το απαύγασμα της δημιουργικής ευφυΐας του Jam City, όπως αυτή αποτυπώθηκε μέχρι σήμερα, είναι η μεγαλύτερη στιγμή στην πορεία του ως μουσικός, η κορύφωση. Πειραματικός ηλεκτρονικός ήχος, με φανερά στοιχεία abstract, glitch, αλλά και leftfield στις πιο έντονες ή χορευτικές εκφάνσεις του, έχει την άνεση να συνεπάρει μέσα από διεστραμμένα ή μη synths, τις κιθαριστικές στιγμές που αποδίδει ο ίδιος όπως και τα δικά του high-pitched φωνητικά, τον οποιοδήποτε λάτρη της ηλεκτρονικής. 9 ξεχωριστά κομμάτια, από τα οποία διακρίνονται τα A Walk Down Chapel, Unhappy, Crisis, συνθέτουν ιδανικά ένα υποτονικό, χαμηλών συχνοτήτων θρίαμβο μετα-βιομηχανικού περιβάλλοντος.

17. El Mahdy Jr – Ghost Tapes [Discrepant]

Γεννημένος στην Αλγερία, πρόσφυγας στην Τουρκία από την δεκαετία του ’90 λόγω του εμφυλίου πολέμου στην χώρα του, ο El Mahdy Jr μας κέρδισε από την πρώτη του κιόλας κυκλοφορία το 2013 με το Spirit Of Fucked Up Places στην αξιόλογη Boomarm Nation. Τα EΡ’s που ακολούθησαν την επόμενη χρονιά κράτησαν τον πήχη εξίσου ψηλά και το ενδιαφέρον μας για κάθε κυκλοφορία του αμείωτο.

Το φετινό πολύ ορθά τιτλοφορημένο Ghost Tapes από το εξαιρετικό label Discrepant, έρχεται να συμπληρώσει με τον καλύτερο τρόπο την δισκογραφία του κερδίζοντας άξια μια θέση ανάμεσα στις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2015. Ένα στοιχειωμένο καλειδοσκοπικό ηχητικό κολλάζ από κασέτες, θολές ραδιοφωνικές συχνότητες, field recordings και φυσικά τα αργόσυρτα beats και τα βαθιά μπάσα του El Mahdy Jr χαρακτηρίζουν αυτό το χωρισμένο σε δύο πλευρές αριστούργημα διάρκειας 30 λεπτών συνολικά. Ή αλλιώς, με τα λόγια του ίδιου του El Mahdy Jr: “A ruff attempt of interpreting the cultural ghost that surrounds the field and makes the difference between place and space.”

16. fLako ‎– Natureboy [Five Easy Pieces]

Στο ντεμπούτο άλμπουμ του, Natureboy, υπό την ετικέτα της Five Easy Pieces, ο νεαρός fLako, αποπειράται να βρει μια προσωπική μέθοδο σύγκλησης του γνώριμου sample-based instrumental hip hop ήχου του με τις ζωντανές ενορχηστρώσεις και τα synths που έντυσαν την φωνή της Fatima στο περσινό Yellow Memories. Και το αποτέλεσμα αρχικά φαίνεται ικανοποιητικό.

Τα δεκαέξι κομμάτια, όλα κάτω των τεσσάρων λεπτών, αναδεικνύουν τις πολλαπλές, αλλά κάποιες φορές ημιτελείς και παρατραβηγμένες, ιδέες του εν λόγω εγχειρήματος. Αλλά παρόλο που απομονώνοντας τα φαίνεται να το επιτυγχάνει, η ανισόρροπη ποικιλία σε tempos και ενορχηστρώσεις σχηματίζει ένα άναρχο σύνολο χωρίς ροή και συνοχή που φανερώνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του αλλά συγχρόνως αδικείται από τα σκαμπανεβάσματα του.

