Best Albums of 2016

30. 2Tall – Lost Stories (Unreleased Beats circa 2005-2008) [IZWID]

Το Lost Stories είναι μια κυκλοφορία του Άγγλου παραγωγού Jim Coles, ίσως στους περισσότερους από εμάς γνωστός ως Om Unit, στο label ΙΖWID του Kutmah. Με το Lost Stories του 2Tall έρχονται στο φως 18 ακυκλοφόρητα instrumental beats, γραμμένα σε Cubase, με εμφανείς τις επιρροές – όπως άλλωστε δηλώνει και ο ίδιος – από Ras G, J Dilla, Kutmah και πολλούς άλλους θρυλικούς beatmakers. Fish Bait, Raw Guilty, Timeless World, Night Vision και Iron Caterpillar ξεχωρίζουν αμέσως από την πρώτη ακρόαση, αλλά και με ένα καταπληκτικό artwork, επιμελημένο προσωπικά από τον ίδιο τον Kutmah, αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα albums του 2016.

29. Ahmed Malek – Musique Originale De Films [Habibi Funk]

Ο Ahmed Malek ήταν ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της Αλγερίας την δεκαετία του ’70. Κυρίως έγραφε μουσική για ταινίες, το soundtrack των οποίων ήταν ένας συνδυασμός fuse Arabic jazz, psych και funk επιρροών. Το Musique Originale De Films είναι μια συλλογή από τα καλύτερα κομμάτια του ενώ προστίθενται και κάποια που παρέμεναν ακυκλοφόρητα μέχρι σήμερα. Κυκλοφόρησε από την Habibi Funk.

28. Jameszoo – Fool [Brainfeeder]

Η Brainfeeder έχει βάλει ως σκοπό να εξερευνήσει της παρυφές του σύγχρονου jazz ήχου, κυκλοφορώντας δίσκους που ίσως χλευάζονται από τους αυστηρούς ακροατές του είδους, αλλά εκτιμώνται από ένα ευρύτερο κοινό. Πέρυσι ήταν ο δίσκος του Kamasi Washington, όπου απουσίαζε από τα τζαζ charts ως κάτι «που δεν προσέφερε κάτι το καινούριο», φέτος είναι ο δίσκος του Jameszoo, Fool. Πρόκειται για μία αρκετά παιχνιδιάρικη κυκλοφορία, όπου χαζεύουμε jazz φόρμες μπροστά σε έναν παραμορφωτικό καθρέπτη φτιαγμένο από ηλεκτρονικά κυκλώματα και εφέ. Σε κάθε ακρόαση του δίσκου θα τραβάει την προσοχή σας κάποιο άλλο σημείο, κάποια άλλη εικόνα θα δημιουργείται στο κεφάλι σας, κάτι σαν ρομπότ που προσπαθούν να παίξουν τζαζ, κάτι σαν παιδί που ενοχλεί μία τζαζ ορχήστρα με θορυβώδη παιγνίδια.

27. Idris Ackamoor – We Re All Africans [Strut]

Pyramids είναι το συγκρότημα του συνθέτη, παραγωγού και χορευτή μεταξύ άλλων, 67 χρόνου Idris Ackamoor από το Σικάγο, οι οποίοι έβγαλαν τρεις δισκάρες κοσμικής jazz μεταξύ 1973-1976, για να ανακαλυφθούν ξανά το 2010. Από τότε ακολουθεί σωρεία συναυλιών, ένα album το ’11 και τώρα το We Be All Africans στην Strut. Δεν πρόκειται για το μπαμ του come back αλλά για το statement «ήμασταν πάντα εδώ». Τόσο η μουσική, όσο και η σκηνική παρουσία βγάζουν το συναίσθημα της χαρούμενης τελετής, χωρίς να είναι gospel. Θερμή, θετική και ρυθμική. Βάλτε τον δίσκο να παίξει με το που ξυπνήσετε για full effect. Ξεκινάτε την μέρα σας με το We be all Africans το οποίο θα σας κολλήσει μέχρι το μεσημέρι και μετά έρχεται το Rapsody In Berlin να σας κολλήσει στο κεφάλι μέχρι σίγουρα το απόγευμα. Επαναλάβατε για καθημερινή ευεξία.

