8 years ago
by Paranoise
Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της κι ο Paranoise Radio με τους παραγωγούς του επιχειρούν να την αποτυπώσουν μέσα από 4 αναλυτικές δημοσιεύσεις με τα καλύτερα του 2015.
Όπως πέρσι, έτσι και φέτος, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί του πρωτοπόρου σταθμού εργάστηκαν σε φρενήρεις ρυθμούς για να προκύψουν με συλλογικές διαδικασίες τα 30 καλύτερα albums, 10 καλύτερα μουσικά κομμάτια, 10 καλύτερα video clips και 10 καλύτερα remixes βάσει της κρίσης τους.
Αρχίζουμε με την κατηγορία των 10 καλύτερων Remixes που γράφτηκαν το 2015, όπως αυτά προέκυψαν από τις επιλογές των Paranoisers.
Δυναμώστε τα ηχεία σας και ακούστε τα!
Στο #10 βρίσκεται το remix του Nils Frahm στο κομμάτι I Remember του Jon Hopkins. Το original κομμάτι αποτελεί μία σύνθεση σε πιάνο με έντονα μελαγχολικό ύφος. Ο Nils Frahm λοιπόν, όντας πιανίστας, συνέλαβε τις διαθέσεις του Jon Hopkins και τις εμπλούτισε με αφηρημένα ηλεκτρονικά κρουστά και αφού άφησε την πρωτότυπη μελωδία πιάνου να κυριαρχήσει, πρόσθεσε στο πνεύμα λύπης ηχώ μελωδιών και θορύβους από αναλογικά συνθεσάιζερ που γέμισαν την παραγωγή σε ολοκληρωμένο και πειραματικό πλέον ύφος.
Κυκλοφορεί στην LateNightTales από τον Απρίλιο.
Στην θέση #9 συναντάμε το remix από Brandt Brauer Frick στο Pilgrim από Fink, ένα γρήγορο κομμάτι στο οποίο το βερολινέζικο techno project επιχειρεί με τους διάφορους ήχους εντός και εκτός grid που μας συνηθίζουν, να το κάνει πιο ατμοσφαιρικό, αποσπώντας παράλληλα την προσοχή από την ταχύτητα και τον ρυθμό του κομματιού, χωρίς όμως αυτό να χάνει τα στοιχεία και το ύφος του.
Κυκλοφορεί στην Ninja Tune από το Φεβρουάριο.
Ακολούθως στο #8 βρίσκουμε τo νεογνό σχήμα ορχηστρικής live χορευτικής μουσικής της Optimo Records, Golden Teacher από την Νέα Υόρκη, να συναντά τον Denns Bovell στο dub room για μία dubwise μετάφραση κομματιών των πρώτων από τον δεύτερo. Στο Like A Hawk τα φωνητικά υποχωρούν και θάβονται κάτω από γιγάντια echo και τα μπασορυθμικά που σε αυτήν την έκβαση βγαίνουν μαγκιόρικα μπροστά και τρέχουν το κομμάτι σε low end μονοπάτια.
Κυκλοφορεί στην Optimo Music από τον Μάιο.
Στην επόμενη θέση της κατάταξης, #7, συναντάμε το remix που έκανε ο Yoruba Soul aka Osunlade στον Seven Davis Jr o oποίος φέτος κυκλοφόρησε το πολυσυζητημένο album Universes. Πρόκειται για το κομμάτι Welcome Back που ο πολυ-οργανίστας Αμερικανός μουσικός αναμόρφωσε, το ανέβασε από τα 100 στα 127 bpm και το προσφέρει σε μια πολύ δροσερή εκδοχή, καλύτερη από το original track, δείγμα της αναμφισβήτητης παραγωγικής του ευφυΐας και της πολυετούς πείρας του.
Κυκλοφορεί μέσα από την Ninja Tune από τον Νοέμβριο.
Στο #6 ο dBridge κάνει το remix στο I Wanna Know από τον αδερφό του Steve White aka Beat Spacek, ένα κομμάτι από το φετινό του album, Modern Streets, και το οποίο αλλάζει σε σημεία, παίρνει halfstep στοιχεία γίνεται πιο αργό, ενώ κρατά το βάθος στον ήχο του, με τα φωνητικά να διατηρούν κυρίαρχο ρόλο και να παραμένει ατμοσφαιρικό και ανάλαφρο.