15. Moritz Von Oswald Trio ‎– Sounding Lines [Honest Jon’s]

Tρεις ειδήμονες της ευρωπαϊκής techno συναντιώνται σε ώριμη ηλικία και εγχειρούν ένα jazz take στο ιδίωμα που τόσο πολύ συνέβαλαν στην καθιέρωσή του. Μέχρι πρότεινος οι Moritz Von Oswald, Max Loderbauer και Vladislav Delay, ήταν ένα jazz trio που παίζει techno. To Sounding Lines σηματοδοτεί μία αλλαγή στην δυναμική του τρίο με την αποχώρηση του Vladislav Delay και την αντικατάστασή του με τον εφευρέτη του afro beat, drummer Tony Allen. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νιγηριανός master of ceremonies παρέχει ρυθμικές ραχοκοκαλιές σε ηλεκτρονικό περιβάλλον. Στην συγκεκριμένη κυκλοφορία το συνεχές drumming του προσδίδει μία οργανική ροή στο εγχείρημα που ίσως να έλειπε από την προηγούμενη εκδοχή του, όπου οι συνθέσεις ακούγονταν εξίσου ενδιαφέρουσες αλλά περισσότερο χειρουργικές. Στον δίσκο αυτό το οργανικό drumming του Tony Allen ακούγεται σε μία εύθραυστη ισορροπία με τους μηχανιστικούς ήχους των άλλων δύο. Ρυθμικά μοτίβα από διαφορετικές πηγές κινούνται συχνά σε διαφορετικές φάσεις και μέτρα, όντως ηχητικές γραμμές που τρέχουν παράλληλα μέχρι το άορατο σημείο στο οποίο τέμνονται.

Το Sounding Lines είναι ένα άλμπουμ – πρόκληση, τόσο για τους ακροατές που προέρχονται από το techno, όσο και για αυτούς που έρχονται από afro και jazz ακούσματα. Aρκετά ασύγχρονος για πολλά dancefloors, αρκετά ωμός και απογυμνωμένος για τους εθισμένους στις πλούσιες ενορχηστρώσεις. Στην ουσία, το LP βρίσκεται στον χώρο ανάμεσα σε αυτές τις δύο γραμμές, ένας χώρος που τώρα τελευταία άρχισε να κατοικείται από εξαιρετικές κυκλοφορίες.

14. Roots Manuva – Bleeds. [Big Dada]

Λίγο πριν το τέλος του 2015 και 4 χρόνια μετά το 4everevolution o Βρεττανός Roots Manuva, κατά κόσμον Rodney Smith, επέστρεψε με το 6ο full length album που τιτλοφορείται Bleeds στην Big Dada.

Σπουδαίες συνεργασίες στην παραγωγή του δίσκου με Andrian Sherwood στα With You και Fred και φυσικά αυτή με τον Four Tet στο Facety 2:11 που μας διέλυσε τον εγκέφαλο. Τα κομμάτια που συναποτελούν το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι up-to-date με τα trends στον hip-hop ήχο, χωρίς να γίνονται mainstream, αλλά αναμιγνύοντας hip hop, reggae, techno, funk, bass και τον λυρισμό που χαρακτηρίζει τον Roots Manuva, να μας δίνουν αυτό το αριστούργημα.

13. Lapalux ‎– Lustmore [Brainfeeder]

Στην σύγχρονη εποχή της ηχητικής υπερπληθώρας, οι καλλιτέχνες που ευρέως ευδοκιμούν είναι, συνήθως, αυτοί που καταφέρνουν να συνθέσουν έναν προσωπικό ήχο και συγχρόνως να γεννούν έντονα -ανεξαρτήτως προελεύσεως- συναισθήματα. Δικαίως, και στις δύο παραπάνω κατηγορίες εμπίπτουν οι παραγωγές του Lapalux, όπως αυτές εκφράστηκαν στον δίσκο που ήρθε φέτος από το label του Flylo, την Brainfeeder.

Παραμένοντας πιστός στην προσωπική, υπνωτική, οπτική του περί R&B και την σχεδόν ολική έλλειψη drum beats, το Lustmore φαίνεται σαν μία προσπάθεια προσέλκυσης ενός πιο mainstream ακροατηρίου. Υποβόσκοντα αέρινα και σχεδόν ανισόρροπα synthesizers συνθέτουν ένα αδιάκοπο ονειρικό ηχοτοπίο και μία συνεχή ροή ανάμεσα στα κομμάτια, δημιουργώντας ένα όλον μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του.