26. Jay Daniel – Broken Knowz [Technicolour]

Detroit bloodline με τον Jay Daniel, απευθείας από την πηγή, με ανελέητο sampling και looping live percussion, πολύ african, soul και jazz background, καθώς και ατελείωτο groove. For outer rim dance floors and righteous sound systems. Το Broken Knowz κυκλοφόρησε στα τέλη Νοέμβρη από την Technicolour, sublabel της Ninja Tune.

25. Autechre – elseq 1-5 [Warp Records]

Διαθέσιμο μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, το θηριώδες elseq 1-5, συνολικής διάρκειας περίπου τεσσάρων ωρών, είναι ένα έπος που δύσκολα μπορεί να αξιολογηθεί με λίγους χαρακτηρισμούς. Αποτελούμενο από 5 μέρη πρόκειται για μια συμφωνική αλγόριθμων με ιδιαίτερα tracks, άλλα τρελά, άλλα ψυχεδελικά όπως το mesh cinereaL και το chimer 1-5-1. Όπως ακριβώς ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο (αν όχι τόμος) το elseq 1-5 προσφέρεται μόνο για ενδοσκοπικά plays σε βάθος χρόνου και όχι μονοκόματα έως ότου καταφέρει κάποιος να νιώσει οικεία μέσα στον κόσμο των Autechre. Κυκλοφόρησε από την Warp.

24. Shabaka and The Ancestors – Wisdom of Elders [Brownswood]

Το Wisdom Of Elders θεωρείται ήδη ένας από τους καλύτερους δίσκους του 2016 στην world / fusion / avant garde / jazz μουσική. Από την αρχή της καριέρας του, o Shabaka έδειξε τις μουσικές του ικανότητες με τους Sons Of Kemet, αλλά και αργότερα, το 2014, όταν προσκαλέστηκε να συμμετάσχει στην Sun Ra Arkestra. Έχει συνεργαστεί με τους Charlie Haden and the Liberation Music Orchestra, King Sunny Ade, Orlando Julius, αλλά κι άλλους της world / jazz / fusion σκηνής. Όλες αυτές οι επιρροές φαίνονται και δένουν αριστοτεχνικά στον δίσκο που κυκλοφόρησε φέτος μέσα από την Brownswood του Gilles Peterson.

23. The Gaslamp Killer – Instrumentalepathy [Cuss Records]

Από DJ της underground hip-hop σκηνής του L.A., σε συνθέτη ψυχεδελικο-ηλεκτρονικο-ανατολίτικης μουσικής. O Gaslamp Killer τώρα και “μαέστρος” μιας ορχήστρας που αποτελείται από βιρτουόζους του είδους όπως MRR-ADM, The Heliocentrics, Malcom Catto και άλλους, με σχεδόν όλα τα κομμάτια του νέου του έργου, Instrumentalepathy, να αποτελούν συνεργασίες με φίλους και γνωστούς παραγωγούς του αντίστοιχου ηχοχρώματος. Ο GLK με σταθερή πρόοδο και επιμονή κερδίζει επάξια μια θέση στα κορυφαία της χρονιάς με την κυκλοφορία αυτή στο προσωπικό του label, Cuss.

22. Mr. G – A Good Place? [Phoenix G]

Η εμπειρία που προσφέρει ο Colin Mcbean aka Mr. G από το MPC του, είτε ηχογραφεί, είτε παίζει live, είναι ότι στην ουσία πυροβολεί ακάθεκτος over & above οποιασδήποτε νόρμας setting the pace as he goes along. VPower diesel for the clubs, ακόμα μια φορά, ακόμα ένα πολύ καλό άλμπουμ. Το A Good Place? κυκλοφόρησε από την Phoenix G.

21. Pangaea – In Drum Play [Hessle Audio]

Το δεύτερο κατά σειρά LP άλμπουμ στην Hessle Audio, μετά το περσινό του Pearson Sound, έρχεται από τον Pangaea (ή κατά κόσμον Kevin McAuley). O McAuley καθ΄όλη τη διάρκεια του νέου δίσκου του, In Drum Play, επικεντρώνεται σε έναν πολύ συγκεκριμένο και ιδιαίτερο ήχο που έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια, παντρεύοντας την ευρωπαική τέκνο με ένα ‘σπασμένο’ beat που κινέιται, σίγουρα με μία πιο oldschool αισθητική, σε έντονους ρυθμούς, γεμάτους σκοτεινά υπονοούμενα. Ένας δίσκος γεμάτος ζωντάνια και ποικιλομορφία, που καταγράφει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το χαρακτηριστικό στυλ του Pangaea, αναπολώντας το παρελθόν αλλά ταυτόχρονα κοιτάζοντας προς το μέλλον.