Κυκλοφορεί στην Ninja Tune από τον Δεκέμβριο.
Στο νούμερο #5 είναι ένα remix του Commodo στο Pocosink τou LAS. Ο συνήθης ύποπτος της Deep Medi Musik μας προσφέρει μια out-of-the-box σύνθεση, στην οποία κρατάει τα “υγρά” μελωδικά στοιχεία του original και προσθέτει την δική του bass focused αισθητική. Ένα εκκεντρικό track, αισθητά “στεγνό” και απομακρυσμένο από την δοκιμασμένη reverb/delay τεχνική του ήχου, καταφέρνει μέσα σε 3 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα και 135bpm να δώσει μια στρεβλή roots διάσταση σε ένα dancefloor-ready κομμάτι.
Κυκλοφορεί στην Blacklist από τον Οκτώβριο.
Στο #4 συναντάμε το remix του DjRum στο κομμάτι Bliss το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο ντεμπούτο άλμπουμ του Gacha Bakradze, Send Two Sunsets, που κυκλοφόρησε τον Μάιο σηματοδοτώντας και την επίσημη έναρξη της άνοιξης. Τόσο τα αιθέρια φωνητικά της γεωργιανής Natalie Beridge, όσο και η γαλήνια μελωδία του Gacha, ντύνουν το κομμάτι με μια μαγική αύρα που το κάνουν να φαντάζει λες και ξεπήδησε απευθείας από κάποιου είδους παραμύθι που εξιστορεί συμβάντα από φανταστικούς υδάτινους κόσμους. Αν και από το original track απουσιάζει το bassline εκείνο που θα το κάνει να ξεχωρήσει, o DjRum φροντίζει να του αποδώσει στο remix τον χαρακτήρα που του χρειάζεται ώστε να αναδειχτεί σε theme της απόλυτης ευτυχίας.
Κυκλοφορεί στην Apollo Records από τον Μάρτιο.
Στο #3 βρίσκεται το remix από Clap! Clap! στο I’m gonna leave you από Melanie di Biasio. Ένα ανάλαφρο κομμάτι που στο συγκεκριμένο remix γίνεται χορευτικό και μπασάτο με Afro στοιχεία, όπως άλλωστε μας συνηθίζει στο project του ο Ιταλός παραγωγός C. Crisci, διατηρώντας όμως την jazzy μελαγχολική ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερα προσεγμένη δουλειά.
Κυκλοφορεί στην Play It Again Sam από τον Φεβρουάριο.
Στην θέση #2 βρίσκεται το remix του Andy Stott στο Boys Latin από Panda Bear. Το remix θυμίζει άλλο κομμάτι, μεταμορφώνεται, γίνεται πειραματικό, σκληρό, βαθύ, αποκτά garage και 2-step στοιχεία, ενώ γύρω στα 2:10 μας φέρνει στους γνώριμους ατμοσφαιρικούς ήχους που μας έχει από το Manchester. Υπάρχουν πολλές εναλλαγές στα 6 περίπου λεπτά που διαρκεί, μπαίνουν τα φωνητικά να μας ταξιδέψουν ώσπου πάλι να αλλάξει και να γίνει μπασάτο, δυναμικό και γεμάτο νεύρο μέχρι να χαθεί σε ένα όμορφο χάος.
Κυκλοφορεί στην Domino από τον Μάρτιο.
Στην #πρώτη θέση τέλος, βρίσκεται το remix του Βερολινέζου Rødhåd στο κομμάτι Signs του ντουέτου Howling. Έχοντας ήδη εκδηλώσει τον νέο ήχο τους με ατμοσφαιρικές μελωδίες και μεθυστικά φωνητικά στην πρώτη έκδοση του κομματιού, ο Rodhad δεν είχε παρά να δυναμώσει τις μπότες και να επιταχύνει το τέμπο του κομματιού, προσθέτοντας έναν dub techno χαρακτήρα παράλληλα με το να πειράξει αξιοπρεπώς τα αιθέρια φωνητικά. Τι καλύτερο λοιπόν από το να δώσεις ένταση σε μια υπνωτική μελωδία καθιστώντας την καθηλωτική, με τρόπο μάλιστα που κανείς δε θα περίμενε από τον ιδρυτή της δισκογραφικής Dystopian.
Κυκλοφορεί στην Monkeytown Records από τον Νοέμβριο.