12. King Midas Sound & Fennesz ‎– Edition 1 [Ninja Tune]

Με την πρόσφατη κυκλοφορία τους, το Edition I, οι KMS έρχονται ξανά στο προσκήνιο και συναντούν τον κιθαρίστα και βασιλιά του ambient «θορύβου» Christian Fennesz. Βασισμένα σε ακυκλοφόρητο υλικό και samples του Fennesz, τα κομμάτια προσφέρουν πλούσια και βαθιά ηχοτοπία, γεμάτα ήπια, μελαγχολικά χαρακτηριστικά και επαναλαμβανόμενη ατμοσφαιρική noise. Ακούγοντας όμως κανείς αυτό το άλμπουμ, αν δεν γνώριζε τους συντελέστές του, ίσως να μην του ερχόταν στο μυαλό ότι αυτοί έχουν ένα υπόβαθρο με δυνατά dub στοιχεία, grime noise electronics, λεπτεπίλεπτο distortion και glitch ήχους.

Το Edition 1 δεν έχει κάποια έκπληξη ή κάποια κορύφωση, κινείται σχεδόν πάντα στον ίδιο περίπου παλμό εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το trip hop On My Mind, ενώ το 14 λεπτο ορχηστρικό Above Water είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι τους.

“I waited for you, you never came” είναι οι στίχοι του Mysteries που ξεκινά το album δίνοντας το στίγμα της καταθλιπτικής του πλευράς. Τα κομμάτια χαρακτηρίζονται αρκετά από αισθήματα λύπης, απόλυτης μοναξιάς με τα φωνητικά των Hitomi και Robinson να δένουν άπταιστα με τους ηλεκτρονικούς ήχoυς, όπως στο εξαιρετικό Loving Or Leaving. Άλλωστε όπως δήλωσαν και οι ίδιοι ήταν γεμάτοι από συναισθήματα απόρριψης και αμφιβολίας οδηγώντας έτσι σε ένα λυρισμό με έντονα συναισθηματικά στοιχεία.

11. Kelela ‎– Hallucinogen [Warp]

Τον περασμένο Οκτώβριο είχαμε την χαρά να ακούσουμε την καινούρια και πολυαναμενόμενη κυκλοφορία της Kelela στην θρυλική Warp Records. Το album που φέρει τον τίτλο Hallucinogen αποτελείται από έξι μοναδικά κομμάτια. Η Kelela, έχοντας ως έδρα το Los Angeles της California, με εξαιρετική ερμηνεία και r&b / soul διάθεση, σε συνδυασμό με μια πολύ δυνατή ομάδα παραγωγών και παλιών γνώριμων, όπως Arca, Girl Unit, Kingdom, μας δίνουν ένα αποτέλεσμα που είναι αδύνατο να μην σαγηνεύσει.

Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μια υπνωτική πανδαισία future r&b και bass μουσικής με χορευτικά ξεσπάσματα, “παραισθησιογόνα” synths, συναισθηματική φόρτιση και άφθονο ερωτισμό. Η πολλά υποσχόμενη Kelela απ’ ότι φαίνεται με τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες της στρέφει το ενδιαφέρον πάνω της και δεν έχουμε παρά μόνο να περιμένουμε τα καλύτερα από εκείνη στο μέλλον.

10. Lakker – Tundra [R & S]

Την 10άδα κλείνει ο δίσκος από τους Ιρλανδούς Lakker με τίτλο Tundra, ο οποίος είναι ακουστικά πιστός στην γεωγραφική ερμηνεία του τίτλου του. Το ντουέτο φαίνεται ότι δούλεψε αρκετά την υφή του ήχου τους και κατάφεραν να μας προσφέρουν ένα σετ από 10 παγερά κομμάτια πολύ οργανικά, σχεδόν ανάγλυφα. Το ρυθμικό structure του δίσκου αποτελείται από αυστηρά δομημένα patterns, κυμαινόμενα ανάμεσα στο κλασσικό techno μέχρι το πιο παιχνιδιάρικο breakbeat
στο οποίο μας έχουν συνηθίσει οι Lakker με τις κυκλοφορίες τους στην Stroboscopic Artefacts. Παράλληλα, στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου το βασικό μελωδικό στοιχείο είναι η ανθρώπινη φωνή.