20. Dub Dynasty – Holy Cow [Steppas Records]

Το Holy Cow είναι το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ των Dub Dynasty. Το όνομα του σχήματος δεν είναι τυχαίο αφού αποτελείται από τους βετεράνους της Dub, Αlpha & Omega και από τον γιο και ανιψιό τους Alpha Steppa. Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Οι βαθείς ήχοι και οι μυστικιστικές μελωδίες των A&O παντρεύονται τέλεια με τους νέους και φρέσκους ήχους του Alpha Steppa, ο οποίος είναι επηρεασμένος από την σύγχρονη Bass σκηνή. Στα 16 κομμάτια του Holy Cow βρίσκουμε πολλές συνεργασίες διάφορων καλλιτεχνών, όπως οι Ras Tinny, Violinbwoy, Kiangana, Colonge, Sis Jane Warriah, Iyano Iyanti. Ένα μοναδικό δείγμα μουσικής που ανυψώνει το πνεύμα και προωθεί αξίες που δυστυχώς σβήνουν χρόνο με τον χρόνο. Κυκλοφορεί από την Steppas Records.

19. Kowton – Utility [Livity Sound]

O Kowton, κατά κόσμον Joe Cowton, παραγωγός από το Λονδίνο, καταθέτει το πρώτο ολοκληρωμένο album στην Livity Sound, με ονομασία Utility. Από το ξεκίνημά του το 2009, εξερευνεί απάτητες περιοχές στα σύνορα της dubstep, της techno και της house, αποτελώντας σταθερό δορυφόρο της Livity Sound του Peverelist. Το Utility, είναι ένας πλούσιος δίσκος με techno προσανατολισμό, club αισθητική, παραγωγές όσο κρυστάλλινες και όσο βρώμικες χρειάζεται ταυτόχρονα, με ακριβείς δοσολογίες, ταξιδευτικά synths, και χορευτικές μπότες. Ένα χορταστικό LP, χαρακτηριστικό δείγμα της ταυτότητας του αξιόλογου Bρετανού παραγωγού, κερδίζει αντάξια μια θέση στα καλύτερα albums της χρονιάς.

18. NXWORRIES – Yes Lawd! [Stones Throw]

Στην 18η θέση συναντάμε μία συνεργασία δύο εξαιρετικά γνώριμων προσώπων της μουσικής, γνωστότεροι κυρίως για τις σόλο κυκλοφορίες τους, αυτή των Anderson Paak και Knxwledge, στα πλαίσια του νέου πρότζεκτ τους Nxworries. Με τίτλο Yes Lawd! και αποτελούμενο από 19 κομμάτια γεμάτα από hip hop και funk ήχους, εμπλουτισμένα με τα rap vocals του Paak, μόνο απαρατήρητο δεν θα μπορούσε να περάσει το συγκεκριμένο άλμπουμ την χρονιά που μας πέρασε. Μέσα από την Stones Throw απολαμβάνουμε τον δίσκο ξανά και ξανά και δεν υπάρχει λεπτό του που να μην λατρέψαμε.

17. Sepalcure – Folding Time [Hotflush]

To δίδυμο των χρόνια φίλων Praveen και Travis Stewart aka Machinedrum που είχε εντυπωσιάσει την διετία 2010-11 με την εμφάνισή του και τις πρώτες κυκλοφορίες, φέτος έκανε την δισκογραφική επιστροφή του εμφατικά, χαρίζοντας ένα σπουδαίο album. Oι Sepalcure έβγαλαν την δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά και αφιέρωσαν, κυριολεκτικά, έναν δίσκο διαμάντι στο ’16 που ήρθε μέσα από την Hotflush. Πιστοί στον ήχο που είχαν διαμορφώσει οι δύο εξαιρετικοί παραγωγοί παλιότερα, τώρα στο Folding Time έχουν προσδώσει ακόμη πιο πλούσια ηχοχρώματα στις dubstep και uk garage παραγωγές τους και κυκλοφόρησαν το καλύτερο ως τώρα έργο τους.

16. Débruit – Débruit & Istanbul [ICI]

O Débruit επέστρεψε φέτος με ένα μεθυστικό μείγμα πολιτιστικών αναφορών από την γειτονική Τουρκία. Για την ηχογράφηση του άλμπουμ, ο Xavier Thomas, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, ταξίδεψε στην Κωσταντινούπολη όπου συνεργάστηκε με πλήθος ντόπιων μουσικών, εξερευνώντας τον παλμό της πόλης. Με συμμετοχές σημαντικών ονομάτων όπως μεταξύ άλλων ο ερκασιονίστας Okay Temiz και ο Mustapha Ozkent, ο Debruit στο αριστοτεχνικό Débruit & Istanbul παραδίδει μαθήματα, ακροβατώντας μεταξύ πειραματισμού και μελωδικότητας, παράδοσης και φουτουρισμού με μαεστρία. Κυκλοφόρησε από την δικιά του ICI.

15. Mark Pritchard – Under The Sun [Warp]

Το πρώτο album που κυκλοφόρησε με το πραγματικό του όνομα στην Warp, ο Mark Pritchard μετά από μια σειρά εμφανίσεων των πολλαπλών του προσωπικοτήτων (Harmonic 313, Link, NY Connection, Troubleman κ.ά.) σε κινηματογραφικούς και νέο-ψυχεδελικούς ambient, experimental και folk ήχους. Αν αναρωτιέστε από τι φτιάχνονται τα όνειρα, θα βιώσετε το ίδιο συναίσθημα με αυτόν τον δίσκο ο οποίος εξυψώνει τις συχνότητες της ηλεκτρονικής μουσικής και τους ακροατές του, κάνοντάς τους να ξεχάσουν την βαρύτητα μεταξύ των κομματιών του Under The Sun. Ένα ντοκυμαντέρ καταστάσεων κάτω από τον ήλιο μεταφρασμένο μουσικά με sound design αισθητική η οποία συγχρονίζεται απόλυτα με όλη την επιμέλεια του δίσκου, όπως το βάπτισμα των κομματιών, τους στίχους και την οπτική επικοινωνία του artwork. Περιλαμβάνει συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως Brian Eno, Thom Yorke, Bibio και Linda Perhacs.

14. Romare – Love Songs: Part Two [Ninja Tune]

Με αφετηρία το Love Songs: Part One EP, ο Archie Fairhurst, aka Romare, εξερευνά τα συναισθηματικά άδυτα του ερωτισμού καταπιανόμενος με διαφορετικές, αντικρουόμενες πτυχές του (όπως φανερώνουν και οι τίτλοι των 10 κομματιών του δίσκου). Και καταφέρνει να ξεπεράσει τον σαφή σκόπελο του εκάστοτε project album· το αταίριαστο κολάζ νοηματικά – και συνήθως υποκειμενικά – συνδεδεμένων κομματιών. Χρησιμοποιώντας ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα από samples και δομημένο με διαδοχικά layers, το Love Songs: Part Two επιτυγχάνει να καθιερώσει τον Romare ως έναν από τους πλέον ξεχωριστούς και πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες της γενιάς του. Βγήκε το φθινόπωρο στην Ninja Tune.

13. Huerco S. – For Those of You Who Have Never and Also Those Who Have [Proibito]

Όποιος άκουσε τον φετινό Huerco S. θα αναρωτήθηκε, όπως κι εμείς, αν πρόκειται για τον ίδιο παραγωγό από το Kansas που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε πριν μερικά χρόνια.Εκείνος ο Huerco S. έγραφε μουσική που, ναι μεν προοριζόταν για κάποιο dancefloor, αλλά παράλληλα ήταν εξαιρετικά ατμοσφαιρική. Στο For Those Of You Who Have Never and Also Those Who Have, ο Αμερικανός καλλιτέχνης απώλεσε μαεστρικά κάθε στοιχείο που προσέδιδε χορευτικό χαρακτήρα στην μουσική του, με αποτέλεσμα να έχουμε το καλύτερο ambient άλμπουμ της χρονιάς. Το μουσικό αυτό ταξίδι περνάει από 9 στάδια, κατά την διάρκεια των οποίων, ο ακροατής ανακαλύπτει συνεχώς καινούργια ηχητικά τοπία, χαμένους ρυθμούς και μία πληθώρα ιδεών που οδηγούν στον μυστήριο κόσμο του Huerco S. Κυκλοφόρησε από την Proibito.