Ένα album οξύμωρο, υπνωτικό μέσα στην ενέργειά του, αισιόδοξο αλλά και μελαγχολικό ταυτόχρονα. Έχοντας κυκλοφορήσει τον Μάιο από την R&S Records, το Tundra είναι ένας δίσκος που έφερε τον χειμώνα πολύ νωρίς μέσα στο 2015.

9. Panda Bear ‎– Panda Bear Meets The Grim Reaper [Domino]

O κάτοικος Λισσαβόνας Panda Bear κυκλοφόρησε φέτος το 5ο κατά σειρά προσωπικό του άλμπουμ με την επωνυμία Panda Bear Meets The Grim Reaper τον Ιανουάριο μέσω της Domino Records. Το συγκεκριμένο ήταν ένα από τα καλύτερα albums που κυκλοφόρησαν στις αρχές του έτους το οποίο δεν σταματήσαμε ποτέ να ακούμε, ενώ φυσικά η αναδρομή της χρονιάς δεν θα μπορούσε να παραλείψει μία τόσο σημαντική δουλειά.

Ο Noah Lennox, σαφώς πιο ώριμος και ολοκληρωμένος τα τελευταία χρόνια, μέσω της προσωπικής του δουλειάς αλλά και τους δίσκους με τους Animal Collective, έχει προάγει τον ήχο του σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, γεγονός που είναι εμφανές και στο τελευταίο του έργο. Το Panda Bear Meets the Grim Reaper μιλάει για την προσωπική εξέλιξη που επέρχεται αναμφίβολα στον καθένα μέσω των εμπειριών του.

Κομμάτια όπως το Tropic of Cancer στο οποίο ο Lennox μας μαγεύει με την εξαιρετική άρπα του, αλλά και τα Mr.Νoah, Boys Latin και Crosswords έπαιζαν συνέχεια από τους παραγωγούς του σταθμού και έδωσαν στον Panda Bear μία ξεχωριστή θέση σε τούτη εδώ την λίστα.

8. BadBadNotGood & Ghostface Killah ‎– Sour Soul [Lex]

Οι BADBADNOTGOOD από το Τορόντο του Καναδά, μας εντυπωσίασαν αρχικά πέρυσι με το εξαιρετικό άλμπουμ ΙΙΙ που κυκλοφόρησε στην Innovative Leisure, ενώ φέτος μέσα από την συνεργασία τους με τον Ghostface Killah, ηγετική μορφή των Wu-Tang Clan, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία με την κυκλοφορία του 4ου κατά σειρά άλμπουμ τους Sour Soul στην Lex Records.

Το εν λόγω άλμπουμ αποτελεί ένα μείγμα διαφορετικών μουσικών κουλτούρων, από την μία η jazz – psych αισθητική της ενορχήστρωσης των BBNG και από την άλλη η καταιγιστική αφηγηματική ικανότητα του Ghostface μετατρέπουν τα 33 λεπτά του Sour Soul σε μια νέα μορφή τέχνης που θα πρέπει να υιοθετήσουν οι μουσικοί του μέλλοντος.

7. Tame Impala – Currents [Interscope / Fiction / Universal Music]

Η αγαπημένη μπάντα από το Perth της Αυστραλίας, και πιο συγκεκριμένα η μουσική ιδιοφυΐα, παραγωγός, songwriter και front man του συγκροτήματος που ακούει στο όνομα Kevin Parker, επέστρεψαν τον περασμένο Ιούλιο, με τον 3ο δίσκο τους Currents στην Interscope Records, ο οποίος στιγμάτισε μουσικά την χρονιά που πέρασε.

Το μοτίβο του συγκροτήματος βρίσκεται πάλι σε νεο-ψυχεδελικούς rock ήχους, αυτήν την φορά όμως με πιο εμφανείς synth-pop, R&B και electronica επιρροές. Όπως ένας σωστός ψυχεδελικός δίσκος οφείλει να είναι. Η απήχηση του Currents ήταν τεράστια, καθώς βραβεύτηκε ως ο καλύτερος rock και ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς στα ARIA music awards 2015 και δικαίως βρίσκεται ψηλά και στην λίστα του Paranoise με τα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε.