12. Equiknoxx – Bird Sound Power [DDS]

Το μέλλον της Dancehall είναι εδώ και ακούει στο όνομα Equiknoxx. Το μέχρι τώρα ευρύτερα άγνωστο Τζαμαϊκανό squad κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ στην DDS των Demdike Stare και κατάφερε να μας προσφέρει έναν δίσκο διαμάντι. Δεν είναι πολλοί οι καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν καταφέρει να επαναπροσδιορίσουν ένα μουσικό είδος αλλά οι Equiknoxx με βάση πάντα τα dancehall riddims και τις χαρακτηριστικές εναρμονίσεις με ήχους πουλιών δημιούργησαν ένα σουρεαλιστικό, σχεδόν ανησυχητικό άλμπουμ που θέτει κατευθυντήριες γραμμές για το μέλλον. Στην ουσία το Bird Sound Power αποτελεί μία συλλογή κομματιών των Equiknοxx από το 2009 μέχρι το 2016, τα οποία επιλέχθηκαν και συνοδεύτηκαν από ένα εξαιρετικό artwork επιμελημένο από τον Jon K στο Μάντσεστερ.

11. Nicolas Jaar – Sirens [Other People]

Εάν κάτι μας εντυπωσίασε φέτος με τον Nicolas Jaar, αυτό θα ήταν οι ξεκάθαρες πολιτικές του ανησυχίες μέσα από τον ιδιαίτερο ηλεκτρονικό του καμβά. Με εμπνευσμένη συννεφιασμένη δομή, αλλά και με διαφορετικό βάθος διείσδυσης ανά στιγμές, το Sirens είναι μια προμελετημένη ακολουθία ηχητικών ντοκουμέντων που αναζητούν την συναίσθηση. O δίσκος αυτός στην Other People ξεχειλίζει από προσωπικά βιώματα. Δεν εστιάζεις φυσικά στην reggaeton ή στην punk version του εαυτού του, αλλά στο πολλαπλό επίπεδο ηχητικής και πολυγλωσσικής του επικοινωνίας. Οι “σειρήνες” δεν σταματούν ποτέ να μας παρενοχλούν. Ανοίγουμε παράθυρα στα μέλλοντα μέσα από αυθεντικές ηλεκτρονικές ακροάσεις που φωνάζουν δυνατά το “ναι” ή το “όχι”, μέσω μιας εσωτερικής επανάστασης. Τον αφουγκραζόμαστε. Καιρός να αποκρυπτογραφήσετε και την ηλεκτρονική πτυχή σας στο όλον.

10. Ash Koosha – I AKA I [Ninja Tune]

Ο γεννημένος στο Ιράν, κάτοικος Λονδίνου, Ashkan Kooshanejad μας είχε κερδίσει από το πρώτο του άλμπουμ Guud την περασμένη χρονιά. Με το φετινό Ι ΑΚΑ Ι στην Ninja Tune ξεχώρισε από νωρίς μέσα στην χρονιά παρά τον ορυμαγδό των κυκλοφοριών. Ο Αsh Koosha ξεκινώντας από field recordings αποδομεί τους ήχους σε μικρά ακαθόριστα samples με τα οποία επανασυναρμολογεί και χτίζει νέες δομές με αριστοτεχνικό τρόπο. Η μοναδική προσέγγισή του ενώνει επιρροές από την ανατολή και την δύση, δημιουργώντας κάτι ολόφρεσκο και δικό του, όχι για χάρη κάποιου εξωτισμού, αλλά για κατάθεση μιας ταυτότητας που το DNA της βασίζεται ισότιμα
στις κοινές ανατολικές και δυτικές πολιτισμικές του καταβολές.

9. Commodo – How What Time [Black Acre]

Το How What Time είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος του Dom Tarasek aka Commodo στην Black Acre. O Commodo είναι ένας παραγωγός ο οποίος αν και προέρχεται από την dubstep σκηνή, ταυτόχρονα καταφέρνει να διαφοροποιείται συνεχώς, εμπλουτίζοντας τις παραγωγές του με grime, hip hop και drum n bass στοιχεία, δίνοντας αέρα φρεσκάδας στο στοιχείο των 140bpm. Αμέσως με το πρώτο άκουσμα των Hadi Hadi Ah, How Dare You, Sleepwave και Set it Straight (featuring Rocks FOE) αντιλαμβάνεται ο καθένας, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο μελωδικά και πολυσυλλεκτικά bass oriented albums της χρονιάς.

8. Babyfather – BBF Hosted By DJ Escrow [Hyperdub]

Ο πολυτάλαντος και παραγωγικότατος Dean Blunt – ήμισυ των Hype Williams και μοναδικό (επιβεβαιωμένο) μέλος των Babyfather – παρέα με τον (φανταστικό εταίρο του) dj Escrow συνεργάστηκαν με τον Arca και την Mica Levi για την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ τους, ονόματι BBF Hosted by dj Escrow. Επιμελώς καλυμμένο κάτω από ένα πέπλο σαρκαστικού μυστικισμού, το BBF Hosted by dj Escrow, φορώντας την ετικέτα της Hyperdub και με συμβολικότατα πρωταπριλιάτικη ημερομηνία κυκλοφορίας, ήρθε ως η οργανική εξέλιξη μιας σειράς από mixtapes που κυκλοφόρησαν από τους (τον;) Babyfather. Ένα πολυεπίπεδο 23-track άλμπουμ, γεμάτο ένταση, οδύνη και συναίσθημα. Κάποιες φορές σπαραχτικό, κάποιες ειρωνικό και πολιτικά φορτισμένο, ενώ άλλες όλα μαζί ή/και τίποτα.

7. Kaytranada – 99.9% [XL Recordings]

Το debut studio album του Καναδού παραγωγού στην θρυλική XL Recordings, αποτελείται από 15 κομμάτια στα οποία πραγματοποιεί σημαντικές συνεργασίες με τους Craig David, Little Dragon, Badbadnotgood, Anderson και Syd μεταξύ άλλων, κι απ’ ότι φαίνεται, ήρθε για να ταράξει τα νερά της mainstream dance μιας και αγγίζει το ευρύτερο κοινό με έμφαση στους fans της hip-hop, των groovy basslines, της soulection, της house και της majestic casual. O Kaytranada δίνει βάρος στα βιώματα και τις επιρροές του, παρά στα current trends. Είναι τα Jazzy hip hop, ΑΜ Gold soul και Madlib-ικά samples με χαρακτήρα και αυθεντικότητα που δεν προσπαθούν, σε τραβάνε από μόνα τους στον ολοκληρωμένο κόσμο των chilled-out grooves, drums & basslines του 23χρονου παραγωγού. R&B ήχος που έχει διασχίσει τα 90’s για να ανέβει στα σκαλοπάτια του 2016, κάνοντάς τον στο 99,9% έναν μοντέρνο, newbie ήρωα της dance που μιλάει στην καρδιά του ακροατή, εφαρμόζοντας το εύρος του γούστου και των γνώσεών του στην μουσική, στο ακατέργαστο ταλέντο του να γράφει μοναδικά dance tracks. Η ειλικρίνεια και η ταπεινότητά του αποτελούν σημαντικούς συντελεστές ισορροπίας και συμπάθειας.

6. Kiki Hitomi – Karma No Kusari [Jahtari]

Από τα αγαπημένα μας labels εδώ στον Paranoise, από γέννησης του σταθμού, η Jahtari, που μάλιστα φέτος, με την Kiki Hitomi, έκανε την διαφορά! Στο πρώτο σόλο άλμπουμ της Hitomi, την παραγωγή αναλαμβάνει ο ιθύνων νους, πρωτοπόρος και master του συγκεκριμένου σύγχρονου υβριδίου της reggae, αλλά και της εταιρείας της Jahtari, Disrupt, με ιδανικά αποτελέσματα, ενώ συμμετέχουν και οι Tapes, Maffi, καθώς και ο εκλιπών θρύλος της Hyperdub, Space Ape. Το Karma No Kusari είναι δίσκος γραμμένος αποκλειστικά με αναλογικό εξοπλισμό και αποτελεί ένα καλειδοσκοπικό μείγμα της dub με ένα ιδίωμα γιαπωνέζικης ποπ των 50’s που μας εκτόξευσε στο διάστημα.