6. Shlohmo – Dark Red [True Panther Sounds]

Τέσσερα χρόνια μετά το Bad Vibes, ο Shlohmo, κατά κόσμον Henry Laufer, κυκλοφορεί, στην True Panther sounds αυτήν την φορά, το δεύτερο προσωπικό του full-length album. Αψηφώντας τις hiphopίζουσες φόρμες και τα καμουφλαρισμένα, αλλά πανταχού παρόντα, ρευστά vibes που μας είχε συνηθίσει, σκάβει βαθιά εξερευνώντας και αναδεικνύοντας τα έγκατα του ψυχικού του κόσμου.

Ενός κόσμου κυριευμένου από απώλεια. Ενός κόσμου γεμάτου ένταση και θλίψη μεταμορφωμένα σε συναισθηματικές ενορχηστρώσεις ελλείψει φωνητικών και συνεργασιών. Και ενώ, εν αντιθέσει με τις προηγούμενες παραγωγές του, σχεδόν το σύνολο των κομματιών στο Dark Red δεν μπορούν εύκολα να σταθούν σε dancefloors και ραδιοκύματα, αυτό ακριβώς είναι που το αναδεικνύει σε μεγάλο καλλιτέχνη. Ότι αψηφά τις φόρμες που μας είχε συνηθίσει και πειραματίζεται περαιτέρω, ή απλώς μουσικοποιεί και εξωτερικεύει τον ψυχισμό του.

5. Romare – Projections [Ninja Tune]

Έπειτα από δύο δυναμικά releases στην Black Acre, μόνο μεγάλες προσδοκίες θα μπορούσαμε να έχουμε για την κυκλοφορία του debut album του φοβερού Romare, στην Ninja Tune πια, με τίτλο Projections.

Αποτελούμενο απο έντεκα κομμάτια, γεμάτα από footwork και downtempo electronica samples, το LP αυτό εξερευνά ποικίλα στοιχεία της αμερικάνικης ζωής και κουλτούρας. Για παράδειγμα το κομμάτι Work Song είναι γραμμένο για τον κλασσικό Αμερικάνο, ενώ το Rainbow είναι αφιερωμένο στην disco μουσική, η οποία επίσης ακούστηκε και έγινε ευρέως γνωστή στην Αμερική. Το θαυμαστό χαρακτηριστικό του δίσκου αυτού είναι πως στο περιεχόμενό του ανακαλύπτουμε όλα τα κινήματα τα οποία επηρεάστηκαν σημαντικά από την μουσική ανά τα χρόνια κι εδώ έγκειται επίσης η σπουδαιότητα της κυκλοφορίας αυτής.

Προσθέτοντας δυναμικά vocals σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο πάντα ήχο του Romare, το Projections δεν θα μπορούσε παρά μόνο να σκαρφαλώσει ψηλά στην λίστα με τα αγαπημένα του 2015 και να το απολαμβάνουμε ξανά και ξανά.

4. Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly [Top Dawg / Aftermath / Interscope]

Η επιστροφή του King Kendrick με το 3ο προσωπικό του άλμπουμ ήταν από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες στον κόσμο του hip hop αλλά και γενικότερα. Το πρώτο single του δίσκου, I, κυκλοφόρησε στα τέλη του 2014 και έδωσε μία ιδέα του τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Δυναμικά lyrics που ταυτίζονται με ευαίσθητα θέματα, όπως η κοινωνική ανισότητα και ο ρατσισμός, ντύνονται με jazz, funk και ένα έντονο στοιχείο story telling για να αναδυθεί μέσα από τα τραγούδια του Lamar η ανάγκη για ελπίδα και ισότητα των ανθρώπων.

Γέννημα θρέμμα του Compton, ο Lamar πλέκει το εγκώμιο των μαύρων της Αμερικής με πρωτόγνωρη ενέργεια και λυρικότητα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του δίσκου, αποτελεί το γεγονός ότι το Alright, τραγουδήθηκε από νεαρούς διαδηλωτές σε πορείες κατά της βίας της αστυνομίας στις Η.Π.Α, αποδεικνύοντας έτσι το πόσο επιδραστική μπορεί να είναι η μουσική ακόμα και στις μέρες μας.

To Pimp A Butterfly φιγουράρει δικαιολογημένα σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, κερδίζοντας μάλιστα την πρώτη θέση σε πολλές από αυτές, και δεν θα μπορούσε να λείπει κι από τα καλύτερα του Paranoise.

3. Kamasi Washington ‎– The Epic [Brainfeeder]

To The Epic είναι η πρώτη κυκλοφορία του σαξοφωνίστα και ενορχηστρωτή Kamasi Washington στην εκλεκτική Brainfeeder του Flying Lotus. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε έναν αμιγώς jazz δίσκο να βγαίνει από τα πιεστήρια του L.A. beatmaker. Eίναι όμως η πρώτη φορά που το αποτέλεσμα είναι τόσο μεγαλιώδες. Δεν θα μπορούσε το όνομα του δίσκου να ήταν πιο ταιριαστό. Μέσα από πάνω από τρείς ώρες μουσική ο Kamasi μας καθοδηγεί σε ένα επικό ταξίδι στο μουσικό σύμπαν της avant-garde της αμερικανικής jazz. Aπό τον αστερισμό Coltrane στο πλανήτικο σύμπλεγμα Sun Ra και από εκεί μέσα από τα νέφη καλλιτεχνών όπως ο Pharoah Sanders, o Marcus Belgrave και ο Doug Carn.

Όχημα του ταξιδιού, το σαξόφωνο και οι πρωτότυπες συνθέσεις  του Kamasi πάνω σε μία πλήρως εξοπλισμένη ορχηστρική βάση. Arkestra είναι καταλληλότερος όρος περιγραφής της όρχηστρας του Washington…

Tώρα λοιπόν που η γέννεση ενός μελαμψού μεσανατολίτη πρόσφυγα 2005 χρόνια πριν σας χάρισε μερικές μέρες αποχής, εξοπλιστείτε με μία κόπια του LP και αφιερώστε μερικές ώρες στο μουσικό αντίστοιχο του κινηματογραφικού Ιnterstellar που κλείνει το μάτι σε μία 21st century spiritual jazz renaissance.

2. Floating Points ‎– Elaenia [Pluto]

Πρώτο LP για έναν παραγωγό που εδώ και αρκετά χρόνια, μέσω μίας σειράς εξαιρετικών EP’s, singles και παραγωγών, κυρίως στην Eglo Records, έχει καταφέρει να μείνει στο προσκήνιο της σύγχρονης ηλεκτρονικής σκηνής. Μόνιμο χαρακτηριστικό στις παραγωγές του η “ψυχή”, ένα soulfulness που συνήθως πηγάζει από τις ζεστές συνθογραμμές του παραγωγού.

Στο Eleania, o Floating Points πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και γράφει έναν δίσκο με live μουσικούς να πλαισιώνουν και να μεταφράζουν τα beats του. Μια παραγωγή που φαίνεται να κράτησε αρκετό καιρό, το Εleania κυκλοφορεί ανεξάρτητα, σε ένα φάσμα ξέχωρο από τα dancefloors, και συχνά με αντι-ραδιοφωνικές διάρκειες, χωρίς αυτό να το κάνει λιγότερο danceable ή λιγότερο pop. To album αποπνέει μία αίσθηση διαχρονικότητας, δίνει την εντύπωση πως θα έβγαζε το ίδιο νόημα, είτε αν είχε κυκλοφορήσει πέντε χρόνια πριν, είτε τριάντα.

Ξεχωριστό στιγμιότυπο από τον δίσκο το μακροσκελές Silhouettes (I, II & III). Eξαιρετικά αφηγηματικό και πλούσιο, συμπιέζει σε δέκα λεπτά την πεμπτούσια ολόκληρου του δίσκου. Live drumming μπερδεμένο με beats, οργανικές μπασογραμμές, χορωδιακά μέρη, έγχορδα και ένα ονειρικό και ευεξιακό “όλα καλά θα πάνε” συναίσθημα.   