5. A Tribe Called Quest – We Got It From Here…Thank You For Your Service [Epic]

18 χρόνια μετά το studio album τους The Love Movement, οι A Tribe Called Quest έριξαν αυτήν την “τεράστια” κυκλοφορία, με το κομμάτι We The People… κατευθείαν στην λίστα με τα κλασικά hip hop κομμάτια, συνεργασίες με Andre 3000, Kendrick Lamar και Busta Rhymes, Q-tip, Phife, και Jarobi να ακούγονται έμπειροι και ορεξάτοι, και με πολιτικά χρωματισμένο στίχο. Δυνατές to-the-beat παραγωγές φτιαγμένες με την παλιά καλή συνταγή, εμπλουτισμένες με νέους ήχους και samples από Jack White και Elton John. Το We Got It From Here…Thank You For Your Service ήρθε μέσα από την Epic και αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη στο 2016, που θα μείνει.

4. Badbadnotgood – IV [Innovative Leisure]

Με την επίσημη προσθήκη του σαξοφωνίστα Leland Whitty, το κουαρτέτο (πλέον) των Badbadnotgood από τον Καναδά, επέστρεψε με την τέταρτη, και πιθανότατα πιο ώριμη, ολοκληρωμένη κυκλοφορία του. Παραμένοντας πιστοί στην αρχή της ανάμιξης – πάντα υπό το προσωπικό τους πρίσμα και μία κυριάρχουσα ελευθεριάζουσα avant-garde ατμόσφαιρα – το IV είναι το πρώτο τους άλμπουμ όπου αναθέτουν σε guests από όλο το μουσικό φάσμα που τους περιβάλει (Samuel Herring, Kaytranada, Mick Jenkins, Charlotte Day Wilson κ.α.) να πατήσουν πάνω στα προσωπικά τους cuts, ανακατεύοντας, κατά τα γνωστά, την καλογυαλισμένη τους hip-hop με jazz και funk. Με ανοδικά αλλά όχι βιαστικά ή απότομα βήματα, οι BBNG δείχνουν να κινούνται προς την προσωπική τους ολοκλήρωση και την εδραίωση ως ένα από τα σχήματα σταθμούς της δεκαετίας που διανύουμε. Kυκλοφόρησε από την Innovative Leisure.

3. Andy Stott – Too Many Voices [Modern Love]

Ο παραγωγός από το Manchester της Μ.Βρετανίας σπάει τις techno συνήθειές του μέσα από συνθέσεις με new age, pop, quiet storm και r&b αναφορές, κυρίαρχα synths και bell-sounding keys, καθώς και αισθήσεις που ξυπνάνε θυμίζοντας Hounds Of Love της Kate Bush, Bamboo Houses των Sylvian & Sakamoto όπως και Dead Can Dance. Ο Andy Stott φαίνεται ότι όλο και “μαλακώνει”, ωριμάζοντας και δοκιμάζοντας νέα μονοπάτια στο τέταρτο album, ή αλλιώς σε μία από τις δουλειές που ξεχώρισαν έντονα το 2016. Οι φωνές που διαμορφώνουν και διαφοροποιούν και αρκετά το Too Many Voices από τις προηγούμενες δουλειές του, διασκορπίζονται σε 9 κομμάτια και πλαισιώνονται από την αιώνια δασκάλα πιάνου του Stott, Alison Skidmore. Η περίοδος που διέσχισε τα προηγούμενα 5 χρόνια στην noise και την πειραματική σκηνή τον έφεραν ακριβώς σε αυτό το σημείο: να συνθέσει μια δουλειά ευάερη και απλουστευμένη σε σχέση με αυτό που μας είχε συνηθίσει ως τώρα. Τοποθετώντας αραιά αλλά εκκεντρικά τα elements στα χρονικά δεδομένα του κάθε κομματιού, χωρίς να δίνει εξήγηση, κάτι που μόνο ίσως η αισθητική μπορεί να δικαιολογήσει. Από την άλλη, έχει αποδείξει τις δυνατότητές του σαν παραγωγός και παρότι σε κάποιους ίσως το Too Many Voices να μοιάζει ημιτελές, φέρει σαφώς την καινοτομία και την ιδιοφυΐα του μουσικού του χαρακτήρα. Μία κυκλοφορία που πραγματοποιήθηκε από την Modern Love και είναι δίκαια στις κορυφαίες της χρονιάς.

2. Demdike Stare – Wonderland [Modern Love]

Οι Demdike Stare μας έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι ο ήχος τους δεν είναι εύκολος. Με αναφορές στην hardcore, την breakbeat techno και την jungle πως θα μπορούσε άλλωστε? Oι ίδιοι συνηθίζουν τις ηχητικές μεταμφιέσεις και αναλόγως των ορέξεων τους μας υποβάλουν σε μεθοδική προσαρμογή. Η περσινή σειρά Testpressing -με τα 7 12ιντσα- βρήκε τους Miles Whitaker και Sean Canty να εξερευνούν περισσότερα ρυθμικά μονοπάτια. Το φετινό άλμπουμ θα μπορούσε κάλλιστα να ισοδυναμεί με την συνέχεια της σειράς κι αυτό διότι ο κορμός του άλμπουμ ακολουθεί τα ίδια μοτίβα, άρρυθμα επιθετικογενή ηχητικά καλέσματα, υγρή techno και απολαυστική dancehall κυριαρχούν. Αντίστοιχα όμως, το Wonderland εξερευνά καινούργιες διαδικασίες που εντάσσονται στο μπερδεμένο σύμπαν των Demdike Stare. Ίσως για πρώτη φορά το δίδυμο από το Lancaster δίνει ιδιαίτερη βάση σε αρμονικές μελωδίες που πλέκουν το εγκώμιο του δίσκου και δημιουργούν μία σχέση εξάρτησης με τον ακροατή. Οι Demdike Stare δοκιμάζουν να κινηθούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις διατηρώντας παράλληλα τον πειραματισμό και την ανατριχιαστική τους επιδεξιότητα στον σχεδιασμό αποκρυφιστικών μουσικών τελετών . Ο δίσκος διάρκειας μίας ώρας αποτελεί ίσως τον πιο προσβάσιμο δίσκο τους μέχρι σήμερα, χωρίς αυτό να αναιρεί την μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα του δεύτερου καλύτερου δίσκου για το 2016 στον Paranoise. Κυκλοφόρησε από την Modern Love.

1. Yussef Kamaal – Black Focus [Brownswood]

Το 2016 είναι η χρονιά της μετα-αλήθειας. Η άποψη αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα από το γεγονός. Ο θόρυβος της απανταχού δικτύωσης θαμπώνει την αντικειμενικότητα και καθίσταται πολύ δύσκολο να βρεις σημεία αναφοράς. Το Βlack Focus είναι ένας μετα-τζαζ δίσκος, εστιασμένος, όπως υποδεικνύει ο τίτλος, στην Μαύρη Μουσική. Οι Yussef Kamal εστιάζουν στην Μαύρη Μουσική, όχι τόσο ως ιστορική πραγματικότητα και εγκυκλοπαιδικό ορισμό, όσο ως προσωπικό τους βίωμα, όπως αυτή συναντάται στην γειτονιές του Νότιου Λονδίνου, στα estates και τους πειρατικούς σταθμούς, στο λεγόμενο UK Bass Continuum. Δημιουργούν έτσι το δικό τους σύστημα αναφοράς και σχήμα λόγου, το οποίο ξεδιπλώνεται στις δέκα εξαιρετικές συνθέσεις του δίσκου που βγήκε στην Brownswood. Στο επίκεντρο παραμένει σταθερά το drumming του Yussef Dayes και τα πλήκτρα του Henry Wu, ενώ σε τροχιά συναντάμε διάφορα γνώριμα ονόματα, όπως του Shabaka Hutchings (Sons of Kemet, The Comet is coming) στο σαξόφωνο και του Malcom Catto (The Heliocentrics) σε χρέη παραγωγής. Το αποτέλεσμα ακούγεται εξαιρετικά γνώριμο αλλά ταυτόχρονα και εξαιρετικά καινούριο, παράδοξο που κάπως εξηγεί τα αμέτρητα repeats του δίσκου και την ανάδειξη του ως καλύτερο δίσκο της χρονιάς από τους παραγωγούς μας.