1. Jamie XX – In Colour [Young Turks]

Κάποιος κάπου είπε ότι για να έρθουν καινούρια πράγματα πρέπει να κάνεις χώρο αφήνοντας πίσω τα παλιά. Έπειτα, κάποιος σοφά απάντησε πως απλά μπορείς να αλλάξεις σκοπιά. Και ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση όπου μια ανάμνηση θα χρησιμοποιηθεί για να γεννηθεί μια καινούρια, μέσα από μια νέα προοπτική. Αυτή του Jamie XX δηλαδή, στην δεύτερη ολοκληρωμένη του προσωπική δουλειά με τίτλο In Colour. Δουλειά η οποία κυκλοφορούσε ως φήμη από το 2011 λόγω της συνεργασίας του με τον Gil Scott-Heron στο We’re New Here και πήρε σάρκα και οστά φέτος, τέσσερα χρόνια μετά, ξεκινώντας να βομβαρδίζει με billboards ουράνιου τόξου όλο το Λονδίνο!

O Jamie Smith άρχισε να πλαισιώνει τον ήχο – σήμα κατατεθέν του από το πρώτο του album όπου έδωσε μια φρέσκια πνοή σε έναν τόσο καταξιωμένο και σημαίνοντα “bluesologist” μετά από απουσία 16 χρόνων. Κατόπιν κυκλοφορίας του δίσκου, ο Scott-Heron άφησε την τελευταία του πνοή φεύγοντας από την ζωή. Συμπτώσεις σαν κι αυτές κυρήττουν κάπως αυτόματα τον Jamie XX ως “post-modern revolutionary” – αφοσιωμένο, γεμάτο πάθος και ελπίδα – μουσικό εργάτη που εκδηλώνει μεγάλη θέληση για δουλειά και εξέλιξη με δάσκαλο το παρελθόν και στόχο το μέλλον.

Άπειρες αποχρώσεις, διασκορπισμένες με αγάπη σε μπάσα, drums, snares, νότες πλήκτρων και φωνητικές χροιές, μεταφρασμένες σε μια σύγχρονη τροπή της ηλεκτρονικής μουσικής – που παρότι πρεσβεύει περισσότερο την ακουστική εμπειρία πλέον – εδώ αποκτά μια χαρακτηριστική ταυτότητα που αφήνει το στίγμα της. Μια τόσο εύστοχη, άμεση δουλειά που μπορεί να κάνει χαρούμενο από έναν απαιτητικό ηδονιστή του είδους, ως και τον κάθε simple folk εκεί έξω που αρκείται στην χαρά των καλών vibes.

Τραβηχτικά samples και acapella loops εύστοχα επιλεγμένα, που θα σας κουνήσουν τουλάχιστον ένα σημείο του σώματός σας ή θα σας σηκώσουν έστω και μία τρίχα συγκίνησης συνδυασμένα με τις ανάλογες εικόνες. Εκτός του ότι συμμετέχουν φυσικά τα αναμενόμενα μέλη των The XX στα φωνητικά, Romy & Oliver, η γραμμή που διαχωρίζει ένα “κομμάτι” από ένα αυθεντικό “τραγούδι”, τονίζεται στο hit του I Know There’s Gonna Be (Good Times) με την απρόσμενη εμφάνιση του rapper Young Thug και του dancehall vocalist Popcaan σε έναν ύμνο προς τον πλέον ξεκάθαρο multicultural χαρακτήρα του Λονδίνου και τις προφανείς jungle μουσικές επιρροές του Jamie. Ευφυέστατη η χρήση χαρακτηριστικών samples όπως του Could Heaven Ever Be Like This στο πασίγνωστο newborn Jamie XX baby με τίτλο Loud Places που ουσιαστικά γεννήθηκε μέσα από αυτόν τον κλασσικό ύμνο του Idris Muhammad.

The right memories: well-praised, well-deconstructed/reconstructed and well-served. Αυτή είναι σε μια επικεφαλίδα η συνταγή της επιτυχίας του In Colour.